محمد قربانی
| محمد قربانی | ||||
|---|---|---|---|---|
 قهرمان کشتی ایران | ||||
| زادروز | ۱۳۲۲ فهستان بیدهن، قم | |||
| شریک(های) زندگی |
مهرین رجائین | |||
| مدرک تحصیلی | دکترا | |||
| دلیل سرشناسی | قهرمان کشتی، عضو شورای ملی مقاومت | |||
| ||||
محمد قربانی، (زاده ۱۳۲۲ – فهستان بیدهن، قم) یکی از قهرمانان و ملی‌پوشان تیم کشتی ایران است. محمد قربانی در سن نوجوانی تمرین کُشتی را آغاز کرد. او در سال ۱۳۴۵، به عضویت تیم ملی ایران درآمد و در سال بعد در منچستر به مقام دوم دست یافت. محمد قربانی در جام‌های ملی در ایران، تفلیس و سانکروز موفق به دریافت مدال طلا شد. در سال ۱۳۴۸ در مسابقات جهانی آرژانتین ماردل‌پلاتا، مدال نقره گرفت و در سال ۱۳۴۹، در کانادا و ادمونتون مدال برنز را کسب کرد؛ در همین سال در مسابقات آسیا در بانکوک مدال طلا را برگردن آویخت و در سال ۱۳۵۰ در مسابقات جهانی صوفیه نیز مدال طلا را دریافت کرد. نخستین مدال طلای وی در ایران پس از ۲۲ سال در کشتی فرنگی بود. محمد قربانی با دریافت مدال‌های برنز، نقره و طلا در مسابقات جهانی وزن ۵۲ کیلو، انواع مدال‌های مرسوم مسابقات جهانی را برای میهن خود به ارمغان آورد. محمد قربانی پس المپیک جهانی مونیخ به علت مخالفت با رژیم ایران، از شرکت در مسابقات کشتی محروم شد. محمد قربانی در سال ۱۳۷۴، به عضویت شورای ملی مقاومت ایران در آمد. وی پس از عضویت در شورای ملی مقاومت، کلیه مدال‌های خود را به موزه مقاومت ایران اهدا کرد.
پیشینه ورزشی
محمد قربانی در سن نوجوانی تمرین کُشتی را آغاز کرد. او در سطح آموزشگاه‌های قم و استان‌های کشور، منتخب تیم شد و در همه مسابقات برنده اول وزن ۴۸ کیلو گردید. محمد قربانی پس از دوره‌ی راهنمایی، به دبیرستان نظام و پس از اخذ دیپلم به سربازی رفت. او در دوران سربازی کشتی را ادامه داد و در وزن ۵۲ کیلو مقام اول کشور را کسب کرد. محمد قربانی در دانش‌سرای عالی پذیرفته شد و ضمن ادامه تحصیل به تمرینات خود نیز ادامه داد. او در سال ۱۳۴۵، به عضویت تیم ملی ایران درآمد و در سال بعد در منچستر به مقام دوم دست یافت.[۱][۲]
قهرمانی کشتی ایران و جهان
محمد قربانی در جام‌های ملی در ایران، تفلیس و سانکروز موفق به دریافت مدال طلا شد. در سال ۱۳۴۸ در مسابقات جهانی آرژانتین ماردل‌پلاتا، مدال نقره گرفت و در سال ۱۳۴۹، در کانادا و ادمونتون مدال برنز را کسب کرد؛ در همین سال در مسابقات آسیا در بانکوک مدال طلا را برگردن آویخت و در سال ۱۳۵۰ در مسابقات جهانی صوفیه نیز مدال طلا را دریافت کرد. نخستین مدال طلای وی در ایران پس از ۲۲ سال در کشتی فرنگی بود. محمد قربانی با دریافت مدال‌های برنز، نقره و طلا در مسابقات جهانی وزن ۵۲ کیلو، انواع مدال‌های مرسوم مسابقات جهانی را برای میهن خود به ارمغان آورد. محمد قربانی در سال ۱۳۷۴، به عضویت شورای ملی مقاومت ایران در آمد. وی پس از عضویت در شورای ملی مقاومت، کلیه مدال‌های خود را به موزه مقاومت ایران اهدا کرد.
محمد قربانی با اغلب غول‌های ورزش کشتی جهان از جمله بایوبایف بلغاری دارنده سه مدال طلا و سه نقره جهان، امین نصرالهیف از شوروی، گابنات از مغولستان، پتریوچیا رنائو از رومانی و کیویکاتای ژاپنی که سرشناس‌ترین کشتی‌گیران جهان بوده‌اند، پنجه در پنجه شده و پشت آن‌ها را به خاک رسانده است.
سال ۱۹۷۱ اوج کار و کشتی محمد قربانی و کسب مدال و افتخارات بیشتر برای او بود و در المپیک جهانی مونیخ نیز موفق به دریافت مدال طلا گردید.[۱]
محرومیت محمد قربانی
محمد قربانی پس از بازگشت به تهران، شایعاتی در فدراسیون ورزش کشور و مجامع ورزشی مبنی بر محرومیت او انتشار یافت و سپس این خبر در روزنامه‌ها نیز منتشر شد که محمد قربانی، موحد و سید عباسی به علت اعمال خلاف مصالح مملکت، برای همیشه از شرکت در همه مسابقات ورزشی محروم شدند.
محمد قربانی، قهرمان ایرانی کشتی جهان با شوخ‌طبعی ذاتی به طنز و طعنه گفته بود: «یعنی ما اجازه نداشتیم حتی به کوه‌نوردی برویم؟!»
در ادامه اعلام محرومیت محمد قربانی قهرمان ملی ایران از شرکت در مسابقات ورزشی، اشتغال او در فدراسیون ورزش کشور نیز لغو شد و حتی پوسترهای یکی از صحنه‌های کشتی او که از میان صدها عکس ورزشی برای مسابقات جهانی کشتی در ایران انتخاب، چاپ و در همه جا از جمله طی المپیک مونیخ نیز پخش شده بود، در ایران جمع آوردی و از میان برده شد.
محمد قربانی پس از محرومیت از شرکت در مسابقات کشتی و انفصال از خدمت دولتی، سال ۱۹۷۴ میلادی از ایران خارج شد و در آمریکا در دانشگاه معروف ایالتی تنسی مشغول تحصیل گردید. طی دوره فراگیری زبان، مسئول ورزشی دانشگاه تنسی با اطلاع از شرکت محمد قربانی قهرمان کشتی جهان درکلاس‌های دانشگاه، حضور او را برای تعلیم و ترجمه در کلاس‌های کشتی دانشگاه غنیمت شمرد. قربانی در این باره نقل کرده است:
«با آن‌که هنوز اصلاً زبان انگلیسی نمی‌دانستم اما اصطلاحات عام و متداول فنون کشتی را که هنگام تمرین کشتی‌گیران و حرکات بدنی آنان برایشان بیان می‌کردم، موضوع کاملاً قابل درک و مفهوم شده و مسئله زبان را برایشان حل می‌کردم طوری که آخر سر من شده بودم هم مترجم سوئدی ـ که خوب البته خیلی اصطلاحات ورزشی به این زبان است ـ و هم مترجم زبان ژاپنی برای کشتی‌گیران ژاپنی!!»
محمد قربانی پس از دریافت درجه فوق لیسانس ورزشی، مدتی نیز در دانشگاه تنسی به‌عنوان مربی کشتی و نیز در دوره‌های تربیت بدنی تدریس نموده و سپس تحصیلات خود را تا دریافت دکترا ادامه دادد. پس از انقلاب ضد سلطنتی به امید ایرانی آزاد و برای خدمت به میهن به ایران بازگشت اما تجاوز حکومت جمهوری اسلامی به همه شئون زندگی از جمله ورزش، او را مجدداً ناچار عازم آمریکا ساخت که پیوسته به تأکید گفته است:
«مردم انقلاب کرده بودند که یک حکومت مردمی برقرار شود. من زاده شهر قم هستم و آخوندها را از ریشه می‌شناسم. آن‌ها هرگز یک حکومت مردمی برقرار نخواهند کرد. برای این‌که ورزش پیش‌رفت کند باید به مردم به چشم ملی نگاه کرد. ایران خانه آن‌هاست باید به مردم آزادی داد تنها این‌گونه است که ورزش جای خود را پیدا خواهد کرد و استعدادها شکوفا خواهد شد».
همسر محمد قربانی، مهرین رجائین است. آن‌ها دارای یک فرزند دختر و دو پسر می‌باشند. وی سال ۱۳۷۴، به عضویت شورای ملی مقاومت در آمد و کلیه مدال‌های خود را نیز به موزه مقاومت ایران اهدا کرد.[۱]
سانسور در ورزش ایران
سانسور در ورزش ایران معمولاً ارتباطی چندانی به وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ندارد و به طور پنهانی و خارج از قانون، توسط نهادها و ارگان‌های امنیتی صورت می‌گیرد. رسانه‌های ویژه بازیهای آسیایی در ایران، علیرضا حیدری را به ۳ مدال طلا به‌عنوان برترین کشتی‌گیر ایران معرفی می‌کنند؛ در حالی که مسلم اسکندر فیلابی با ۴ مدال طلا، پُرافتخارترین کشتی‌گیر ایران در تاریخ بازیهای آسیایی است. گرایش، فعالیت سیاسی و حضور اسکندر فیلابی در خارج از کشور باعث حذف نام افتخارات دوران قهرمانی او در رسانه‌های داخلی ایران شده است. محمد قربانی را نیز به به علت چند دهه سانسور نام و عناوینش، باید گمنام‌ترین قهرمان جهان در تاریخ ورزش ایران نامید. محمد قربانی که دارای مدرک دکترا نیز هست، سال ۱۹۷۱، در مسابقات صوفیه بر سکوی نخست ایستاد. بایو بایف بلغارستانی دارنده‌ی ۳ مدال طلای اروپا و ۳ نقره جهان، امین نصرالله‌یف از شوروی، گانبات از مغولستان و پتریو چپارنائو از رومانی، از معروفترین کشتی‌گیرانی بودند که زیر دست محمد قربانی ایستادند. کیومی کاتو از ژاپن نیز که قهرمان المپیک توکیو شد؛ در بازیهای آسیایی ۱۹۷۰، به محمد قربانی باخته بود. محمد قربانی در مسابقات جهانی آرژانتین پس از ریچارد ساندرز آمریکایی، به مدال نقره دست یافت.
محمد قربانی در مسابقات جهانی ۱۹۶۹، ادمونتون پس از علیرضا آلان از ترکیه و بایف بلغاری، مقام سوم رو کسب کرد تا هر سه رنگ مدال جهانی را در کارنامه خود ثبت کند، اما نام او به دلیل این‌که مخالف جمهوری اسلامی ایران بود، از آمارها حذف شده است. پیش از مسابقات جهانی ۲۰۱۱، در استانبول، سایت فدراسیون کشتی ایران فهرستی از برندگان مدال جهانی در تاریخ کشتی ایران را با جزئیات منتشر کرد. در این فهرست نیز مانند دهه‌های اخیر، نام محمد قربانی حذف شده بود. بازنشر فهرست مذکور در خیرگزاری ایسنا و دیگر رسانه‌ها نیز بدون درج نام محمد قربانی بود.[۳]
سخنرانی در اجلاس شورای ملی مقاومت
محمد قربانی در مردادماه ۱۳۹۹، در سخنرانی خود در اجلاس شورای ملی مقاومت ایران، گفت:
«با سلام خدمت آقای مسعود رجوی مسئول محترم شورای ملی مقاومت ایران و هم‌چنین خدمت خانم مریم رجوی رییس جمهور منتخب شورا، آغاز چهلمین سالگرد تأسیس شورای ملی مقاومت، تنها جایگزین مستقل و دمکراتیک ایران را تبریک می‌گویم. همان‌طور که می‌دانید اعضا این شورا شامل احزاب سیاسی، آزادی‌خواه و مستقل، اقوام محلی، زنان، مردان با هر عقیده و مرام سیاسی و مذهبی که خواهان سرنگونی نظام ضد ایرانی و ایران هستند، می‌باشد. بر همگان روشن است که طرح ده ماده‌ای خانم مریم رجوی و هم‌چنین طرح جبهه همبستگی ملی دستاوردهای بسیار مهمی است که می‌تواند محور اتحاد همه ایرانیان باشد. هم‌چنین با درود فراوان به سازمان مجاهدین خلق ایران و کانون‌های شورشی نیروی پیشتاز و سمبل نسل فدا و جانفشانی برای آزادی و رهایی خلق ستم‌دیده ایران از دست این قاتلان و غارتگران و غاصبان حق حاکمیت مردم که برای آزادی ایران تا پای جان ایستاده‌اند و با خسته نباشید و درود به دست اندرکاران این کنفرانس جهانی اینترنتی کهکشان بزرگ که چشم جهانیان را خیره کرد. این‌ها ثابت کردند که با شعار می‌توان و باید که شعار مجاهدین و اشرفیان و اشرف نشانان است، برای رسیدن به آزادی پشت هیچ تضادی نخواهند ماند و دیدید که چگونه فلک را سقف بشکافتند. امیدوارم که دست در دست یکدیگر مردم و مقاومت ایران، رژیم ملاها را سرنگون کرده و یک ایران دمکراتیک بنا کنیم. من اجازه می‌خواهم در این نشست باشکوه و در این سر فصل مهم تاریخی به عهدی که روز اول با مسعود عزیز داشتم تاکید کنم «حاضر، حاضر» بگویم و به قول صبای شهید بگویم «تا آخر هستم». با تشکر که این وقت را به من دادید.»[۴]