روح‌الله خمینی: تفاوت میان نسخه‌ها

از سال 44 تا 45 وی یک سخنرانی سیاسی داشت که بیشتر به مسائل منطقه پرداخته و حکام اسلامی را نصیحت کرد. از جمله در این سخنرانی آمده است: «بر سلاطين اسلام، بر رؤساي جمهور اسلام تكليف است كه دست برادري بدهند و حدود و ثغورشان را حفظ كنند »  

از سال 1346 تا سال 1350 خمینی مجموعا چهار موضع گیری داشت  و پس از آن تا یک سخنرانی علیه جشن های 2500 ساله و شش سال بعد در مهرماه 1356 در برابر عده ای از طلاب نجف یک سخنرانی ایراد کرد که موضوع آن «هشدار نسبت ب هنفوذ افكار التقاطيو برداشتهاي غلط از احكام سياس ي عبادي قرآن »  بود.

خمینی 16 سال پس از خروج محمد رضا شاه پهلوی از ایران در 12 بهمن 1357 وارد ایران شد. خمینی برخلاف وعده هایی که مبنی بر عدم مشارکت در سیاست و حاکمیت داده بود، با استفاده از موج حمایتهای مذهبی ومردمی، رهبری مطلق العنان ایران را بدست گرفته با هر گونه دگر اندیشی قاطعانه به مقابله برخواست. هواداران خمینی که در این دوران به سرکوب وحمله هجوم به مراکز احزاب و سازمانهای مختلف می پرداختند، به فالانژ ها معروف بودند.آنها معمولا دفاتر سازمانها و احزاب و میزکتابهایی را که جوانان در نقاط مختلف برای نشر عقاید و افکار خود براه می انداختند مورد حمله قرار می دادند.  

=== تبعید به ترکیه و نجف ===

در 4آبان 43 وي در سخناني كه عليه قانون كاپيتولاسيون ايراد كرد، با تدريس معلمان زن در مدارس پسرانه و تدريس معلمان مرد در مدارس دخترانه مخالفت مي كند: «اگر نفوذ روحانيون باشد، نمي گذارد دختران عفيف مردم در مدارس، زير  دست جوانها باشند زنها را به مدرسه پسرانه و مردها را به مدرسه دخترانه بفرستند و فساد به راه بيندازند .

او همچنین علیه حق مصونیت اتباع آمریکایی اعتراض اینچنین اعتراض میکند: <blockquote>«استقلال ما را فروختند، … عزت ما پايكوب شد، عظمت ايران از بين رفت، عظمت ارتش ايران پايكوب شد… اگر يك آشپز آمريكايي مرجع تقليد شما را در وسط بازار ترور كند زيرپا منكوب كند، پليس ايران حق ندارد جلوي او را بگيرد، دادگاههاي ايران حق ندارد محاكمه كنند… بايد برود آمريكا… اگر شاه ايران يك سگ آمريكايي را زير بگيرد، بازخواست مي كنند اگر چنان چه يك آشپز آمريكايي شاه ايران را زير بگيرد، مرجع ايران را زير بگيرد،… هيچ كس حق تعرض ندارد...»</blockquote>پس از این سخنرانی خمینی به ترکیه تبعید و پس از مدت کوتاهی به نجف رفت. او در نجف اساسا فعالیت سیاسی نداشت. در این فرصت وی کتاب تحریر الوسیله را نوشت که از ضروریات برخورداری از رتبه مرجعیت بود.این کتاب البته در اصل حاشیه ای بر رساله ای به نام وسیله النجاة  است که توسط سید ابوالحسن اصفهانی نوشته شده است.  

در همین دوران بود که خمینی در سخنرانی به مناسبت مرگ پسرش مصطفی آخوندها را به استفاده از فرجه ای که پیدا شده فراخواند:<blockquote>«امروز يك فرجه پيدا شده.

من عرض ميكنم به شما يك فرجه پيدا شده. اگر اين فرجه پيدا نشده بود، اين اوضاع امروز نمي شد در ايران. اگر الان غنيمت بشمارند اين را اين فرصت است. اين فرصت را غنيمت بشمارند آقايان. بنويسند ، اعتراض كنند الان نويسند ههاي احزاب دارند مي نويسند، امضا مي كنند، اشكال مي كنند، … شما هم بنويسيد… امروز روزي است

كه بايد گفت و پيش مي بريد. و من خوف آن دارم كه خداي نخواسته اين فرجه از دست برود… خوب ما ديديم كه چندين نفر اشكال كردند… امضا كردند و كسي هم كارشان نداشت... » </blockquote>

== سفر به پاریس ==

روح الله خمینی پس از سالها اقامت درنجف سرانجام تصمیم به خروج از عراق گرفت. وی در ابتدا قصد کویت کرد اما کویت او را نپذیرفت. وی سرانجام با مصلحت اطرافیان تصمیم به سفر به فرانسه گرفته و در روز 14 مهر وارد پاریس شده و در نوفل لوشاتو(حومه پاریس) مستقر شد.  

سفر خمینی به فرانسه معمولا با این دلیل ذکر شده است که بدلیل محدودیتهای اعمال شده از طرف شاه و مخالفت خمینی با سکوت سیاسی انجام شده است. با اینهمه به نظر می آید که این سفر  چیزی نبود که شاه به آن متمایل باشد چرا که خمینی را در مرکز توجهات بین المللی قرار میداد. محمود دعایی از همراهان خمینی در عراق در این رابطه میگوید: «بعدها از گزارشها معلوم شد كه در آن موقع، بين رژيم عراق و ايران دو تصميم متناقض وجود داشته است. رژيم ايران اصرار داشت امام از عراق خارج نشوند؛ زيرا با خروج از عراق و رفتن ايشان به كشور ديگر، كه ايران با آنها چنين تعهدي نداشت، كنترل و مراقبت امام بر ايشان مشكل مي شد…  

در فرداي كنفرانس گوادلوپ، يعني 18 دي ماه 57 ، دو نفر كه نمايندگان رسمي رئيس جمهور فرانسه بودند، در نوفل لوشاتو با خميني ملاقات كردند و گفتند كه حامل پيامي از جانب كارتر هستند. دربارة اين ملاقات وزير خارجة پيشين خميني مي نويسد: <blockquote>«اين اولين باري بود كه نمايندگان رسمي شخص رئيس جمهور به ديدار امام مي آمدند و روشن بود كه بايد مسألة مهمي مطرح باشد… در اين ملاقات…بعد از تعارفات معمولي، يكي از آنها،

شروع به صحبت كرد و گفت: هدف از ديدار پيغامي است كه براي آيت الله دارند.اين پيغام از طرف پرزيدنت كارتر براي امام ميباشد. وي در مكالمه از پرزيدنت ژيسكاردستن درخواست نموده است كه اين پيغام را به شما برسانيم… به نظر پرزيدنت كارتر، احتراز از هرگونه انفجاري در ايران به نفع همه خواهد بود. خروج شاه قطعي

است و درآيندة نزديكي رخ خواهد داد. به نظر كارتر مناسب خواهد بود كه وضعيت را تماماً زير كنترل خود بگيريد تا آرامش باشد. آنچه لازم است بگويم اين است كه بدانيد كه خطر دخالت ارتش هست و وقوع اين خطر اوضاع را بدتر خواهد كرد. پرزيدنت كارتر آرزو دارد كه اين پيغام كاملاً مخفي و محرمانه بماند. يك وسيلة ارتباطي مستقيم با آيت الله بايد فراهم گردد تا مرتب در جريان حوادث گذاشته شويد.» </blockquote>

در اواخر  شب سیزدهم خرداد 1368 در تهران فوت کرد. علت اصلی مرگ او ایست قلبی اعلام شد.  

خوشنویس عضو گروه پرستاری از رهبر پیشین ایران میگوید: او در یک ماهه آخر حیات به سرطان معده مبتلا شده بود و در دومین تزریق داروی شیمی درمانی، دچار سکته وسیع قلبی شد و درگذشت.