کاربر:Safa/4صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها

شکرالله مشکین فام  در سال ۱۳۵۳، توسط سواک شاه دستگیر شد؛ او تحت شکنجه قرار گرفت. او در زندان در ارتباط با سازمان مجاهدین خلق قرار گرفت. ساواک حساسیت زیادی روی شکرالله مشکین فام نشان می داد؛ یکی از دلایل این حساسیت نام خانوادگی او یعنی «مشکین فام » بود، آنها تصور می‌کردند رسول مشکین فام از اعضای مرکزیت سازمان مجاهدین خلق برادر اوست.  همچنین  اعلامیه هایی که از وی گرفته بودند و برای نخستین بار در مشهد توزیع شده بود، این ظن را برای ساواک برانگیخت که شکرالله مشکین فام از شاخه‌ی سازمان مجاهدین در مشهد است. باید خاطر نشان کرد که در آن سال‌ها تشکیلات هواداران مجاهدی گستردگی زیادی داشت. به همین دلیل شکرالله مشکین فام  زیر شکنجه شدید برای دادن اطلاعات آن قرار گرفت.  

و در همین دوران بود که او برای درک بیشتر درد و رنج کارگران زحمتکش در یکی از مرغداری‌های مشهد شروع به کار کرد و در عین حال در تماس با برادران خود، همچنان در مبارزه شرکت داشت و مبارزات دانشجویی را علیه شاه سازماندهی می کرد. وی پس از پیروزی انقلاب ضد سلطنتی، فعالانه و به طور حرفه ای در صف مجاهدین خلق در مشهد، به مبارزات خود ادامه داد تا به آرمانهای توحیدی جامه‌ عمل بپوشاند. شکور به خاطر پخش اعلامیه‌ها و کتابهای سازمان مجاهدین و همچنین کتابهای ممنوع شده دستگیر شده بود.<ref>[https://event.mojahedin.org/i/%D8%B1%D9%88%D8%B2%DB%8C-%D9%85%D8%B4%DA%A9%DB%8C%D9%86%E2%80%8C%D9%81%D8%A7%D9%85-%D8%B3%D8%B1%D8%AE%DB%8C-%DA%AF%D8%B1%D8%A7%DB%8C%DB%8C%D8%AF روزی که مشیکن فام به سرخی گرایید]</ref>  

شکرالله در سال ۱۳۵۴ پس از ضربه اپورتونیست‌ها به سازمان مجاهدین خلق، قبل از انتقال به مشهد، دانشجوی علوم دانشگاه تهران بود، وی همراه با چند تن از دوستان خود که از همدان به تهران آمده بودند و رابطشان هم محمد علی توتونچیان بود به کوه نوردی جهت نشست می روند و آموزش سنگ نوردی بهانه نشست بود و کارت معتبر هم از سازمان کوه نوردی داشتند و با این برنامه ریزی احتمال دستگیری را خیلی کم ارزیابی کرده بودند؛ مجاهد خلق مسعود انتظاری با این که از همه کوچکتر بود، مسئولیت نشست را به عهده داشت و در عمل از توانمند ی بیشتری برخوردار بود و همه را کاملاً توجیه کرده بود. در کنار سخره ای دور هم دیگر نشسته بودند و طوری طناب ها و وسایل خود را چیده بودند که انگار در حال تمرین صخره نوردی هستند، در حالی که گرم صحبت بودند به ناگهان شکرالله بلند می شود و از صخره بالا می رود و آهسته می گوید، دارند می آیند و محاصره شدیم، همه هاج و واج به اطراف نگاه می کردند و اثری از کسی نبود ولی به کار معمولی و عادی مشغول صخره نوردی شدند و یک نفر آموزش می داد، هیچ خبری نبود و همگان در شک این وضعیت بودند که یک دفعه متوجه شدند که واقعاً در محاصره هستند، مامور ساواک سر رسید اما اوضاع آنقدر معمولی بود که صحبتی از سیاسیت نکرد و با دیدن کارت کوه نوردی و برخورد عادی یکی از نفرات گروه، محل را ترک کردند، در واقع هوشیاری به موقع شکرالله که مسئول امنیت گروه بود در آن روز همه را نجات داد؛ بعدها از او سئوال کردند که از کجا فهمیدی که محاصره شدیم؟ شکرالله توضیح می دهد که از دور در حاشیه کوره راهی کبوتری هراسان از روی تخمش به هوا پریده بود. سئوال شد که حالا از کجا متوجه شدی که کبوتر روی تخم بوده!؟، شکرالله می گوید کبوتر از جایش که بلند شد، زیاد دور نرفت بلکه نشست و دوباره با هراس و آهسته به سمت آشیانه خود رفت و پس از مقداری، دیگر جلوتر نرفت و فقط سرک می کشید و من اطمینان پیدا کردم که کسی آنجا است. شکور با هر مسئولیتی که به او داده می شد، سریع وحدت پیدا می کرد و تا انتها به نحو احسن آن را انجام می داد، در واقع او حلال مشکلات بود. در ماه های آخر سال ۱۳۵۶، شاه تعدادی از آخوندها را به شهرهای سیستان و بلوچستان تبعید کرده بود، آخوندهایی امثال خلخالی، علی تهرانی، ناصر مکارم شیرازی، معادی خواه، علی خامنه ای، حجتی کرمانی و املشی از این دسته بودند، مکارم شیرازی پس از زمان کوتاهی نامه‌ای به فرح پهلوی می نویسد که علیا حضرتا، من کتابم برنده جایزه سلطنتی شده است و چرا تبعیدم کرده اید، و درخواست عفو و بخشش!، ایشان کتاب (فیلسوف نماها) را در بررسی و نقد نظرگاه کمونیست ها نوشته بود که بسیار باب میل بارگاه سلطنتی بود. دکتر علی شریعتی در مورد کتاب این آخوند گفته بود: