کاربر:Khosro/صفحه تمرین تشکیلات خودگردان فلسطین: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «'''تشلیلات خودگردان فلسطین''' ، (PA) توافق‌نامه‌ای است که بین سازمان آزادی‌بخش فلسطین (ساف) و اسرائیل در سال ۱۹۹۳، در اسلو منعقد گردید که به عنوان توافقنامه اسلو نیز معروف است. نخستین رئیس جمهور تشکیلات خودگردان فلسطین یاسر عرفات بود و پس از...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۹ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''تشلیلات خودگردان فلسطین''' ، (PA) توافق‌نامه‌ای است که بین سازمان آزادی‌بخش فلسطین (ساف) و | {{جعبه اطلاعات کشور | ||
|نام فارسی رسمی = حکومت ملی فلسطین | |||
|نام اصلی = Palestinian National Authority | |||
|نام عادی =السلطة الوطنیة الفلسطینیة | |||
|نام رسمی =تشکیلات خودگردان فلسطین | |||
|تصویر نشان ملی =آرم دولت خودگردان2.jpg | |||
|عرض نماد = | |||
|اندازه نشان ملی = | |||
|پیوند نشان ملی = | |||
|نماد = | |||
|تصویر نماد = | |||
|متن نماد = | |||
|متن نوع نماد = | |||
|مقاله نوع نماد = | |||
|تصویر پرچم =پرچم فلسطین2.jpg | |||
|زیرنویس پرچم = | |||
|عرض پرچم = | |||
|اندازه پرچم = | |||
|قاب پرچم = | |||
|نوع پرچم = | |||
|پیوند پرچم = | |||
|مقاله نوع پرچم = | |||
|تصویر پرچم۲ = | |||
|قاب پرچم۲ = | |||
|پیوند پرچم۲ = | |||
|شعار ملی = | |||
|شعار به انگلیسی = | |||
|سرودها = | |||
|سرود سلطنتی = | |||
|سرود پرچم = | |||
|رژه ملی = | |||
|سرود ناحیه‌ای = | |||
|سرود منطقه‌ای = | |||
|سرود ایالتی = | |||
|رژه = | |||
|نماد دیگر = | |||
|نوع نماد دیگر = | |||
|نقشه =Zones A and B in the occupied palestinian territories.svg | |||
|عرض نقشه =200px | |||
|اندازه نقشه = | |||
|زیرنویس نقشه = | |||
|نقشه۲ = | |||
|اندازه نقشه۲ = | |||
|عرض نقشه۲ = | |||
|زیرنویس نقشه۲ = | |||
|متن موقعیت مکانی = | |||
|پایتخت =[[رام‌الله]] ([[دفاکتو]]){{سخ}}[[بیت‌المقدس شرقی]] | |||
|نوع پایتخت = | |||
|مختصات = | |||
|latd=|latm=|lats=|latNS=N | |||
|longd=|longm=|longs=|longEW=E | |||
|مرکز اداری = | |||
|نوع مرکز اداری = | |||
|بزرگترین شهر =[[غزه (شهر)|غزه]] | |||
|بزرگترین شهرک = | |||
|زبان رسمی = | |||
|زبان‌های به رسمیت شناخته = | |||
|زبان‌های ملی = | |||
|زبان‌های محلی به رسمیت شناخته = | |||
|زبان‌های محلی = | |||
|زبان محلی = | |||
|زبان‌های رایج = | |||
|زبان‌ها = | |||
|نوع زبان‌ها =عربی | |||
|زبان‌ها۲ = | |||
|نوع زبان‌ها۲ = | |||
|گروه‌های قومی = | |||
|گروه‌های نژادی = | |||
|سال گروه‌های قومی = | |||
|سال گروه‌های نژادی = | |||
|منبع گروه‌های قومی = | |||
|دین = اسلام | |||
|سال دین = | |||
|منبع دین = | |||
|اهلیت = | |||
|نوع حکومت = تشکیلات خودگردان | |||
|پیوند سیاست = | |||
|نوع حاکمیت = | |||
|نوع حاکمان =[[رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین|رئیس حکومت]]{{سخ}} [[رئیس وزیران تشکیلات خودگردان فلسطین|رئیس وزیران]] | |||
|نام حاکمان = محمود عباس، محمد اشتیه | |||
|عنوان حاکم۲ = | |||
|نام حاکم۲ = | |||
|عنوان حاکم۳ = | |||
|نام حاکم۳ = | |||
|عنوان حاکم۴ = | |||
|نام حاکم۴ = | |||
|عنوان حاکم۵ = | |||
|نام حاکم۵ = | |||
|یادداشت نوع حاکمیت = | |||
|قوه مقننه = | |||
|مجلس اعلا = | |||
|نوع مجلس اعلا = | |||
|مجلس سفلی = | |||
|نوع مجلس سفلی = | |||
|تاریخ تشکیل = ۱۹۹۴ | |||
|موارد منجر به تشکیل = | |||
|تاریخ موارد منجر به تشکیل = | |||
|رویداد منجر به تشکیل۲ = | |||
|تاریخ رویداد منجر به تشکیل۲ = | |||
|رویداد منجر به تشکیل۳ = | |||
|تاریخ رویداد منجر به تشکیل۳ = | |||
|رویداد منجر به تشکیل۴ = | |||
|تاریخ رویداد منجر به تشکیل۴ = | |||
|رویداد منجر به تشکیل۵ = | |||
|تاریخ رویداد منجر به تشکیل۵ = | |||
|پیوند مساحت = | |||
|مساحت خشکی به کیلومتر مربع =۶٬۲۲۰ | |||
|مساحت خشکی به مایل مربع = | |||
|مساحت خشکی به هکتار = | |||
|مساحت خشکی به جریب = | |||
|یادداشت مساحت خشکی = | |||
|درصد آبها = | |||
|مساحت آبها به کیلومتر مربع = | |||
|مساحت آبها به مایل مربع = | |||
|مساحت آبها به هکتار = | |||
|مساحت آبها به جریب = | |||
|یادداشت مساحت آبها = | |||
|تخمین جمعیت = ۲٬۱۲۴٬۵۱۵ | |||
|سال تخمین جمعیت =[[۲۰۱۲ (میلادی)|ژوئیه ۲۰۱۲]] | |||
|رتبه تخمین جمعیت = | |||
|پیوند جمعیت = | |||
|جمعیت = | |||
|سال جمعیت = | |||
|رتبه جمعیت = | |||
|تراکم جمعیت به کیلومتر مربع = | |||
|تراکم جمعیت به مایل مربع = | |||
|رتبه تراکم جمعیت = | |||
|یادداشت تراکم جمعیت = | |||
|تولید ناخالص داخلی = | |||
|سال تولید ناخالص داخلی = | |||
|رتبه تولید ناخالص داخلی = | |||
|سرانه تولید ناخالص داخلی = | |||
|تولید ناخالص داخلی اسمی = | |||
|سال تولید ناخالص داخلی اسمی = | |||
|رتبه تولید ناخالص داخلی اسمی = | |||
|سرانه تولید ناخالص داخلی اسمی= | |||
|رتبه سرانه تولید ناخالص داخلی اسمی = | |||
|جینی = | |||
|سال جینی = | |||
|تغییر جینی = | |||
|رتبه جینی = | |||
|وضع شاخص جینی = | |||
|شاخص توسعه انسانی = | |||
|سال شاخص توسعه انسانی = | |||
|تغییر شاخص توسعه انسانی = | |||
|رتبه شاخص توسعه انسانی = | |||
|وضع شاخص توسعه انسانی = | |||
|واحد پول = دینار اردن | |||
|کد واحد پول = | |||
|منطقه زمانی = | |||
|اختلاف زمانی با یوتی‌سی در تابستان = | |||
|منطقه زمانی تابستانی = | |||
|ساعت تابستانی = | |||
|یادداشت ساعت تابستانی = | |||
|تقویم = | |||
|ولتاژ برق = | |||
|بسامد برق = | |||
|جهت رانندگی = | |||
|پیش‌شماره تلفنی = | |||
|کد ایزو ۳۱۶۶ = | |||
|دامنه اینترنتی = | |||
|وبگاه رسمی = <!-- {{نشانی وب|example.com}} یا {{وبگاه رسمی|example.com}} --> | |||
|نقشه۳ = | |||
|عرض نقشه۳ = | |||
|یادداشت نقشه۳ = | |||
|پاورقی = | |||
|پاورقی۲ = | |||
|طول عمر = | |||
|دوره = | |||
|تاریخ آغاز = | |||
|سال آغاز = | |||
|تاریخ پایان = | |||
|سال پایان = | |||
|وضعیت = | |||
|متن وضعیت = | |||
|امپراتوری = | |||
|پایتخت در تبعید = | |||
|سال آغاز تبعید = | |||
|سال پایان تبعید = | |||
|موقعیت مکانی = | |||
|امروز بخشی از = | |||
|ریزکشور = | |||
|شمار اعضا = | |||
|نوع سازمان = | |||
|نوع عضویت = | |||
|اعضا = | |||
}} | |||
'''تشلیلات خودگردان فلسطین'''، به انگلیسی: (<bdi>'''Palestinian National Authority'''</bdi>) مخفف=('''PA''')، به عربی: ('''السلطة الوطنیة الفلسطینیة''''')،'' توافق‌نامه‌ای است که بین [[سازمان آزادی‌بخش فلسطین|'''سازمان آزادی‌بخش فلسطین''']] (ساف) و اسرائیل در سال ۱۹۹۳، در اسلو منعقد گردید که به عنوان توافقنامه اسلو نیز معروف است. نخستین رئیس جمهور تشکیلات خودگردان فلسطین [[یاسر عرفات|'''یاسر عرفات''']] بود و پس از مرگ او در نوامبر ۲۰۰۴، محمود عباس در ژانویه ۲۰۰۵، با کسب ۶۲ درصد آرا انتخاب شد. تشکیلات خودگردان به عنوان یک هیئت حاکمه موقت در حالی ایجاد شد که فلسطینی‌ها و اسرائیلی‌ها در حال مذاکره برای حل نهایی مناقشه خود بودند که باید این راه حل نهایی تا سال ۱۹۹۹، بر اساس این توافقنامه‌ها به نتیجه می‌رسید. به دنبال توافق اسلو، چندین گروه اسلامی، به‌ویژه جنبش حماس توافق صلح را محکوم کردند و این توافق هرگز به نتیجه نرسید و در واقع به خاطر حملات [[جنبش حماس|'''حماس''']] به اسرائیل روند صلح شکست خورد. محمود عباس در سال ۲۰۱۳، پس از رأی‌گیری مجمع عمومی سازمان ملل متحد در سال ۲۰۱۲، با به رسمیت شناختن فلسطین به عنوان کشور ناظر، فرمان تغییر نام تشکیلات خودگردان را به کشور فلسطین امضا کرد. با وجود این تغییر، هنوز هم به‌عنوان تشکیلات خودگردان فلسطین شناخته می‌شود. در واقع تشکیلات خودگردان قرار بود تا سال ۱۹۹۹، به‌عنوان بخشی از راه حل دو دولتی و توافقنامه صلح منطقه‌ای دائمی، یک دولت موقت در مسیر ایجاد یک کشور مستقل فلسطینی در سرزمین‌های اشغالی فلسطین باشد، اما این هرگز اتفاق نیفتاد. تشکیلات خودگردان فلسطین هیچ قدرت و سلطه‌ای بر شهرک‌نشینان و شهرک‌ها، مرزها، حریم هوایی، آب، و حوزه‌های مختلف دیگر ندارند. اسرائیل این اختیار را برای خود محفوظ داشته که هر قانون تشکیلات خودگردان را بررسی و وتو کند. از زمان توافق اسلو، ارتش اسرائیل همواره ۵۹ درصد از کرانه باختری و تا زمان خروج از غزه در سال ۲۰۰۵، سی درصد از نوار غزه را کنترل کرده است. | |||
== تشکیلات خودگردان فلسطین == | == تشکیلات خودگردان فلسطین == | ||
[[پرونده:توافق نامه اسلو.PNG|جایگزین=توافقنامه اسلو در سال ۱۹۹۳|بندانگشتی|توافقنامه اسلو در سال ۱۹۹۳]] | |||
=== | === توافقنامه اسلو === | ||
تشکیلات خودگردان فلسطین یا | تشکیلات خودگردان فلسطین یا (PA) که فلسطینی‌ها آن را به نام اقتدار ملی فلسطین می‌دانند، توافق‌نامه‌ای است که بین سازمان آزادی‌بخش فلسطین (ساف) و اسرائیل در سال ۱۹۹۳، در اسلو منعقد گردید که به عنوان توافقنامه اسلو نیز معروف است. | ||
تشکیلات خودگردان به عنوان یک هیئت حاکمه موقت در حالی ایجاد شد که فلسطینی‌ها و اسرائیلی‌ها در حال مذاکره برای حل نهایی مناقشه خود بودند که باید این راه حل نهایی تا سال | تشکیلات خودگردان به عنوان یک هیئت حاکمه موقت در حالی ایجاد شد که فلسطینی‌ها و اسرائیلی‌ها در حال مذاکره برای حل نهایی مناقشه خود بودند که باید این راه حل نهایی تا سال ۱۹۹۹، بر اساس این توافقنامه‌ها به نتیجه می‌رسید. با این حال، اسرائیل با تشکیلات خودگردان به گونه‌ای برخورد کرده و می‌کند که انگار از یک مأموریت قانونی مستمر برخوردار است. محمود عباس در سال ۲۰۱۳، پس از رأی‌گیری مجمع عمومی سازمان ملل متحد در سال ۲۰۱۲، با به رسمیت شناختن فلسطین به عنوان کشور ناظر، فرمان تغییر نام تشکیلات خودگردان را به کشور فلسطین امضا کرد. با وجود این تغییر، هنوز هم به‌عنوان تشکیلات خودگردان فلسطین شناخته می‌شود.<ref name=":0">[https://imeu.org/article/what-is-the-palestinian-authority حکومت خودگردان فلسطین چیست؟ - سایت IMEU]</ref> | ||
به دنبال توافق اسلو، چندین گروه اسلامی، به‌ویژه جنبش حماس توافق صلح را محکوم کردند و این توافق هرگز به نتیجه نرسید و در واقع به خاطر حملات حماس به اسرائیل روند صلح شکست خورد.<ref name=":1">[https://www.britannica.com/biography/Rami-Hamdallah تشکیلات خودگردان فلسطین - سایت بریتانیکا]</ref> | |||
در واقع تشکیلات خودگردان قرار بود تا سال ۱۹۹۹، به‌عنوان بخشی از راه حل دو دولتی و توافقنامه صلح منطقه‌ای دائمی، یک دولت موقت در مسیر ایجاد یک کشور مستقل فلسطینی در سرزمین‌های اشغالی فلسطین (کرانه باختری، قدس شرقی و غزه) باشد. اما این هرگز اتفاق نیفتاد زیرا اسرائیل از پایان دادن به حکومت نظامی خود بر فلسطینی‌ها امتناع ورزید و با نقض قوانین بین‌المللی به گسترش شهرک‌های یهودی در سرزمین‌های فلسطینی اشغالی ادامه داد.<ref name=":2">[https://www.britannica.com/biography/Rami-Hamdallah تشکیلات خودگردان فلسطین - سایت IMEU]</ref> | |||
در واقع تشکیلات خودگردان قرار بود تا سال ۱۹۹۹، به‌عنوان بخشی از راه حل دو دولتی و توافقنامه صلح منطقه‌ای دائمی، یک دولت موقت در مسیر ایجاد یک کشور مستقل فلسطینی در سرزمین‌های اشغالی فلسطین (کرانه باختری، قدس شرقی و غزه) باشد. اما این هرگز اتفاق نیفتاد زیرا اسرائیل از پایان دادن به حکومت نظامی خود بر فلسطینی‌ها امتناع ورزید و با نقض قوانین بین‌المللی به گسترش شهرک‌های یهودی در سرزمین‌های فلسطینی اشغالی ادامه داد. | |||
== ریاست تشکیلات خودگردان == | == ریاست تشکیلات خودگردان == | ||
رئیس تشکیلات خودگردان توسط رئیس جمهور رهبری می‌شود. نخستین رئیس جمهور تشکیلات خودگردان فلسطین یاسر عرفات بود که در سال ۱۹۹۶، هشتاد وهشت درصد آرا را به دست آورد. پس از مرگ عرفات در نوامبر | [[پرونده:یاسر و محمود.PNG|جایگزین=یاسر عرفات و محمود عباس|بندانگشتی|یاسر عرفات و محمود عباس]] | ||
رئیس تشکیلات خودگردان توسط رئیس جمهور رهبری می‌شود. نخستین رئیس جمهور تشکیلات خودگردان فلسطین یاسر عرفات بود که در سال ۱۹۹۶، هشتاد وهشت درصد آرا را به دست آورد. پس از مرگ عرفات در نوامبر ۲۰۰۴، محمود عباس در ژانویه ۲۰۰۵، با کسب ۶۲ درصد آرا انتخاب شد. فلسطینیان خارج از کرانه باختری و نوار غزه اجازه شرکت در هیچ‌یک از انتخابات تشکیلات خودگردان را ندارند.<ref name=":0" /> | |||
=== فرق بین تشکیلات خودگردان و ساف === | |||
=== | |||
تشکیلات خودگردان تنها نماینده فلسطینیان در سرزمین‌های اشغالی است و سازمان آزادی‌بخش فلسطین (ساف)، نماینده فلسطینی‌ها در همه جا است، اکثریت اعضاء ساف در تبعید خارج از فلسطین و اسرائیل زندگی می‌کنند و اسرائیل از بازگشت آن‌ها به دلیل یهودی نبودن جلوگیری می‌کند. سازمان آزادی‌بخش فلسطین هم‌چنین از نظر قانونی مسئول انجام مذاکرات با اسرائیل است. | تشکیلات خودگردان تنها نماینده فلسطینیان در سرزمین‌های اشغالی است و سازمان آزادی‌بخش فلسطین (ساف)، نماینده فلسطینی‌ها در همه جا است، اکثریت اعضاء ساف در تبعید خارج از فلسطین و اسرائیل زندگی می‌کنند و اسرائیل از بازگشت آن‌ها به دلیل یهودی نبودن جلوگیری می‌کند. سازمان آزادی‌بخش فلسطین هم‌چنین از نظر قانونی مسئول انجام مذاکرات با اسرائیل است. | ||
تشکیلات خودگردان فلسطین از زمان تأسیس، تحت سلطه‌ی جنبش فتح بوده است که ابتدا توسط یاسر عرفات و سپس محمود عباس رئیس کنونی تشکیلات خودگردان، رهبری می‌شود. از دهه | تشکیلات خودگردان فلسطین از زمان تأسیس، تحت سلطه‌ی '''[[جنبش فتح]]''' بوده است که ابتدا توسط یاسر عرفات و سپس محمود عباس رئیس کنونی تشکیلات خودگردان، رهبری می‌شود. از دهه ۱۹۶۰، جنبش فتح بر سازمان آزادی‌بخش فلسطین نیز تسلط داشته است، سازمانی که قرار است یک چتر حمایتی از تمام فلسطینیان باشد.<ref name=":2" /> | ||
== مدیریت تشکیلات خودگردان == | == مدیریت تشکیلات خودگردان == | ||
تشکیلات خودگردان فلسطین توسط یک قانون اساسی موقت اداره می‌شود که ممکن است توسط قانونگذاران با اکثریت دو سوم اصلاح شود. رئیس جمهور به طور مستقیم برای یک دوره چهار ساله با محدودیت دو دوره انتخاب می‌شود. رئیس‌جمهور فرمانده کلّ نیروهای امنیتی است، روابط خارجی را مدیریت می‌کند، قدرت وتوی قوانین را دارد و ممکن است در زمانی که مجلس در جلسه نیست، احکامی صادر کند. نخست وزیر توسط رئیس جمهور منصوب می‌شود و شورای وزیران دارای اختیارات اجرایی اولیه هستند، مشروط به اعتماد شورای قانونگذاری فلسطین که متشکل از | [[پرونده:مجلس قانونگذاری فلسطین.PNG|جایگزین=مجلس قانونگذاری فلسطین|بندانگشتی|مجلس قانونگذاری فلسطین]] | ||
تشکیلات خودگردان فلسطین توسط یک قانون اساسی موقت اداره می‌شود که ممکن است توسط قانونگذاران با اکثریت دو سوم اصلاح شود. رئیس جمهور به طور مستقیم برای یک دوره چهار ساله با محدودیت دو دوره انتخاب می‌شود. رئیس‌جمهور فرمانده کلّ نیروهای امنیتی است، روابط خارجی را مدیریت می‌کند، قدرت وتوی قوانین را دارد و ممکن است در زمانی که مجلس در جلسه نیست، احکامی صادر کند. نخست وزیر توسط رئیس جمهور منصوب می‌شود و شورای وزیران دارای اختیارات اجرایی اولیه هستند، مشروط به اعتماد شورای قانونگذاری فلسطین که متشکل از ۱۳۲ عضو است و برای دوره‌های چهار ساله انتخاب می‌شوند. تعدادی از کرسی‌ها که با فرمان ریاست جمهوری تعریف شده است، به مسیحیان اختصاص داده شده است و احزاب سیاسی باید تعداد معینی از زنان را در لیست خود بگنجانند.<ref name=":1" /> | |||
تشکیلات خودگردان دارای ریاست منتخب و شورای قانونگذاری تک مجلسی است. | تشکیلات خودگردان دارای ریاست منتخب و شورای قانونگذاری تک مجلسی است. | ||
از زمانی که دوره اولیه انتخاباتی محمود عباس در سال ۲۰۰۹ منقضی شد، او با فرمان ریاست جمهوری حکومت کرد و شورای قانونگذاری فلسطین سال‌ها است که تشکیل نشده است. | از زمانی که دوره اولیه انتخاباتی محمود عباس در سال ۲۰۰۹ منقضی شد، او با اعلام دولت اضطراری، با فرمان ریاست جمهوری حکومت کرد و شورای قانونگذاری فلسطین سال‌ها است که تشکیل نشده است.<ref name=":2" /> | ||
=== نخست وزیری تشکیلات خودگردان === | |||
[[پرونده:محمد اشتیه....PNG|جایگزین=محمد اشتیه|بندانگشتی|محمد اشتیه]] | |||
محمود عباس در سال ۲۰۰۹، پس فرمان دولت اضطراری، سلام فیاض وزیر دارایی را به عنوان نخست وزیر منصوب کرد. سلام فیاض دستور کار دولت‌سازی نئولیبرالی را برای توسعه نهادهای دولتی و تحریک رشد اقتصادی در آماده‌سازی برای یک دولت مستقل کاملاً فعال دنبال کرد. بسیاری از دولت‌های غربی و ناظران خارجی از فیادیسم به‌عنوان سازنده‌ای برای دولت آینده فلسطین و غیرقابل تقابل با اسرائیل استقبال کردند. با این حال، سلام فیاض از حمایت کمی در میان فلسطینی‌ها برخوردار بود، زیرا در غیاب پیشرفت دیپلماتیک واقعی که بتواند ثبات و دوام این نهادها را تضمین کند، تلاش‌های او را، تلاشی زودگذر و بیهوده می‌دانستند. اگرچه سیاست‌های سلام فیاض موفقیت اولیه را به همراه داشت، تنش‌های دیپلماتیک در اوایل دهه ۲۰۱۰ باعث شد که اسرائیل و سایرین بودجه‌های خود را از تشکیلات خودگردان خودداری کنند که منجر به یک بحران مالی شد. سلام فیاض در سال ۲۰۱۳ استعفا داد. | |||
رامی حمدالله، رئیس وقت دانشگاه ملی النجاح در نابلس، به جای سلام فیاض به‌عنوان سرپرست منصوب شد. سال بعد، پس از توافق با جنبش حماس، رامی حمدالله (که هیچ وابستگی به جنبش فتح و حماس نداشت) دوباره به نخست وزیری منصوب شد، این بار برای ریاست دولت وحدت و اجرای روند آشتی با حماس | |||
تشکیلات خودگردان در سال ۲۰۱۷، تصاحب برخی از وظایف دولتی در نوار غزه را آغاز کرد. با تزلزل آشتی، آینده رهبری تشکیلات خودگردان نامشخص‌تر شد و ناآرامی‌ها در کرانه باختری بر سر یک برنامه بحث‌انگیز امنیت اجتماعی جدید افزایش یافت. جنبش فتح در ژانویه ۲۰۱۹، به محمود عباس توصیه کرد که حکومت وحدت ملی را برکنار کند. چند روز بعد، رامی حمدالله استعفا داد، اما تا زمان تشکیل دولت جدید در نقش سرپرست باقی ماند. محمد اشتیه، مذاکره کننده ارشد توافقنامه اسلو، در همان سال جایگزین رامی حمدالله شد.<ref name=":1" /> | |||
تشکیلات خودگردان در سال | |||
== تقسیم مناطق و مسئولیت‌ها == | == تقسیم مناطق و مسئولیت‌ها == | ||
حکومت منطقه‌ای تشکیلات خودگردان بر اساس توافقنامه موقت ۱۹۹۵، که به‌عنوان قرارداد اسلو ۲ نیز شناخته شده، به ۱۶ استان تقسیم می‌شود، ۱۱ استان در کرانه باختری و ۵ استان در نوار غزه | [[پرونده:نفشه فلسطین تا کنون.PNG|جایگزین=نقشه فلسطین از سال ۱۹۴۷ تا کنون|بندانگشتی|<nowiki>نقشه فلسطین از سال ۱۹۴۷ تا کنون [منطقه سبز=فلسطین | منطقه سفید= اسرائیل]</nowiki>]] | ||
حکومت منطقه‌ای تشکیلات خودگردان بر اساس توافقنامه موقت ۱۹۹۵، که به‌عنوان قرارداد اسلو ۲ نیز شناخته شده، به ۱۶ استان تقسیم می‌شود، ۱۱ استان در کرانه باختری و ۵ استان در نوار غزه<ref name=":1" /> | |||
تشکیلات خودگردان می‌بایست مسئولیت اداری و امنیتی جزئی را بر مناطقی در کرانه باختری و نوار غزه برعهده بگیرد، زیرا نیروهای اسرائیلی از این مناطق خارج شدند. این دو منطقه به مناطق | تشکیلات خودگردان می‌بایست مسئولیت اداری و امنیتی جزئی را بر مناطقی در کرانه باختری و نوار غزه برعهده بگیرد، زیرا نیروهای اسرائیلی از این مناطق خارج شدند. این دو منطقه به مناطق «B", "A» و «C» تقسیم شدند. در مناطق «A» تشکیلات خودگردان فلسطین دارای مسئولیت کامل اداری مدنی یعنی اداره شهرداری‌ها، دادگاه‌ها، مدارس و سایر خدمات و هم‌چنین امنیت است. در مناطق «B»، تشکیلات خودگردان دارای مسئولیت اداری مدنی است، اما مسئولیت امنیتی مشترک با ارتش اسرائیل دارد. در مناطق «C»، دولت نظامی اسرائیل هر دو وظایف اداری مدنی و امنیتی را انجام می‌دهد. مناطق «A» و «B»، اکثریت مناطق ساخته‌شده و در نتیجه بیشتر جمعیت فلسطینی کرانه باختری را در خود جای داده است. با این حال، مناطق «A»، که در آن تشکیلات خودگردان تنها مسئولیت امنیتی را اعمال می کند، هرگز از بیش از ۱۸ درصد از کرانه باختری فراتر نرفته است. در نوار غزه پیش از خروج اسرائیل در سال ۲۰۰۵، مناطق "A" حدود ۷۰ درصد از منطقه را تشکیل داده‌اند. | ||
تشکیلات خودگردان فلسطین هیچ قدرت و سلطه‌ای بر شهرک‌نشینان و شهرک‌ها، مرزها، حریم هوایی، آب، و حوزه‌های مختلف دیگر ندارند. اسرائیل این اختیار را برای خود محفوظ داشته که هر قانون تشکیلات خودگردان را بررسی و وتو کند. | تشکیلات خودگردان فلسطین هیچ قدرت و سلطه‌ای بر شهرک‌نشینان و شهرک‌ها، مرزها، حریم هوایی، آب، و حوزه‌های مختلف دیگر ندارند. اسرائیل این اختیار را برای خود محفوظ داشته که هر قانون تشکیلات خودگردان را بررسی و وتو کند. | ||
از زمان توافق اسلو، ارتش اسرائیل همواره ۵۹ درصد از کرانه باختری و تا زمان خروج از غزه در سال | از زمان توافق اسلو، ارتش اسرائیل همواره ۵۹ درصد از کرانه باختری و تا زمان خروج از غزه در سال ۲۰۰۵، سی درصد از نوار غزه را کنترل کرده است.<ref name=":0" /> | ||
=== کنترل اسرائیل === | |||
[[پرونده:کنترل اسرائیل.PNG|جایگزین=کنترل ارتش اسرائیل در مناطق فلسطین|بندانگشتی|کنترل ارتش اسرائیل در مناطق فلسطینی]] | |||
در داخل اراضی اشغالی فلسطین، ارتش اسرائیل مستقیماً و به طور کامل تقریباً ۶۰ درصد از کرانه باختری رود اردن را تحت کنترل دارد که تحت توافق اسلو به منطقه «C» معروف است. این بیشتر شهرک‌های غیرقانونی اسرائیل و دره اردن را در بر می‌گیرد. هم‌چنین اسرائیل از فلسطینی‌ها مالیات می‌گیرد، از جمله بر واردات و صادرات، که مطابق قراردد باید به تشکیلات خودگردان منتقل شود، اما اسرائیل اغلب به منظور تحت فشار قرار دادن رهبران تشکیلات خودگردان یا به‌عنوان مجازات، از پرداخت پول مالیات خودداری کرده است. | |||
این به این معناست که اسرائیل عملاً تمام جنبه‌های زندگی فلسطینیان در سرزمین‌های اشغالی را کنترل می‌کند، از جمله اینکه کجا و چه زمانی می‌توانند سفر کنند، کجا می‌توانند زندگی کنند و بسازند، و هم‌چنین شبکه‌ای از محدودیت‌ها و موانع را تحمیل می‌کند. در واقع اسرائیل تمامی مرزهای سرزمین های اشغالی اعم از حریم هوایی و سواحل غزه و ورود و خروج افراد و کالاها را کنترل می‌کند. اسرائیل محدودیت‌های متعددی را برای رفت و آمد افراد و کالاهای تجاری به داخل و خارج از سرزمین‌های اشغالی و در داخل آن‌ها اعمال نموده و اقتصاد فلسطین را محدود می‌کند که زندگی عادی را برای مردم غیرممکن می‌سازد. در واقع تشکیلات خودگردان فلسطین هیچ حاکمیت یا قدرت واقعی ندارد و در بخش‌هایی از کرانه باختری اشغالی و غزه تحت کنترل کلّی ارتش اسرائیل فعالیت می کند.<ref name=":2" /> | |||
در | |||
== روابط با جامعه بین‌المللی == | |||
پس از شکست دور مذاکرات مستقیم بین اسرائیل و تشکیلات خودگردان در سال ۲۰۱۰، محمود عباس تلاش‌های خود را به سمت به رسمیت شناختن بین‌المللی برای یک کشور فلسطینی تغییر داد. در سپتامبر ۲۰۱۱، او درخواستی را به شورای امنیت سازمان ملل ارائه کرد و خواستار پذیرش یک کشور مستقل فلسطینی در سازمان ملل شد. محمود عباس استدلال کرد که این درخواست - که با مخالفت اسرائیل و ایالات متحده مواجه شد - ضروری شده بود، زیرا مذاکرات صلح با میانجی‌گری ایالات متحده آمریکا، فشار بسیار کمی بر اسرائیل برای دادن امتیاز جهت صلح وارد کرده بود. درخواست محمود عباس برای به رسمیت شناختن توسط شورای امنیت زمانی متوقف شد که مشخص شد ایالات متحده آن را وتو می‌کند و چندین عضو دیگر نیز از رأی دادن خودداری خواهند کرد. | |||
یک سال پس از شکست درخواست فلسطین برای عضویت کامل در سازمان ملل، محمود عباس اعلام کرد که با ارائه پیش‌نویس قطعنامه‌ای مبنی بر درخواست وضعیت نمایندگی فلسطین در سازمان ملل (به نام رسمی) به دنبال به رسمیت شناختن ضمنی کشور فلسطین از سوی مجمع عمومی سازمان ملل خواهد بود، یعنی فلسطین در سازمان ملل از ناظر دائم به کشور ناظر غیرعضو ارتقا یابد. این نامگذاری، اگرچه کمتر از عضویت کامل در سازمان ملل است، به فلسطینی‌ها امکان دسترسی به نهادها و معاهدات بین‌المللی را می‌داد که ثبات و اهرم تشکیلات خودگردان را افزایش دهد. این قطعنامه در ۲۹ نوامبر ۲۰۱۲، با ۱۳۸ کشور موافق، ۹ کشور مخالف و ۴۱ کشور ممتنع به تصویب رسید. این قطعنامه هم‌چنین از اسرائیل و فلسطینی‌ها خواسته است که مذاکرات متوقف شده را برای راه حل دو کشوری از سر بگیرند. مقامات اسرائیلی با درخواست محمود عباس برای به رسمیت شناختن فلسطین مخالفت کردند و گفتند که چنین اقدامات یکجانبه فلسطینی‌ها مذاکرات با اسرائیل را متوقف می کند.<ref name=":1" /> | |||
=== قطع کمک مالی آمریکا === | |||
پس از اینکه ایالات متحده سفارت خود را در اسرائیل به شهر مورد مناقشه اورشلیسم منتقل نمود و از اسرائیل جانبداری کرد، محمود عباس اعلام کرد که تشکیلات خودگردان دیگر میانجی‌گری ایالات متحده را نمی‌پذیرد. آمریکا نیز در سال ۲۰۱۸، که بزرگترین اهدا کننده کمک‌های خارجی به فلسطینی‌ها بود، شروع به قطع کمک‌های مالی به تشکیلات خودگردان و برنامه‌های کمک به فلسطینی‌ها کرد. در سپتامبر همان سال، ایالات متحده دستور بستن دفتر ساف در واشینگتن دی‌سی را صادر کرد که به‌عنوان نماینده دیپلماتیک تشکیلات خودگردان در ایالات متحده فعالیت می‌کرد.<ref name=":1" /> | |||
''' | == دیدار محمود عباس با [[مریم رجوی]] == | ||
[[پرونده:دیدار محمود عباس با مریم رجوی.PNG|جایگزین=دیدار محمود عباس با مریم رجوی|بندانگشتی|دیدار محمود عباس با مریم رجوی]] | |||
در مردادماه ۱۳۹۵، محمود عباس، رئیس جمهور تشکیلات خودگردان فلسطین با مریم رجوی رئیس جمهور منتخب [[شورای ملی مقاومت ایران|'''شورای ملی مقاومت ایران''']] در محل اقامت مریم رجوی در پاریس دیدار و گفت‌وگو کردند. این گفت‌وگو پیرامون بحران‌های جاری منطقه‌ی خاورمیانه و طرح‌های صلح برای حل و فصل موضوع فلسطین با ابتکار فرانسه بوده است. محمود عباس در این ملاقات و گفت‌وگو، بر ضرورت مبارزه با بنیادگرایی و تروریسم در منطقه تأکید کرد و آخرین تحولات خاورمیانه به‌ویژه مسائل مربوط به فلسطین را با خانم مریم رجوی در میان گذاشت. | |||
در این دیدار محمود عباس آخرین تحولات در منطقه خاورمیانه و به‌طور مشخص موضوع فلسطین را به اطلاع خانم رجوی رئیس‌جمهور شورای ملی مقاومت رساند. | |||
خانم رجوی در دیدار با پرزیدنت محمود عباس، تأکید کرد که رژیم ایران منشأء اصلی تفرقه و بنیادگرایی و تروریسم در تمامی منطقه به‌ویژه در لبنان، سوریه،عراق و یمن و هم‌چنین فلسطین است. مریم رجوی تأکید کرد که اکنون زمان آن فرا رسیده که کشورهای منطقه و مردم و مقاومت ایران برای خلاصی خاورمیانه از شر بنیادگرایی که کانون آن رژیم ایران است، متحد شوند. او با تقدیر از همبستگی مقاومت فلسطین و رهبر آن با مردم و مقاومت ایران، پیروزی‌های دولت خودگردان فلسطین را تبریک گفت و ابراز امیدواری کرد که همه‌ی مردم فلسطین به آرمان خود که همانا آزاد کردن سرزمین‌های فلسطین و بازگشت مردم این کشور به وطن خود است، دست یابد. این ملاقات در بسیاری از رسانه‌ها و خبرگزاری‌های بین‌المللی بازتاب گسترده‌ای داشت. محمود عباس هم‌چنین در پاریس با جان کری وزیر خارجه ایالات متحده آمریکا و ژان مارک آیرو، وزیر خارجه فرانسه دیدار و گفت‌وگو کرد.<ref>[https://news.mojahedin.org/i/news/182330 گزارشهایی از رسانه‌های خبری درباره دیدار و گفتگوی رئیس‌جمهور برگزیده مقاومت با پرزیدنت محمود عباس - سایت سازمان مجاهدین خلق ایران]</ref> | |||
=== | == منابع == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۲ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۵۳
| تشکیلات خودگردان فلسطین Palestinian National Authority السلطة الوطنیة الفلسطینیة |
||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
|
||||||
 |
||||||
| پایتخت | رام‌الله (دفاکتو) بیت‌المقدس شرقی | |||||
| بزرگترین شهر | غزه | |||||
| نوع حکومت | تشکیلات خودگردان | |||||
| نام حاکمان رئیس حکومت رئیس وزیران |
محمود عباس، محمد اشتیه |
|||||
| جمعیت | ||||||
| - | تخمین جمعیت (ژوئیه ۲۰۱۲) | ۲٬۱۲۴٬۵۱۵ | ||||
| واحد پول | دینار اردن | |||||
تشلیلات خودگردان فلسطین، به انگلیسی: (Palestinian National Authority) مخفف=(PA)، به عربی: (السلطة الوطنیة الفلسطینیة)، توافق‌نامه‌ای است که بین سازمان آزادی‌بخش فلسطین (ساف) و اسرائیل در سال ۱۹۹۳، در اسلو منعقد گردید که به عنوان توافقنامه اسلو نیز معروف است. نخستین رئیس جمهور تشکیلات خودگردان فلسطین یاسر عرفات بود و پس از مرگ او در نوامبر ۲۰۰۴، محمود عباس در ژانویه ۲۰۰۵، با کسب ۶۲ درصد آرا انتخاب شد. تشکیلات خودگردان به عنوان یک هیئت حاکمه موقت در حالی ایجاد شد که فلسطینی‌ها و اسرائیلی‌ها در حال مذاکره برای حل نهایی مناقشه خود بودند که باید این راه حل نهایی تا سال ۱۹۹۹، بر اساس این توافقنامه‌ها به نتیجه می‌رسید. به دنبال توافق اسلو، چندین گروه اسلامی، به‌ویژه جنبش حماس توافق صلح را محکوم کردند و این توافق هرگز به نتیجه نرسید و در واقع به خاطر حملات حماس به اسرائیل روند صلح شکست خورد. محمود عباس در سال ۲۰۱۳، پس از رأی‌گیری مجمع عمومی سازمان ملل متحد در سال ۲۰۱۲، با به رسمیت شناختن فلسطین به عنوان کشور ناظر، فرمان تغییر نام تشکیلات خودگردان را به کشور فلسطین امضا کرد. با وجود این تغییر، هنوز هم به‌عنوان تشکیلات خودگردان فلسطین شناخته می‌شود. در واقع تشکیلات خودگردان قرار بود تا سال ۱۹۹۹، به‌عنوان بخشی از راه حل دو دولتی و توافقنامه صلح منطقه‌ای دائمی، یک دولت موقت در مسیر ایجاد یک کشور مستقل فلسطینی در سرزمین‌های اشغالی فلسطین باشد، اما این هرگز اتفاق نیفتاد. تشکیلات خودگردان فلسطین هیچ قدرت و سلطه‌ای بر شهرک‌نشینان و شهرک‌ها، مرزها، حریم هوایی، آب، و حوزه‌های مختلف دیگر ندارند. اسرائیل این اختیار را برای خود محفوظ داشته که هر قانون تشکیلات خودگردان را بررسی و وتو کند. از زمان توافق اسلو، ارتش اسرائیل همواره ۵۹ درصد از کرانه باختری و تا زمان خروج از غزه در سال ۲۰۰۵، سی درصد از نوار غزه را کنترل کرده است.
تشکیلات خودگردان فلسطین
توافقنامه اسلو
تشکیلات خودگردان فلسطین یا (PA) که فلسطینی‌ها آن را به نام اقتدار ملی فلسطین می‌دانند، توافق‌نامه‌ای است که بین سازمان آزادی‌بخش فلسطین (ساف) و اسرائیل در سال ۱۹۹۳، در اسلو منعقد گردید که به عنوان توافقنامه اسلو نیز معروف است.
تشکیلات خودگردان به عنوان یک هیئت حاکمه موقت در حالی ایجاد شد که فلسطینی‌ها و اسرائیلی‌ها در حال مذاکره برای حل نهایی مناقشه خود بودند که باید این راه حل نهایی تا سال ۱۹۹۹، بر اساس این توافقنامه‌ها به نتیجه می‌رسید. با این حال، اسرائیل با تشکیلات خودگردان به گونه‌ای برخورد کرده و می‌کند که انگار از یک مأموریت قانونی مستمر برخوردار است. محمود عباس در سال ۲۰۱۳، پس از رأی‌گیری مجمع عمومی سازمان ملل متحد در سال ۲۰۱۲، با به رسمیت شناختن فلسطین به عنوان کشور ناظر، فرمان تغییر نام تشکیلات خودگردان را به کشور فلسطین امضا کرد. با وجود این تغییر، هنوز هم به‌عنوان تشکیلات خودگردان فلسطین شناخته می‌شود.[۱]
به دنبال توافق اسلو، چندین گروه اسلامی، به‌ویژه جنبش حماس توافق صلح را محکوم کردند و این توافق هرگز به نتیجه نرسید و در واقع به خاطر حملات حماس به اسرائیل روند صلح شکست خورد.[۲]
در واقع تشکیلات خودگردان قرار بود تا سال ۱۹۹۹، به‌عنوان بخشی از راه حل دو دولتی و توافقنامه صلح منطقه‌ای دائمی، یک دولت موقت در مسیر ایجاد یک کشور مستقل فلسطینی در سرزمین‌های اشغالی فلسطین (کرانه باختری، قدس شرقی و غزه) باشد. اما این هرگز اتفاق نیفتاد زیرا اسرائیل از پایان دادن به حکومت نظامی خود بر فلسطینی‌ها امتناع ورزید و با نقض قوانین بین‌المللی به گسترش شهرک‌های یهودی در سرزمین‌های فلسطینی اشغالی ادامه داد.[۳]
ریاست تشکیلات خودگردان
رئیس تشکیلات خودگردان توسط رئیس جمهور رهبری می‌شود. نخستین رئیس جمهور تشکیلات خودگردان فلسطین یاسر عرفات بود که در سال ۱۹۹۶، هشتاد وهشت درصد آرا را به دست آورد. پس از مرگ عرفات در نوامبر ۲۰۰۴، محمود عباس در ژانویه ۲۰۰۵، با کسب ۶۲ درصد آرا انتخاب شد. فلسطینیان خارج از کرانه باختری و نوار غزه اجازه شرکت در هیچ‌یک از انتخابات تشکیلات خودگردان را ندارند.[۱]
فرق بین تشکیلات خودگردان و ساف
تشکیلات خودگردان تنها نماینده فلسطینیان در سرزمین‌های اشغالی است و سازمان آزادی‌بخش فلسطین (ساف)، نماینده فلسطینی‌ها در همه جا است، اکثریت اعضاء ساف در تبعید خارج از فلسطین و اسرائیل زندگی می‌کنند و اسرائیل از بازگشت آن‌ها به دلیل یهودی نبودن جلوگیری می‌کند. سازمان آزادی‌بخش فلسطین هم‌چنین از نظر قانونی مسئول انجام مذاکرات با اسرائیل است.
تشکیلات خودگردان فلسطین از زمان تأسیس، تحت سلطه‌ی جنبش فتح بوده است که ابتدا توسط یاسر عرفات و سپس محمود عباس رئیس کنونی تشکیلات خودگردان، رهبری می‌شود. از دهه ۱۹۶۰، جنبش فتح بر سازمان آزادی‌بخش فلسطین نیز تسلط داشته است، سازمانی که قرار است یک چتر حمایتی از تمام فلسطینیان باشد.[۳]
مدیریت تشکیلات خودگردان
تشکیلات خودگردان فلسطین توسط یک قانون اساسی موقت اداره می‌شود که ممکن است توسط قانونگذاران با اکثریت دو سوم اصلاح شود. رئیس جمهور به طور مستقیم برای یک دوره چهار ساله با محدودیت دو دوره انتخاب می‌شود. رئیس‌جمهور فرمانده کلّ نیروهای امنیتی است، روابط خارجی را مدیریت می‌کند، قدرت وتوی قوانین را دارد و ممکن است در زمانی که مجلس در جلسه نیست، احکامی صادر کند. نخست وزیر توسط رئیس جمهور منصوب می‌شود و شورای وزیران دارای اختیارات اجرایی اولیه هستند، مشروط به اعتماد شورای قانونگذاری فلسطین که متشکل از ۱۳۲ عضو است و برای دوره‌های چهار ساله انتخاب می‌شوند. تعدادی از کرسی‌ها که با فرمان ریاست جمهوری تعریف شده است، به مسیحیان اختصاص داده شده است و احزاب سیاسی باید تعداد معینی از زنان را در لیست خود بگنجانند.[۲]
تشکیلات خودگردان دارای ریاست منتخب و شورای قانونگذاری تک مجلسی است.
از زمانی که دوره اولیه انتخاباتی محمود عباس در سال ۲۰۰۹ منقضی شد، او با اعلام دولت اضطراری، با فرمان ریاست جمهوری حکومت کرد و شورای قانونگذاری فلسطین سال‌ها است که تشکیل نشده است.[۳]
نخست وزیری تشکیلات خودگردان
محمود عباس در سال ۲۰۰۹، پس فرمان دولت اضطراری، سلام فیاض وزیر دارایی را به عنوان نخست وزیر منصوب کرد. سلام فیاض دستور کار دولت‌سازی نئولیبرالی را برای توسعه نهادهای دولتی و تحریک رشد اقتصادی در آماده‌سازی برای یک دولت مستقل کاملاً فعال دنبال کرد. بسیاری از دولت‌های غربی و ناظران خارجی از فیادیسم به‌عنوان سازنده‌ای برای دولت آینده فلسطین و غیرقابل تقابل با اسرائیل استقبال کردند. با این حال، سلام فیاض از حمایت کمی در میان فلسطینی‌ها برخوردار بود، زیرا در غیاب پیشرفت دیپلماتیک واقعی که بتواند ثبات و دوام این نهادها را تضمین کند، تلاش‌های او را، تلاشی زودگذر و بیهوده می‌دانستند. اگرچه سیاست‌های سلام فیاض موفقیت اولیه را به همراه داشت، تنش‌های دیپلماتیک در اوایل دهه ۲۰۱۰ باعث شد که اسرائیل و سایرین بودجه‌های خود را از تشکیلات خودگردان خودداری کنند که منجر به یک بحران مالی شد. سلام فیاض در سال ۲۰۱۳ استعفا داد.
رامی حمدالله، رئیس وقت دانشگاه ملی النجاح در نابلس، به جای سلام فیاض به‌عنوان سرپرست منصوب شد. سال بعد، پس از توافق با جنبش حماس، رامی حمدالله (که هیچ وابستگی به جنبش فتح و حماس نداشت) دوباره به نخست وزیری منصوب شد، این بار برای ریاست دولت وحدت و اجرای روند آشتی با حماس
تشکیلات خودگردان در سال ۲۰۱۷، تصاحب برخی از وظایف دولتی در نوار غزه را آغاز کرد. با تزلزل آشتی، آینده رهبری تشکیلات خودگردان نامشخص‌تر شد و ناآرامی‌ها در کرانه باختری بر سر یک برنامه بحث‌انگیز امنیت اجتماعی جدید افزایش یافت. جنبش فتح در ژانویه ۲۰۱۹، به محمود عباس توصیه کرد که حکومت وحدت ملی را برکنار کند. چند روز بعد، رامی حمدالله استعفا داد، اما تا زمان تشکیل دولت جدید در نقش سرپرست باقی ماند. محمد اشتیه، مذاکره کننده ارشد توافقنامه اسلو، در همان سال جایگزین رامی حمدالله شد.[۲]
تقسیم مناطق و مسئولیت‌ها
حکومت منطقه‌ای تشکیلات خودگردان بر اساس توافقنامه موقت ۱۹۹۵، که به‌عنوان قرارداد اسلو ۲ نیز شناخته شده، به ۱۶ استان تقسیم می‌شود، ۱۱ استان در کرانه باختری و ۵ استان در نوار غزه[۲]
تشکیلات خودگردان می‌بایست مسئولیت اداری و امنیتی جزئی را بر مناطقی در کرانه باختری و نوار غزه برعهده بگیرد، زیرا نیروهای اسرائیلی از این مناطق خارج شدند. این دو منطقه به مناطق «B", "A» و «C» تقسیم شدند. در مناطق «A» تشکیلات خودگردان فلسطین دارای مسئولیت کامل اداری مدنی یعنی اداره شهرداری‌ها، دادگاه‌ها، مدارس و سایر خدمات و هم‌چنین امنیت است. در مناطق «B»، تشکیلات خودگردان دارای مسئولیت اداری مدنی است، اما مسئولیت امنیتی مشترک با ارتش اسرائیل دارد. در مناطق «C»، دولت نظامی اسرائیل هر دو وظایف اداری مدنی و امنیتی را انجام می‌دهد. مناطق «A» و «B»، اکثریت مناطق ساخته‌شده و در نتیجه بیشتر جمعیت فلسطینی کرانه باختری را در خود جای داده است. با این حال، مناطق «A»، که در آن تشکیلات خودگردان تنها مسئولیت امنیتی را اعمال می کند، هرگز از بیش از ۱۸ درصد از کرانه باختری فراتر نرفته است. در نوار غزه پیش از خروج اسرائیل در سال ۲۰۰۵، مناطق "A" حدود ۷۰ درصد از منطقه را تشکیل داده‌اند.
تشکیلات خودگردان فلسطین هیچ قدرت و سلطه‌ای بر شهرک‌نشینان و شهرک‌ها، مرزها، حریم هوایی، آب، و حوزه‌های مختلف دیگر ندارند. اسرائیل این اختیار را برای خود محفوظ داشته که هر قانون تشکیلات خودگردان را بررسی و وتو کند.
از زمان توافق اسلو، ارتش اسرائیل همواره ۵۹ درصد از کرانه باختری و تا زمان خروج از غزه در سال ۲۰۰۵، سی درصد از نوار غزه را کنترل کرده است.[۱]
کنترل اسرائیل
در داخل اراضی اشغالی فلسطین، ارتش اسرائیل مستقیماً و به طور کامل تقریباً ۶۰ درصد از کرانه باختری رود اردن را تحت کنترل دارد که تحت توافق اسلو به منطقه «C» معروف است. این بیشتر شهرک‌های غیرقانونی اسرائیل و دره اردن را در بر می‌گیرد. هم‌چنین اسرائیل از فلسطینی‌ها مالیات می‌گیرد، از جمله بر واردات و صادرات، که مطابق قراردد باید به تشکیلات خودگردان منتقل شود، اما اسرائیل اغلب به منظور تحت فشار قرار دادن رهبران تشکیلات خودگردان یا به‌عنوان مجازات، از پرداخت پول مالیات خودداری کرده است.
این به این معناست که اسرائیل عملاً تمام جنبه‌های زندگی فلسطینیان در سرزمین‌های اشغالی را کنترل می‌کند، از جمله اینکه کجا و چه زمانی می‌توانند سفر کنند، کجا می‌توانند زندگی کنند و بسازند، و هم‌چنین شبکه‌ای از محدودیت‌ها و موانع را تحمیل می‌کند. در واقع اسرائیل تمامی مرزهای سرزمین های اشغالی اعم از حریم هوایی و سواحل غزه و ورود و خروج افراد و کالاها را کنترل می‌کند. اسرائیل محدودیت‌های متعددی را برای رفت و آمد افراد و کالاهای تجاری به داخل و خارج از سرزمین‌های اشغالی و در داخل آن‌ها اعمال نموده و اقتصاد فلسطین را محدود می‌کند که زندگی عادی را برای مردم غیرممکن می‌سازد. در واقع تشکیلات خودگردان فلسطین هیچ حاکمیت یا قدرت واقعی ندارد و در بخش‌هایی از کرانه باختری اشغالی و غزه تحت کنترل کلّی ارتش اسرائیل فعالیت می کند.[۳]
روابط با جامعه بین‌المللی
پس از شکست دور مذاکرات مستقیم بین اسرائیل و تشکیلات خودگردان در سال ۲۰۱۰، محمود عباس تلاش‌های خود را به سمت به رسمیت شناختن بین‌المللی برای یک کشور فلسطینی تغییر داد. در سپتامبر ۲۰۱۱، او درخواستی را به شورای امنیت سازمان ملل ارائه کرد و خواستار پذیرش یک کشور مستقل فلسطینی در سازمان ملل شد. محمود عباس استدلال کرد که این درخواست - که با مخالفت اسرائیل و ایالات متحده مواجه شد - ضروری شده بود، زیرا مذاکرات صلح با میانجی‌گری ایالات متحده آمریکا، فشار بسیار کمی بر اسرائیل برای دادن امتیاز جهت صلح وارد کرده بود. درخواست محمود عباس برای به رسمیت شناختن توسط شورای امنیت زمانی متوقف شد که مشخص شد ایالات متحده آن را وتو می‌کند و چندین عضو دیگر نیز از رأی دادن خودداری خواهند کرد.
یک سال پس از شکست درخواست فلسطین برای عضویت کامل در سازمان ملل، محمود عباس اعلام کرد که با ارائه پیش‌نویس قطعنامه‌ای مبنی بر درخواست وضعیت نمایندگی فلسطین در سازمان ملل (به نام رسمی) به دنبال به رسمیت شناختن ضمنی کشور فلسطین از سوی مجمع عمومی سازمان ملل خواهد بود، یعنی فلسطین در سازمان ملل از ناظر دائم به کشور ناظر غیرعضو ارتقا یابد. این نامگذاری، اگرچه کمتر از عضویت کامل در سازمان ملل است، به فلسطینی‌ها امکان دسترسی به نهادها و معاهدات بین‌المللی را می‌داد که ثبات و اهرم تشکیلات خودگردان را افزایش دهد. این قطعنامه در ۲۹ نوامبر ۲۰۱۲، با ۱۳۸ کشور موافق، ۹ کشور مخالف و ۴۱ کشور ممتنع به تصویب رسید. این قطعنامه هم‌چنین از اسرائیل و فلسطینی‌ها خواسته است که مذاکرات متوقف شده را برای راه حل دو کشوری از سر بگیرند. مقامات اسرائیلی با درخواست محمود عباس برای به رسمیت شناختن فلسطین مخالفت کردند و گفتند که چنین اقدامات یکجانبه فلسطینی‌ها مذاکرات با اسرائیل را متوقف می کند.[۲]
قطع کمک مالی آمریکا
پس از اینکه ایالات متحده سفارت خود را در اسرائیل به شهر مورد مناقشه اورشلیسم منتقل نمود و از اسرائیل جانبداری کرد، محمود عباس اعلام کرد که تشکیلات خودگردان دیگر میانجی‌گری ایالات متحده را نمی‌پذیرد. آمریکا نیز در سال ۲۰۱۸، که بزرگترین اهدا کننده کمک‌های خارجی به فلسطینی‌ها بود، شروع به قطع کمک‌های مالی به تشکیلات خودگردان و برنامه‌های کمک به فلسطینی‌ها کرد. در سپتامبر همان سال، ایالات متحده دستور بستن دفتر ساف در واشینگتن دی‌سی را صادر کرد که به‌عنوان نماینده دیپلماتیک تشکیلات خودگردان در ایالات متحده فعالیت می‌کرد.[۲]
دیدار محمود عباس با مریم رجوی
در مردادماه ۱۳۹۵، محمود عباس، رئیس جمهور تشکیلات خودگردان فلسطین با مریم رجوی رئیس جمهور منتخب شورای ملی مقاومت ایران در محل اقامت مریم رجوی در پاریس دیدار و گفت‌وگو کردند. این گفت‌وگو پیرامون بحران‌های جاری منطقه‌ی خاورمیانه و طرح‌های صلح برای حل و فصل موضوع فلسطین با ابتکار فرانسه بوده است. محمود عباس در این ملاقات و گفت‌وگو، بر ضرورت مبارزه با بنیادگرایی و تروریسم در منطقه تأکید کرد و آخرین تحولات خاورمیانه به‌ویژه مسائل مربوط به فلسطین را با خانم مریم رجوی در میان گذاشت.
در این دیدار محمود عباس آخرین تحولات در منطقه خاورمیانه و به‌طور مشخص موضوع فلسطین را به اطلاع خانم رجوی رئیس‌جمهور شورای ملی مقاومت رساند.
خانم رجوی در دیدار با پرزیدنت محمود عباس، تأکید کرد که رژیم ایران منشأء اصلی تفرقه و بنیادگرایی و تروریسم در تمامی منطقه به‌ویژه در لبنان، سوریه،عراق و یمن و هم‌چنین فلسطین است. مریم رجوی تأکید کرد که اکنون زمان آن فرا رسیده که کشورهای منطقه و مردم و مقاومت ایران برای خلاصی خاورمیانه از شر بنیادگرایی که کانون آن رژیم ایران است، متحد شوند. او با تقدیر از همبستگی مقاومت فلسطین و رهبر آن با مردم و مقاومت ایران، پیروزی‌های دولت خودگردان فلسطین را تبریک گفت و ابراز امیدواری کرد که همه‌ی مردم فلسطین به آرمان خود که همانا آزاد کردن سرزمین‌های فلسطین و بازگشت مردم این کشور به وطن خود است، دست یابد. این ملاقات در بسیاری از رسانه‌ها و خبرگزاری‌های بین‌المللی بازتاب گسترده‌ای داشت. محمود عباس هم‌چنین در پاریس با جان کری وزیر خارجه ایالات متحده آمریکا و ژان مارک آیرو، وزیر خارجه فرانسه دیدار و گفت‌وگو کرد.[۴]
منابع
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ حکومت خودگردان فلسطین چیست؟ - سایت IMEU
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ ۲٫۳ ۲٫۴ ۲٫۵ تشکیلات خودگردان فلسطین - سایت بریتانیکا
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ ۳٫۲ ۳٫۳ تشکیلات خودگردان فلسطین - سایت IMEU
- ↑ گزارشهایی از رسانه‌های خبری درباره دیدار و گفتگوی رئیس‌جمهور برگزیده مقاومت با پرزیدنت محمود عباس - سایت سازمان مجاهدین خلق ایران