کاربر:Alireza k h/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها

از ایران پدیا
پرش به ناوبری پرش به جستجو
افزودن عکس و لینک به مقاله
 
(۶۵ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه زندگینامه
 
| اندازه جعبه = ۳۰۰px
{{جعبه اطلاعات رویداد تاریخی
| عنوان =
|نام رویداد=کنفرانس دوحزبی سنای آمریکا - آذر ۱۴۰۴
| عنوان ۲ = نخستین رئیس‌جمهور اندونزی
|تصویر=کنفرانس دو حزبی در سنای آمریکا - ۲۸ آذر ۱۴۰۴.jpg
| نام = احمد سوکارنو
|عناوین دیگر=کنفرانس در سنای آمریکا: حمایت از آلترناتیو دموکراتیک شورا، طرح ۱۰ ماده‌ای مریم رجوی و مجاهدان آزادی در اشرف ۳
| تصویر = احمد سوکارنو.jpg
|عاملان=جین شهین، کوری بوکر، جان کورنین، روبن گایگو، بن کارسون، هدر نائرت، روی بلانت، جیمز جونز، مارک گینزبرگ، مریم رجوی، سناتورهای دوحزبی آمریکا
| اندازه تصویر = ۲۵۰px
|مکان=سالن انجمن کندی، سنای آمریکا، واشنگتن دی‌سی
| عنوان تصویر = احمد سوکارنو، رئیس‌جمهور اندونزی، حدود دهه ۱۹۶۰
|زمان=۲۸ آذر ۱۴۰۴ – ۱۹ دسامبر ۲۰۲۵
| زادروز = ۶ ژوئن ۱۹۰۱
|نتیجه=حمایت دوحزبی از قطعنامه ۱۴۵ سنا، طرح ۱۰ ماده‌ای مریم رجوی برای جمهوری دموکراتیک، حقوق ساکنان اشرف ۳، افزایش تحریم‌ها علیه ناقضان حقوق بشر، به‌رسمیت شناختن مبارزه مردم ایران و کانون‌های شورشی برای سرنگونی رژیم، رد مماشات و تأکید بر تغییر دموکراتیک توسط مردم ایران
| زادگاه = سورابایا، جاوا شرقی، هند شرقی هلند
| تاریخ مرگ = ۲۱ ژوئن ۱۹۷۰ (۶۹ سال)
| مکان مرگ = جاکارتا، اندونزی
| علت مرگ = نارسایی کلیه (در حبس خانگی)
| آرامگاه = بليتار، جاوا شرقی، اندونزی
| محل زندگی = سورابایا • باندونگ • جاکارتا • بنگکونگ • اندونزی
| ملیت = اندونزیایی
| نژاد = جاوه‌ای (پدر) و بالیایی (مادر)
| تابعیت = اندونزیایی
| تحصیلات = مهندسی عمران
| دانشگاه = موسسه فناوری باندونگ (فارغ‌التحصیل ۱۹۲۶)
| پیشه = سیاستمدار، انقلابی، رئیس‌جمهور
| سال‌های فعالیت = ۱۹۲۷–۱۹۶۷
| نهاد = حزب ملی اندونزی (PNI) • دولت اندونزی
| شناخته‌شده برای = رهبری مبارزه استقلال از هلند، اعلام استقلال ۱۹۴۵، دموکراسی هدایت‌شده، جنبش عدم تعهد، ناسیومالیسم-مذهب-کمونیسم (ناساکوم)
| نقش‌های برجسته = بنیان‌گذار حزب ملی اندونزی، نخستین رئیس‌جمهور اندونزی (۱۹۴۵–۱۹۶۷)، رهبر جنبش عدم تعهد
| اتهام =
| مجازات = حبس خانگی (۱۹۶۷–۱۹۷۰)
| پانویس =
}}
}}
'''احمد سوکارنو''' (۶ ژوئن ۱۹۰۱ – ۲۱ ژوئن ۱۹۷۰)، معروف به بونگ کارنو (برادر کارنو)، سیاستمدار، انقلابی و نخستین رئیس‌جمهور اندونزی بود. او رهبر اصلی مبارزه برای استقلال از استعمار هلند، اعلام‌کننده استقلال در ۱۷ اوت ۱۹۴۵ و رئیس‌جمهور از ۱۹۴۵ تا ۱۹۶۷ بود. سوکارنو ایدئولوژی پانچاسیلا (پنج اصل) را بنیان گذاشت و اندونزی را به عنوان کشور غیرمتعهد در جنگ سرد موقعیت‌یابی کرد. سوکارنو با کاریزمای بی‌نظیر، ناسیونالیسم، اسلام و مارکسیسم را در ایدئولوژی ناساکوم (Nasakom) ترکیب کرد و جنبش عدم تعهد را با نهرو و تیتو رهبری نمود. دوران او با "دموکراسی هدایت‌شده" (۱۹۵۷–۱۹۶۵)، کنفرانس باندونگ (۱۹۵۵) و کنفرانتاسی با مالزی همراه بود. اما مشکلات اقتصادی، فساد و تعادل میان ارتش و کمونیست‌ها (PKI) به کودتای ۱۹۶۵ و سقوط او منجر شد. سوکارنو نماد مبارزه جهان سوم علیه استعمار باقی مانده است.<ref name="britannica">{{یادکرد وب|نشانی=https://www.britannica.com/biography/Sukarno|عنوان=Sukarno|وبگاه=Encyclopædia Britannica|تاریخ بازبینی=۱۳ دسامبر ۲۰۲۵}}</ref><ref name="legge">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=Legge|نام=John D.|عنوان=Sukarno: A Political Biography|ناشر=Archipelago Press|سال=۲۰۰۳}}</ref><ref name="adams">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=Adams|نام=Cindy|عنوان=Sukarno: An Autobiography|ناشر=Bobbs-Merrill|سال=۱۹۶۵}}</ref>
== زندگی اولیه و تحصیلات ==
احمد سوکارنو در ۶ ژوئن ۱۹۰۱ در سورابایا، جاوا شرقی (هند شرقی هلند) متولد شد. نام تولدش کوسنو سوسرودیهارجو بود، اما پس از بیماری‌های کودکی به سوکارنو تغییر یافت (به معنای "جنگجوی خوب" در سانسکریت). پدرش رادن سوکمی سوسرودیهارجو معلم جاوه‌ای و مادرش ایدا آیو نیومان رای از اشراف بالیایی بود – ترکیبی که سوکارنو را با فرهنگ‌های جاوه و بالی آشنا کرد. کودکی سوکارنو در خانواده‌ای متوسط گذشت و به مدارس هلندی رفت. در ۱۹۱۵ به سورابایا نقل مکان کرد و در خانه عمر سعید چوکرامینوتو (رهبر ساركات اسلام) زندگی کرد؛ تجربه‌ای که او را با ناسیونالیسم اسلامی آشنا کرد. سوکارنو در ۱۹۲۱ به موسسه فناوری باندونگ وارد شد و در ۱۹۲۶ مهندسی عمران گرفت. در باندونگ با روشنفکران ملی‌گرا آشنا شد و به سیاست روی آورد.<ref name="legge"/><ref name="britannica"/>
== فعالیت ملی‌گرایانه اولیه و تأسیس حزب ملی اندونزی (۱۹۲۷–۱۹۳۱) ==
پس از فارغ‌التحصیلی در ۱۹۲۶، سوکارنو به باندونگ بازگشت و به سرعت به رهبر جنبش ملی‌گرا تبدیل شد. او با روشنفکران مانند محمد حتا، سوتان شاریر و چوکرامینوتو همکاری کرد و ایدئولوژی ناسیونالیسم سکولار را پیش برد. در ۴ ژوئیه ۱۹۲۷، سوکارنو حزب ملی اندونزی (PNI – Partai Nasional Indonesia) را تأسیس کرد؛ نخستین حزب با هدف استقلال کامل از هلند. شعار حزب "اندونزی واحد، مستقل و آزاد" بود و سوکارنو با سخنرانی‌های آتشین، توده‌ها را بسیج کرد. او مفهوم مارهایسم (Marhaenism) را ابداع کرد: سوسیالیسم بومی برای "مارهاین" (دهقان فقیر اندونزیایی).
PNI سریع رشد کرد، اما هلندی‌ها آن را تهدید دیدند. در دسامبر ۱۹۲۹، سوکارنو و رهبران PNI دستگیر شدند و در دادگاه مشهور باندونگ (۱۹۳۰)، سوکارنو دفاعیه تاریخی "اندونزی متهم می‌کند" را ایراد کرد که استعمار هلند را محاکمه نمود. او به ۴ سال زندان محکوم شد، اما در ۱۹۳۱ آزاد گردید. PNI منحل شد، اما سوکارنو حزب‌های جدیدی مانند Partindo (۱۹۳۱) تأسیس کرد.<ref name="legge"/><ref name="britannica"/><ref name="ricklefs">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=Ricklefs|نام=M.C.|عنوان=A History of Modern Indonesia since c. 1200|ناشر=Stanford University Press|سال=۲۰۰۸}}</ref>
== دوران تبعید و اشغال ژاپن (۱۹۳۳–۱۹۴۵) ==
هلندی‌ها سوکارنو را خطرناک دانستند و در ۱۹۳۳ دوباره دستگیر و به تبعید داخلی در اندونگ (فلورس) و سپس بنگکونگ (سوماترا) فرستادند. در تبعید، سوکارنو مطالعه کرد، نامه نوشت و ایدئولوژی پانچاسیلا را شکل داد: پنج اصل (باور به خدا، انسانیت، وحدت، دموکراسی، عدالت اجتماعی). با اشغال ژاپن در ۱۹۴۲، سوکارنو آزاد شد و با ژاپنی‌ها همکاری کرد تا توده‌ها را علیه هلند بسیج کند. او در سازمان‌های ژاپنی مانند Jawa Hokokai فعالیت کرد و رادیو سخنرانی نمود. منتقدان این را "همکاری" می‌دانند، اما سوکارنو آن را تاکتیک برای استقلال می‌خواند. در ۱۹۴۵، ژاپن شکست خورد و سوکارنو فرصت را غنیمت شمرد.<ref name="ricklefs"/><ref name="legge"/>
== اعلام استقلال و انقلاب ملی (۱۹۴۵–۱۹۴۹) ==
در ۱۷ اوت ۱۹۴۵، دو روز پس از تسلیم ژاپن، سوکارنو و محمد حتا استقلال اندونزی را اعلام کردند – لحظه‌ای تاریخی. سوکارنو رئیس‌جمهور و حتا معاون شد. قانون اساسی ۱۹۴۵ پانچاسیلا را پایه گذاشت.
هلندی‌ها بازگشتند و جنگ استقلال (انقلاب ملی اندونزی) آغاز شد. سوکارنو دیپلماسی و مبارزه مسلحانه را ترکیب کرد. در ۱۹۴۸، کمونیست‌ها قیام مادئون کردند که سرکوب شد. فشار بین‌المللی (آمریکا تهدید قطع کمک مارشال به هلند کرد) به کنفرانس میز گرد لاهه (۱۹۴۹) منجر شد و هلند استقلال را به رسمیت شناخت.
سوکارنو قهرمان استقلال شد و اندونزی به جمهوری واحد تبدیل گردید.<ref name="britannica"/><ref name="ricklefs"/>
== ریاست‌جمهوری اولیه و دموکراسی پارلمانی (۱۹۴۹–۱۹۵۷) ==
پس از به رسمیت شناختن استقلال در ۱۹۴۹، سوکارنو رئیس‌جمهور تشریفاتی شد و سیستم پارلمانی برقرار گردید. اما دولت‌های متعدد (۷ کابینه در ۸ سال) ناپایدار بودند و با فساد، جدایی‌طلبی (در سوماترا و سولاوسی) و اختلافات حزبی روبرو شدند.
سوکارنو با کاریزمای شخصی، سخنرانی‌های پرشور و سفرهای داخلی، وحدت ملی را حفظ کرد. او پانچاسیلا را به عنوان ایدئولوژی دولتی تثبیت کرد و از چندفرهنگی اندونزی دفاع نمود. در سیاست خارجی، سوکارنو عدم تعهد را پیش برد و با نهرو و تیتو همکاری کرد.<ref name="ricklefs"/><ref name="britannica"/>
== دموکراسی هدایت‌شده و ایدئولوژی ناساکوم (۱۹۵۷–۱۹۶۵) ==
در ۱۹۵۷، با بحران‌های سیاسی و شورش‌های منطقه‌ای، سوکارنو قانون اساسی ۱۹۴۵ را احیا کرد و "دموکراسی هدایت‌شده" اعلام نمود: قدرت اجرایی به رئیس‌جمهور منتقل شد، پارلمان محدود گردید و احزاب مخالف سرکوب شدند.
سوکارنو ایدئولوژی ناساکوم (Nasionalisme – ناسیونالیسم، Agama – مذهب، Komunisme – کمونیسم) را پیش برد تا ملی‌گرایان، مسلمانان و کمونیست‌ها (PKI، بزرگ‌ترین حزب کمونیست غیرحاکم جهان) را متحد کند. PKI رشد کرد و ارتش (به رهبری ناسوتیون) مخالف بود.
در سیاست خارجی، سوکارنو ضداستعماری شد: ایريان بارات (غرب نیوگینی) را از هلند گرفت (۱۹۶۲)، از کنفرانس باندونگ (۱۹۵۵) جنبش عدم تعهد را رهبری کرد و کنفرانتاسی (مواجهه) با مالزی (۱۹۶۳–۱۹۶۶) را آغاز کرد. او شعار "زنده باد انقلاب جهانی!" داد و از ویتنام و کوبا حمایت کرد.<ref name="legge"/><ref name="ricklefs"/>
== بحران اقتصادی، کودتای ۱۹۶۵ و سقوط (۱۹۶۵–۱۹۶۷) ==
دهه ۱۹۶۰ با تورم شدید، بدهی خارجی و فساد همراه بود. تعادل ناساکوم شکست: PKI قدرتمند شد و ارتش مخالف بود. در ۳۰ سپتامبر ۱۹۶۵، کودتای ناکام (گستاپو) رخ داد که افسران چپ‌گرا رهبران ارتش را کشتند و سوکارنو را متهم کردند. ژنرال سوهارتو کودتا را سرکوب کرد و کشتار گسترده کمونیست‌ها (۵۰۰ هزار تا ۱ میلیون کشته) آغاز شد. سوکارنو قدرت را از دست داد و در مارس ۱۹۶۷، مجلس او را عزل و سوهارتو را رئیس‌جمهور موقت کرد. سوکارنو در حبس خانگی ماند تا مرگ.<ref name="ricklefs"/><ref name="britannica"/>
== آخرین سال‌ها و حبس خانگی (۱۹۶۷–۱۹۷۰) ==
پس از انتقال قدرت به سوهارتو در مارس ۱۹۶۷، سوکارنو در کاخ بوگور و سپس جاکارتا در حبس خانگی قرار گرفت. او از سیاست دور نگه داشته شد، کتاب‌هایش ممنوع گردید و نامش از تاریخ رسمی حذف شد. سلامت سوکارنو به دلیل بیماری کلیه رو به وخامت گذاشت و پزشکان خارجی اجازه درمان نداشتند. سوکارنو زندگی ساده‌ای گذراند، با همسران و فرزندانش (او ۹ همسر داشت، از جمله هارتینی و دوی سری) وقت می‌گذراند و خاطراتش را دیکته می‌کرد (که بعداً توسط سیندی آدامز منتشر شد). او تا آخر به پانچاسیلا و استقلال پایبند بود، اما از سوهارتو انتقاد نکرد. در ۲۱ ژوئن ۱۹۷۰، سوکارنو در بیمارستان ارتش جاکارتا درگذشت. مراسم تشییع ساده بود و سوهارتو اجازه تجمع بزرگ نداد. او در بليتار (جاوا شرقی) کنار مادرش دفن شد؛ مکانی که امروز زیارتگاه ملی‌گرایان است.<ref name="legge"/><ref name="ricklefs"/>
== میراث و تأثیر پایدار سوکارنو ==
سوکارنو پدر استقلال اندونزی و نماد ضداستعماری جهان سوم است. او بزرگ‌ترین مجمع‌الجزایر جهان را متحد کرد، پانچاسیلا را به عنوان ایدئولوژی چندفرهنگی تثبیت نمود و جنبش عدم تعهد را با کنفرانس باندونگ (۱۹۵۵) بنیان گذاشت – رویدادی که ۲۹ کشور آسیایی-آفریقایی را گرد آورد و پایه سازمان عدم تعهد شد. میراث او دوگانه است: برای بسیاری قهرمان استقلال و کاریزماتیک، برای منتقدان اقتدارگرا، پوپولیست و مسئول بحران اقتصادی و کشتار ۱۹۶۵ (هرچند مستقیماً مسئول نبود). در دوران سوهارتو (نظم نو)، سوکارنو سانسور شد، اما پس از اصلاحات ۱۹۹۸، بازسازی گردید: نام فرودگاه‌ها، دانشگاه‌ها و خیابان‌ها به او بازگشت و مگاندی (دخترش) رئیس‌جمهور شد (۲۰۰۱–۲۰۰۴). سوکارنو همچنان محبوب است: نظرسنجی‌ها او را یکی از بزرگ‌ترین اندونزیایی‌ها می‌دانند. ایدئولوژی‌اش در قانون اساسی و وحدت ملی زنده است، هرچند ناساکوم شکست خورد. سوکارنو نماد مبارزه جهان سوم علیه استعمار و امپریالیسم باقی مانده است.<ref name="britannica"/><ref name="ricklefs"/><ref name="legge"/>
== منابع ==
=== بیوگرافی‌ها ===


Legge, John D. ''Sukarno: A Political Biography''. Archipelago Press, ۲۰۰۳ (ویرایش سوم).
'''کنفرانس دوحزبی سنای آمریکا آذر ۱۴۰۴'''، کنفرانسی است که در ۲۸ آذر ۱۴۰۴ در سالن تاریخی انجمن کندی سنای آمریکا برگزار شد. این رویداد دوحزبی با حضور سناتورهای برجسته از هر دو حزب دموکرات و جمهوری‌خواه، مقامات پیشین دولتی و نظامی آمریکا، و پیام ویدئویی [[مریم رجوی]]، رئیس‌جمهور برگزیده [[شورای ملی مقاومت ایران]]، بر حمایت از آلترناتیو دموکراتیک شورا، طرح ۱۰ ماده‌ای وی و مجاهدین خلق در [[اشرف ۳]] تمرکز داشت. سخنرانان جمهوری اسلامی را ضعیف و در آستانه فروپاشی توصیف کردند و به موج اعدام‌ها (۱۹۳۲ مورد در سال ۱۴۰۴ شامل ۵۶ زن) و سرکوب گسترده اشاره نمودند. آنها بر اتحاد دوحزبی برای ایران آزاد، دموکراتیک و غیرهسته‌ای تأکید کردند و قطعنامه ۱۴۵ سنا را که حقوق ساکنان اشرف ۳ را تضمین می‌کند و آینده دموکراتیک ایران را ترسیم می‌نماید، برجسته ساختند. کنفرانس خواستار افزایش تحریم‌ها، مستندسازی نقض حقوق بشر و به‌رسمیت شناختن نبرد کانون‌های شورشی با [[سپاه پاسداران]] شد.
Adams, Cindy. ''Sukarno: An Autobiography''. Bobbs-Merrill, ۱۹۶۵ (بر اساس مصاحبه‌های سوکارنو).
 
این کنفرانس در سنای آمریکا، نمادی از اتحاد دوحزبی در حمایت از مبارزه مردم ایران برای سرنگونی دیکتاتوری آخوندی و برقراری جمهوری دموکراتیک بود. سناتور جین شهین بر جدایی دین از دولت و افزایش بودجه برای مستندسازی جنایات رژیم تأکید کرد. سناتور کوری بوکر از الهام‌گیری از مردم ایران و رد استبداد سخن گفت. سناتور جان کورنین رژیم را سر اختاپوس تروریسم منطقه‌ای دانست و از مجاهدین حمایت نمود. ژنرال جیمز جونز به فروپاشی محور مقاومت رژیم، بحران‌های اقتصادی و اعدام ۱۹۳۲ نفر شامل ۵۶ زن اشاره کرد و طرح ۱۰ ماده‌ای مریم رجوی را نقشه راه ایران آینده خواند. هدر نائرت رهبری زنان در جنبش را ستود و بن کارسون آزادی را خواسته جهانی دانست. پیام مریم رجوی بر تغییر از طریق قیام سازمان‌یافته بدون مداخله خارجی، انتقال قدرت در شش ماه و قاطعیت جهانی مانند جلوگیری از فروش نفت رژیم تمرکز داشت. کنفرانس قطعنامه ۱۴۵ را با حمایت ۱۹ سناتور برجسته کرد که حقوق اشرف ۳ را تضمین و جمهوری دموکراتیک را تأیید می‌کند. این رویداد، بخشی از تلاش‌های مداوم برای سیاست قاطع آمریکا در برابر رژیم و حمایت از مقاومت سازمان‌یافته بود.<ref>[https://news.mojahedin.org/i/%DA%A9%D9%86%D9%81%D8%B1%D8%A7%D9%86%D8%B3-%D8%AD%D8%B2%D8%A8%DB%8C-%D8%B3%D9%86%D8%A7%DB%8C-%D8%A2%D9%85%D8%B1%DB%8C%DA%A9%D8%A7-%D8%AD%D9%85%D8%A7%DB%8C%D8%AA-%D8%A2%D9%84%D8%AA%D8%B1%D9%86%D8%A7%D8%AA%DB%8C%D9%88-%D8%AF%D9%85%D9%88%DA%A9%D8%B1%D8%A7%D8%AA%DB%8C%DA%A9-%D8%B4%D9%88%D8%B1%D8%A7-%D8%B7%D8%B1%D8%AD-%DB%B1%DB%B0%D9%85%D8%A7%D8%AF%D9%87-%DB%8C%DB%8C-%D8%AE%D8%A7%D9%86%D9%85-%D9%85%D8%B1%DB%8C%D9%85-%D8%B1%D8%AC%D9%88%DB%8C-%D9%85%D8%AC%D8%A7%D9%87%D8%AF%D8%A7%D9%86-%D8%A2%D8%B2%D8%A7%D8%AF%DB%8C کنفرانس دوحزبی در سنای آمریکا]</ref><ref>[https://article.mojahedin.org/i/%DA%A9%D9%86%D9%81%D8%B1%D8%A7%D9%86%D8%B3-%D8%AF%D8%B1-%D8%B3%D9%86%D8%A7%DB%8C-%D8%A2%D9%85%D8%B1%DB%8C%DA%A9%D8%A7-%D8%AD%D9%85%D8%A7%DB%8C%D8%AA-%D8%A7%D8%B2-%D8%A2%D9%84%D8%AA%D8%B1%D9%86%D8%A7%D8%AA%DB%8C%D9%88-%D8%AF%D9%85%D9%88%DA%A9%D8%B1%D8%A7%D8%AA%DB%8C%DA%A9 کنفرانس در سنای آمریکا؛ حمایت از آلترناتیو دموکراتیک]</ref>
 
== زمینه برگزاری و وضعیت بحرانی رژیم ==
این کنفرانس در حالی برگزار شد که رژیم جمهوری اسلامی با بحران‌های همه‌جانبه‌ای روبرو است که نشانه‌های فروپاشی قریب‌الوقوع آن را نشان می‌دهد. سقوط بشار اسد در سوریه، تضعیف شدید حزب‌الله و حوثی‌ها، بحران اقتصادی با تورم نزدیک به ۴۰ درصد، سقوط ارزش ریال و فقر گسترده بیش از سه‌چهارم جمعیت، رژیم را به افزایش بی‌سابقه سرکوب واداشته است. سخنرانان به آمار تکان‌دهنده اعدام‌ها اشاره کردند: ۱۹۳۲ مورد در سال ۱۴۰۴ شامل ۵۶ زن (بالاترین تعداد اعدام زنان در بیش از سه دهه اخیر) و بیش از ۳۰۰ اعدام تنها در ماه گذشته. بسیاری از اعدام‌شدگان جوانان بلوچ، کرد و عرب یا فعالان سیاسی هستند که صرفاً به دلیل حمایت از [[سازمان مجاهدین خلق ایران]] محکوم شده‌اند. این موج اعدام‌ها ابزاری برای ارعاب جامعه و جلوگیری از اوج‌گیری قیام‌ها است.<ref>[https://news.mojahedin.org/i/%DA%A9%D9%86%D9%81%D8%B1%D8%A7%D9%86%D8%B3-%D8%AD%D8%B2%D8%A8%DB%8C-%D8%B3%D9%86%D8%A7%DB%8C-%D8%A2%D9%85%D8%B1%DB%8C%DA%A9%D8%A7-%D8%AD%D9%85%D8%A7%DB%8C%D8%AA-%D8%A2%D9%84%D8%AA%D8%B1%D9%86%D8%A7%D8%AA%DB%8C%D9%88-%D8%AF%D9%85%D9%88%DA%A9%D8%B1%D8%A7%D8%AA%DB%8C%DA%A9-%D8%B4%D9%88%D8%B1%D8%A7-%D8%B7%D8%B1%D8%AD-%DB%B1%DB%B0%D9%85%D8%A7%D8%AF%D9%87-%DB%8C%DB%8C-%D8%AE%D8%A7%D9%86%D9%85-%D9%85%D8%B1%DB%8C%D9%85-%D8%B1%D8%AC%D9%88%DB%8C-%D9%85%D8%AC%D8%A7%D9%87%D8%AF%D8%A7%D9%86-%D8%A2%D8%B2%D8%A7%D8%AF%DB%8C زمینه بحران]</ref>


=== آثار تاریخی ===
== سخنرانی سناتورهای دوحزبی و مقامات پیشین ==
سناتور جین شهین بر حمایت از حقوق ساکنان اشرف ۳، افزایش تحریم‌ها و ضرورت جدایی دین از دولت در ایران آینده تأکید کرد. سناتور کوری بوکر اتحاد دوحزبی را ستود و از الهام‌گیری از شجاعت مردم ایران سخن گفت. سناتور جان کورنین رژیم را منبع اصلی تروریسم منطقه‌ای دانست و حمایت از مجاهدان را ضروری خواند. سناتور روبن گایگو به جنبش‌های دموکراتیک جهانی اشاره کرد. دکتر بن کارسون آزادی را ارزشی جهانی توصیف کرد و هدر نائرت نقش پیشرو زنان در مقاومت را برجسته ساخت. سناتور روی بلانت ضعف رژیم را ناشی از طرد توسط مردم دانست. ژنرال جیمز جونز فروپاشی محور مقاومت را تحلیل کرد و مارک گینزبرگ بر قدرت نرم برای پایان استبداد تأکید نمود.<ref>[https://article.mojahedin.org/i/%DA%A9%D9%86%D9%81%D8%B1%D8%A7%D9%86%D8%B3-%D8%AF%D8%B1-%D8%B3%D9%86%D8%A7%DB%8C-%D8%A2%D9%85%D8%B1%DB%8C%DA%A9%D8%A7-%D8%AD%D9%85%D8%A7%DB%8C%D8%AA-%D8%A7%D8%B2-%D8%A2%D9%84%D8%AA%D8%B1%D9%86%D8%A7%D8%AA%DB%8C%D9%88-%D8%AF%D9%85%D9%88%DA%A9%D8%B1%D8%A7%D8%AA%DB%8C%DA%A9 سخنرانی‌های سناتورها و مقامات]</ref>


Ricklefs, M.C. ''A History of Modern Indonesia since c. 1200''. Stanford University Press, ۲۰۰۸ (ویرایش چهارم).
== پیام مریم رجوی و طرح ۱۰ ماده‌ای ==
در پیام ویدئویی مریم رجوی، بر این نکته تأکید شد که تغییر رژیم وظیفه و حق مردم و مقاومت ایران است و نیازی به مداخله خارجی ندارد. وی کانون‌های شورشی را نیروی پیشبرنده قیام دانست و نقشه راه دوران انتقال را تشریح کرد: برگزاری انتخابات آزاد برای مجلس مؤسسان ظرف شش ماه، تدوین قانون اساسی جدید و انتقال قدرت به نمایندگان مردم. طرح ۱۰ ماده‌ای شامل جمهوری مبتنی بر آرای مردم، جدایی دین و دولت، برابری جنسیتی، لغو اعدام، حقوق اقلیت‌ها و ایران غیرهسته‌ای است.<ref>[https://news.mojahedin.org/i/%DA%A9%D9%86%D9%81%D8%B1%D8%A7%D9%86%D8%B3-%D8%AD%D8%B2%D8%A8%DB%8C-%D8%B3%D9%86%D8%A7%DB%8C-%D8%A2%D9%85%D8%B1%DB%8C%DA%A9%D8%A7-%D8%AD%D9%85%D8%A7%DB%8C%D8%AA-%D8%A2%D9%84%D8%AA%D8%B1%D9%86%D8%A7%D8%AA%DB%8C%D9%88-%D8%AF%D9%85%D9%88%DA%A9%D8%B1%D8%A7%D8%AA%DB%8C%DA%A9-%D8%B4%D9%88%D8%B1%D8%A7-%D8%B7%D8%B1%D8%AD-%DB%B1%DB%B0%D9%85%D8%A7%D8%AF%D9%87-%DB%8C%DB%8C-%D8%AE%D8%A7%D9%86%D9%85-%D9%85%D8%B1%DB%8C%D9%85-%D8%B1%D8%AC%D9%88%DB%8C-%D9%85%D8%AC%D8%A7%D9%87%D8%AF%D8%A7%D9%86-%D8%A2%D8%B2%D8%A7%D8%AF%DB%8C پیام مریم رجوی]</ref>


=== دانشنامه‌ها ===
قسمت سوم: نتیجه‌گیری، منابع و یادداشت نهایی
== قطعنامه ۱۴۵ و نتیجه‌گیری کنفرانس ==
کنفرانس بر قطعنامه ۱۴۵ سنا تمرکز ویژه‌ای داشت که با حمایت ۱۹ سناتور از هر دو حزب معرفی شده و حقوق ساکنان اشرف ۳ را تضمین می‌کند، جمهوری دموکراتیک را تأیید می‌نماید و به‌رسمیت شناختن مبارزه مردم ایران برای سرنگونی را خواستار است. سخنرانان سیاست مماشات گذشته را شکست‌خورده دانستند و بر ضرورت تحریم‌های حداکثری، مستندسازی جنایات و حمایت عملی از کانون‌های شورشی تأکید کردند. این رویداد نشان‌دهنده اجماع روبه‌رشد در کنگره آمریکا برای سیاست قاطع در برابر رژیم و حمایت از تنها آلترناتیو سازمان‌یافته و دموکراتیک بود.


"Sukarno." ''Encyclopædia Britannica''. https://www.britannica.com/biography/Sukarno
== منابع ==
== پانویس ==
<references />
{{پانویس}}

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۲ دسامبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۴:۲۴

کنفرانس دوحزبی سنای آمریکا - آذر ۱۴۰۴
کنفرانس در سنای آمریکا: حمایت از آلترناتیو دموکراتیک شورا، طرح ۱۰ ماده‌ای مریم رجوی و مجاهدان آزادی در اشرف ۳
عاملان جین شهین، کوری بوکر، جان کورنین، روبن گایگو، بن کارسون، هدر نائرت، روی بلانت، جیمز جونز، مارک گینزبرگ، مریم رجوی، سناتورهای دوحزبی آمریکا
مکان سالن انجمن کندی، سنای آمریکا، واشنگتن دی‌سی
زمان ۲۸ آذر ۱۴۰۴ – ۱۹ دسامبر ۲۰۲۵
نتیجه حمایت دوحزبی از قطعنامه ۱۴۵ سنا، طرح ۱۰ ماده‌ای مریم رجوی برای جمهوری دموکراتیک، حقوق ساکنان اشرف ۳، افزایش تحریم‌ها علیه ناقضان حقوق بشر، به‌رسمیت شناختن مبارزه مردم ایران و کانون‌های شورشی برای سرنگونی رژیم، رد مماشات و تأکید بر تغییر دموکراتیک توسط مردم ایران

کنفرانس دوحزبی سنای آمریکا آذر ۱۴۰۴، کنفرانسی است که در ۲۸ آذر ۱۴۰۴ در سالن تاریخی انجمن کندی سنای آمریکا برگزار شد. این رویداد دوحزبی با حضور سناتورهای برجسته از هر دو حزب دموکرات و جمهوری‌خواه، مقامات پیشین دولتی و نظامی آمریکا، و پیام ویدئویی مریم رجوی، رئیس‌جمهور برگزیده شورای ملی مقاومت ایران، بر حمایت از آلترناتیو دموکراتیک شورا، طرح ۱۰ ماده‌ای وی و مجاهدین خلق در اشرف ۳ تمرکز داشت. سخنرانان جمهوری اسلامی را ضعیف و در آستانه فروپاشی توصیف کردند و به موج اعدام‌ها (۱۹۳۲ مورد در سال ۱۴۰۴ شامل ۵۶ زن) و سرکوب گسترده اشاره نمودند. آنها بر اتحاد دوحزبی برای ایران آزاد، دموکراتیک و غیرهسته‌ای تأکید کردند و قطعنامه ۱۴۵ سنا را که حقوق ساکنان اشرف ۳ را تضمین می‌کند و آینده دموکراتیک ایران را ترسیم می‌نماید، برجسته ساختند. کنفرانس خواستار افزایش تحریم‌ها، مستندسازی نقض حقوق بشر و به‌رسمیت شناختن نبرد کانون‌های شورشی با سپاه پاسداران شد.

این کنفرانس در سنای آمریکا، نمادی از اتحاد دوحزبی در حمایت از مبارزه مردم ایران برای سرنگونی دیکتاتوری آخوندی و برقراری جمهوری دموکراتیک بود. سناتور جین شهین بر جدایی دین از دولت و افزایش بودجه برای مستندسازی جنایات رژیم تأکید کرد. سناتور کوری بوکر از الهام‌گیری از مردم ایران و رد استبداد سخن گفت. سناتور جان کورنین رژیم را سر اختاپوس تروریسم منطقه‌ای دانست و از مجاهدین حمایت نمود. ژنرال جیمز جونز به فروپاشی محور مقاومت رژیم، بحران‌های اقتصادی و اعدام ۱۹۳۲ نفر شامل ۵۶ زن اشاره کرد و طرح ۱۰ ماده‌ای مریم رجوی را نقشه راه ایران آینده خواند. هدر نائرت رهبری زنان در جنبش را ستود و بن کارسون آزادی را خواسته جهانی دانست. پیام مریم رجوی بر تغییر از طریق قیام سازمان‌یافته بدون مداخله خارجی، انتقال قدرت در شش ماه و قاطعیت جهانی مانند جلوگیری از فروش نفت رژیم تمرکز داشت. کنفرانس قطعنامه ۱۴۵ را با حمایت ۱۹ سناتور برجسته کرد که حقوق اشرف ۳ را تضمین و جمهوری دموکراتیک را تأیید می‌کند. این رویداد، بخشی از تلاش‌های مداوم برای سیاست قاطع آمریکا در برابر رژیم و حمایت از مقاومت سازمان‌یافته بود.[۱][۲]

زمینه برگزاری و وضعیت بحرانی رژیم

این کنفرانس در حالی برگزار شد که رژیم جمهوری اسلامی با بحران‌های همه‌جانبه‌ای روبرو است که نشانه‌های فروپاشی قریب‌الوقوع آن را نشان می‌دهد. سقوط بشار اسد در سوریه، تضعیف شدید حزب‌الله و حوثی‌ها، بحران اقتصادی با تورم نزدیک به ۴۰ درصد، سقوط ارزش ریال و فقر گسترده بیش از سه‌چهارم جمعیت، رژیم را به افزایش بی‌سابقه سرکوب واداشته است. سخنرانان به آمار تکان‌دهنده اعدام‌ها اشاره کردند: ۱۹۳۲ مورد در سال ۱۴۰۴ شامل ۵۶ زن (بالاترین تعداد اعدام زنان در بیش از سه دهه اخیر) و بیش از ۳۰۰ اعدام تنها در ماه گذشته. بسیاری از اعدام‌شدگان جوانان بلوچ، کرد و عرب یا فعالان سیاسی هستند که صرفاً به دلیل حمایت از سازمان مجاهدین خلق ایران محکوم شده‌اند. این موج اعدام‌ها ابزاری برای ارعاب جامعه و جلوگیری از اوج‌گیری قیام‌ها است.[۳]

سخنرانی سناتورهای دوحزبی و مقامات پیشین

سناتور جین شهین بر حمایت از حقوق ساکنان اشرف ۳، افزایش تحریم‌ها و ضرورت جدایی دین از دولت در ایران آینده تأکید کرد. سناتور کوری بوکر اتحاد دوحزبی را ستود و از الهام‌گیری از شجاعت مردم ایران سخن گفت. سناتور جان کورنین رژیم را منبع اصلی تروریسم منطقه‌ای دانست و حمایت از مجاهدان را ضروری خواند. سناتور روبن گایگو به جنبش‌های دموکراتیک جهانی اشاره کرد. دکتر بن کارسون آزادی را ارزشی جهانی توصیف کرد و هدر نائرت نقش پیشرو زنان در مقاومت را برجسته ساخت. سناتور روی بلانت ضعف رژیم را ناشی از طرد توسط مردم دانست. ژنرال جیمز جونز فروپاشی محور مقاومت را تحلیل کرد و مارک گینزبرگ بر قدرت نرم برای پایان استبداد تأکید نمود.[۴]

پیام مریم رجوی و طرح ۱۰ ماده‌ای

در پیام ویدئویی مریم رجوی، بر این نکته تأکید شد که تغییر رژیم وظیفه و حق مردم و مقاومت ایران است و نیازی به مداخله خارجی ندارد. وی کانون‌های شورشی را نیروی پیشبرنده قیام دانست و نقشه راه دوران انتقال را تشریح کرد: برگزاری انتخابات آزاد برای مجلس مؤسسان ظرف شش ماه، تدوین قانون اساسی جدید و انتقال قدرت به نمایندگان مردم. طرح ۱۰ ماده‌ای شامل جمهوری مبتنی بر آرای مردم، جدایی دین و دولت، برابری جنسیتی، لغو اعدام، حقوق اقلیت‌ها و ایران غیرهسته‌ای است.[۵]

قسمت سوم: نتیجه‌گیری، منابع و یادداشت نهایی

قطعنامه ۱۴۵ و نتیجه‌گیری کنفرانس

کنفرانس بر قطعنامه ۱۴۵ سنا تمرکز ویژه‌ای داشت که با حمایت ۱۹ سناتور از هر دو حزب معرفی شده و حقوق ساکنان اشرف ۳ را تضمین می‌کند، جمهوری دموکراتیک را تأیید می‌نماید و به‌رسمیت شناختن مبارزه مردم ایران برای سرنگونی را خواستار است. سخنرانان سیاست مماشات گذشته را شکست‌خورده دانستند و بر ضرورت تحریم‌های حداکثری، مستندسازی جنایات و حمایت عملی از کانون‌های شورشی تأکید کردند. این رویداد نشان‌دهنده اجماع روبه‌رشد در کنگره آمریکا برای سیاست قاطع در برابر رژیم و حمایت از تنها آلترناتیو سازمان‌یافته و دموکراتیک بود.

منابع