کاربر:Sayfe/تاریخچه پهپاد رژیم ایران

پهپاد (PAHPAD) مخفف پرنده هدایت پذیر از دور است و این نامی است که رژیم ایران بر روی پرنده‌های بدون سرنشین گذاشته است. در حالی‌که ارتش‌های جهان این وسیله را دراون (DRONE) می‌نامند. قبل از انقلاب ضدسلطنتی در نیروی هوایی رسته‌ای برای تحقیق درباره‌ی هواپیماهای بدون سرنشین تأسیس شد. نام این یگان از نام یکی از یگان‌های نیروی هوایی آمریکا، که در جنگ ویتنام تجربه زیادی کسب کرده بود، گرفته شده‌است. این وسیله در آمریکا به نام RPV (Remote Pilot Vehicle  ( به معنای خودرویی که توسط خلبان از راه دور کنترل می‌شود، نام گذاری شده بود.

پس از شروع جنگ با عراق این یگان به‌منظور منحرف کردن موشک‌های ضدهوایی سام۲ و سام۶ وارد عمل شد.

علت اینکه رژیم ایران روی این موضوع متمرکز شد این بود که هم می‌توانست تعداد زیادی از این پرنده را بسازد و هم این که سرنگون شدن پهپاد هم توجه زیادی را جلب نمی‌کند.

پهپاد به‌دلیل اینکه توسط رادار به سختی ردیابی می‌شود قادر است در هر مأموریتی که تشخیص دهد از پهپاد استفاده کند، در نتیجه پهپاد تنها وسیله تهاجمی و تاکتیکی مناسب برای این منظور است.

این پرنده‌های کوچک نقاط ضعف بسیاری داشتند از جمله اینکه باید در صحنه توسط یک ایستگاه زمینی کنترل می‌شدند. در نتیجه همین ایستگاه‌های زمینی عامل لو رفتن محل کنترل این پرنده‌ها می‌شد و دشمن قادر به شناسایی آن محل‌ها می‌شد.

لذا با استفاده گسترده از این پرنده در جنگ و همچنین نقطه ضعفی که داشتند که همانا ایستگاه کنترل کنندهٔ آنها در صحنه بود، موشک ضد امواج رادیویی با نام اختصاری HARM که مخففHigh speed Anti Radar Missel)) است، وارد عمل شد.

اصلی‌ترین سلاحی که برای ساقط کردن پهپادها طراحی شد بدین صورت عمل می‌کرد که با حسگرهای حرارت‌یاب و حسگرهای تشخیص صدای موتور هواپیما که بر روی موشک نصب شده بودند، در جستجوی حرارت و صدای موتور پهپاد هستند. روسیه در این زمینه از همهٔ کشورهای جهان جلوتر است.

این سلاح پدافندی از نوع سامانه موشکی S-400 است، و قادر است حرارت و صدای موتور پهپاد را در ارتفاع زیاد کشف کرده و آن را مورد اصابت قرار دهد

بطور عام انواع مختلفی از پهپاد توسط کشورهای مختلف در جهان ساخته می‌شوند. در جهان امروزی پهپاد به‌طور گسترده‌ای در زمینه‌های گوناگون، اعم از حمل و نقل کالا یا تحویل‌دهی دارو و سایر امورات مربوط به خدمات رسانی شهری و همچنین انجام ماموریت‌های نظامی مورد استفاده قرار می‌گیرند.

یکم- پهپادهای جاسوسی

دوم - پهپادهایی که قادر به حمل سلاح و مهمات هستند

در حال حاضر اصلی‌ترین نقطه ضعف پهپادها سوختگیری‌هوایی آنها است. اما برای اینکه سوخت کمتری استفاده شود در پروازها ارتفاع آن را بالا می‌برند و همچنین با کم کردن سرعت پرواز، مصرف سوخت را پایین می‌آورند.

برای مقابله با پهپادهای رژیم‌ایران، نیروی دریایی آمریکا سفارش ساختن پارازیت‌اندازهایی را داد که قادر بودند میدان مغناطیسی زیادی تولید کنند در نتیجه سیستم هدایت پهپاد دچار اختلال در کنترل می‌شد و پهپاد سقوط می‌کرد.

اما این فناوری هر روز گسترش پیدا می‌کند و نمایشگاه‌هایی در اطراف جهان برای عرضه آنچه در جهت استفاده و چه در جهت به پایین کشیدن این پرنده‌های مرموز تشکیل می‌شود، ادامه دارد.

تاریخچه ساخت پهپاد در ایران

قبل از انقلاب ضدسلطنتی در نیروی هوایی رسته‌ای برای تحقیق دربارهٔ هواپیماهای بدون سرنشین تأسیس شد. مرکز این یگان که در شیراز قرار داشت، پس از تشکیل شروع به انجام تحقیقات نمود. نام این یگان از نام یکی از یگان‌های نیروی هوایی آمریکا، که در جنگ ویتنام تجربه زیادی کسب کرده بود، گرفته شده‌است. این وسیله در آمریکا به نام RPV (Remote Pilot Vehicle (به معنای خودرویی که توسط خلبان از راه دور کنترل می‌شود، نام گذاری شده بود.

پس از شروع جنگ با عراق این یگان به‌منظور منحرف کردن موشک‌های ضدهوایی سام۲ و سام۶ وارد عمل شد، به‌طوریکه هم‌زمان با بمباران از ارتفاع بالا در جبهه‌ها از این هواپیماهای بدون سرنشین در ارتفاع پایین استفاده می‌شد، تا عملاً به هواپیماهایی که در ارتفاع ۱۰کیلومتری پرواز می‌کنند آسیبی نرسد.

این پرنده‌های کوچک نقاط ضعف بسیاری داشتند از جمله اینکه باید در صحنه توسط یک ایستگاه زمینی کنترل می‌شدند. در نتیجه همین ایستگاه‌های زمینی عامل لو رفتن محل کنترل این پرنده‌ها می‌شد و دشمن قادر به شناسایی آن محل‌ها می‌شد.

لذا با استفاده گسترده از این پرنده در جنگ و همچنین نقطه ضعفی که داشتند که همانا ایستگاه کنترل کنندهٔ آنها در صحنه بود، موشک ضد امواج رادیویی با نام اختصاری HARM که مخففHigh speed Anti Radar Missel)) است، وارد عمل شد.

این موشک‌ها فقط برای هدف قرار دادن ایستگاه‌های زمینی‌ای که پرواز این پرنده‌های هوایی توسط آنها کنترل می‌شد، ساخته شده بودند. این موشک‌ها توسط هواپیماهای شکاری شلیک می‌شدند. در نتیجه زمانی که ایستگاه کنترل‌کننده RPV هدف قرار می‌گرفت و نفر اپراتور آن کشته می‌شد بطور همزمان خود این پرنده هم ساقط می‌شد.

با ورود سامانهٔ موشکی ضد امواج رادیویی ایستگاه‌های کنترل زمینی آیندهٔ این پرنده‌های هوایی که از دور کنترل می‌شدند در هاله‌ای از ابهام قرار گرفت و به‌طور عملی غیرقابل استفاده شدند. تمام کارخانه‌های سازنده هواپیماهای جنگنده تکنولوژی نصب سامانه موشکی ضد امواج رادیویی ایستگاه کنترل‌کننده را بر روی جنگنده‌های ساخت این کارخانه نصب می‌کرد. کشور فرانسه در این زمینه پیشگام بود.

پس از این که انسان پیشرفت‌های زیادی در صنایع الکترونیک و در پی آن صنعت ارتباطات و کامپیوتر و به‌طور خاص در عرصه نرم‌افزار کسب کرد، این وسیله پرنده توانست دوباره موقعیت خودش را به‌دست‌آورد. در پرتو این پیشرفت‌های تکنولوژیک چند جانبه و به‌طور خاص هنگامی که جهش فوق‌العاده در برنامه‌نویسی کامپیوتر و ساخت نرم‌افزارهای پیچیده در عرصه کامپیوتر رخ داد، ما شاهد کنترل این وسیله پرنده به وسیله ماهواره و نرم‌افزارهای پیشرفته‌ای که بر روی سیستم هدایت آن نصب می‌شوند هستیم. در نتیجه این تحولات تکنولوژیک این وسیله پرنده دوباره وارد عرصه استفاده شد و نشان داد که از توانایی‌های بالایی برخوردار است. زیرا اکنون بشر می‌توانست این وسیله پرنده را طوری برنامه‌ریزی کند تا قادر باشد که بدون اینکه نیاز به کنترل از طریق ایستگاه‌های زمینی داشته باشد اهدافی را دنبال کند و ماموریت‌های محوله را انجام دهد.

در این وهله رژیم ایران دوباره روی این وسیله پرنده سرمایه‌گذاری کرد، چرا که در زمینه‌های دیگر نمی‌توانست روبه‌روی آمریکا قرار بگیرد، این فرصت برای رژیم ایران یک شانس هم‌راه با فرصت وانمود می‌کرد. رژیم با تمام قدرت وارد شد و دور جدیدی را آغاز کرد.

رژیم ایران، ابتدا نام این وسیله پرنده را به پهپادPAHPAD) (که مخفف پرنده هدایت پذیر از دور می‌باشد تغییر داد. در حالی‌که این وسیله پرنده در ارتش‌های جهان به نام دراون (DRONE) شناخته می‌شود. این رژیم در مرحله بعدی سعی کرد که جدیدترین تکنولوژی ساخت پهپادهای پیشرفته را کسب کند.

ریشه اصلی اینکه چرا رژیم ایران روی این موضوع متمرکز شد این بود که هم می‌توانست تعداد زیادی از این پرنده را بسازد و هم این که سرنگون شدن پهپاد هم توجه زیادی را جلب نمی‌کند.

همچنین به‌دلیل اینکه توسط رادار به سختی ردیابی می‌شود قادر است در هر مأموریتی که تشخیص دهد از پهپاد استفاده کند، اعم از مناطق مجاور کشور ایران و هدف قرار دادن اسرائیل که بتواند در داخل کشور اعمال قدرت کند. در نتیجه پهپاد تنها وسیله تهاجمی و تاکتیکی مناسب برای این منظور است.

در ضمن رژیم ایران به‌خوبی می‌دانست که در نبردهای هوایی نمی‌تواند در مقابل نیروی هوایی آمریکا دوام بیاورد لاجرم به نیروی هوایی خودش که خیلی کوچک شده بود بسنده کرد. در این زمینه رژیم ایران بودجه مربوط به توسعه و مدرنیزه کردن نیروی هوایی را صرف سرمایه‌گذاری روی پهپاد کرد.

رژیم چند کارخانه را برای گسترش این پهپادها انتخاب کرد، و به‌طور هم‌زمان شروع به هم‌کاری گسترده با متخصصین این تکنولوژی در روسیه کرد.

مهم‌ترین دستاورد رژیم ایران از همکاری با روسیه عبارت بود از پیشنهاد روسیه برای کمک به ایران در هک کردن پهپادهایی که آمریکا برای جاسوسی بر روی ایران می‌فرستاد. رژیم ایران نیز این پیشنهاد را پذیرفت. در نتیجه همکاری دوجانبه دانشمندان روسی توانستند به‌طرز شگفت‌انگیزی، یک پهپاد پیشرفته آمریکایی از نوع RQ-170 را هک کرده و کنترل آن را به‌دست بگیرند و سپس آن را در نزدیکی بردسکن واقع در استان خراسان رضوی فرود بیاورند.

در همان لحظاتی که پنتاگون متوجه این موضوع شد که پهپاد استراتژیک خودش را از دست داده‌است، به اوباما رئیس جمهور وقت آمریکا، پیشنهاد کرد که پهپاد مذکور را بمباران کنند، تا تکنولوژی این پهپاد به دست طرف‌های مقابل نیفتد. اما اوباما با این پیشنهاد مخالف کرد و گفت که باید بدنبال طرح بالاتری باشیم. طرحی که دشمنان ما نتوانند وارد سیستم دفاعی ما بشوند و ما می‌بایست ضعف خودمان را در این زمینه بپذیریم و باید اقدام به رفع کمبودهای آن کرد، از این رو ارتقاء طراحی و ساخت پهپادهای جدید در ابعاد تازه‌ای با شدت هر چه بیشتر رو به جلو حرکت کرد.

اما اصلی‌ترین سلاحی که برای ساقط کردن پهپادها طراحی شد بدین صورت عمل می‌کرد که با حسگرهای حرارت‌یاب و حسگرهای تشخیص صدای موتور هواپیما که بر روی موشک نصب شده بودند، در جستجوی حرارت و صدای موتور پهپاد هستند. روسیه در این زمینه از همهٔ کشورهای جهان جلوتر است.

این سلاح پدافندی از نوع سامانه موشکی S-400 است، و قادر است حرارت و صدای موتور پهپاد را در ارتفاع زیاد کشف کرده و آن را مورد اصابت قرار دهد. معمولاً پهپادهای جاسوسی در ارتفاعات بالای ۴۰ کیلومتری از سطح زمین پرواز می‌کنند. زیرا در چنین ارتفاعی به‌سختی توسط رادارهای زمینی کشف و تشخیص داده می‌شوند. اما با بکارگیری آواکس‌های پرنده در ارتفاع بالا پهپادها تا حدی قابل ردیابی هستند.

بطور عام انواع مختلفی از پهپاد توسط کشورهای مختلف در جهان ساخته می‌شوند. در جهان امروزی پهپاد به‌طور گسترده‌ای در زمینه‌های گوناگون، اعم از حمل و نقل کالا یا تحویل‌دهی دارو و سایر امورات مربوط به خدمات رسانی شهری و همچنین انجام ماموریت‌های نظامی مورد استفاده قرار می‌گیرند.

اما ما اینجا روی پهپادهای که کاربردهای نظامی دارند متمرکز می‌شویم.

یکم- پهپادهای جاسوسی:

این پهپادها طوری طراحی شده‌اند که بدنبال آخرین خبرها می‌گردد و در ارتفاع بسیار بالایی پرواز می‌کند، مزیت این پرنده نسبت به ماهواره‌ها این است که قادر است براحتی بدون اینکه توسط رادارها کشف و شناسایی شود هدف خود ش را تعقیب کند.

پهپادهای جاسوسی مجهز به دوربین و تجهیزات استراق سمع، با کیفیت بالاتری در مقایسه با ماهواره‌های جاسوسی هستند و از این نظر نسبت به ماهواره‌های جاسوسی از مزیت بالایی برخوردار هستند.

دوم - پهپادهای که قادر به حمل سلاح و مهمات هستند:

این‌گونه از پهپادها در ارتفاع پایین پرواز می‌کنند، تا توسط رادارها شناسایی نشوند. در نتیجه به‌دلیل این که در جستجوی هدف هستند، سرعت آنها زیاد نیست. این پهپادها بدون کمترین علائمی وارد صحنه می‌شوند و به‌خوبی هدف مشخص شده را از بین می‌برند و صحنه را هم به سلامت ترک می‌کنند. پهپادهای نظامی در تجربه‌های گذشته شان کارایی خودشان را در بزنگاه‌های مختلف نشان داده‌اند. این پهپادها توسط پرسنلی که در ایستگاه زمینی مستقر هستند و یا بوسیله هواپیماهایی که به این منظور ساخته شده‌اند کنترل و هدایت می‌شوند. این پهپادها برای جلوگیری از هک شدن توسط ماهواره با پرسنل ایستگاه زمینی تماس برقرار می‌کنند. لازم به یادآوری است که تمامی اتفاقات در صحنه را پهپادهای جاسوسی مراقبت و گزارش می‌کنند.

پنتاگون که سفارش دهنده پیشرفته‌ترین پهپادها در جهان است برای مقابله با تهدیدات روسیه شکل و طراحی پهپادها را طوری انتخاب کرد که اولا موتور پهپادها در پشت پهپاد و به سمت بالا باشد تا کمترین حرارت و صدا به طرف زمین منتشر شود. همچنین برنامه‌نویسان پنتاگون نرم‌افزار مربوط به نسل‌های جدید پهپادها را طوری برنامه‌ریزی کرده‌اند، که در صورت هک شدن به صورت خودکار به پایگاه اصلی‌شان برگردند و یا در انتها چنانچه موفق به برگشتن به پایگاه اصلی خود نشوند، در هوا منفجر شوند تا قطعات آن سالم به دست طرف مقابل نیفتد.

در حال حاضر اصلی‌ترین نقطه ضعف پهپادها سوختگیری‌هوایی آنها است. اما برای اینکه سوخت کمتری استفاده شود در پروازها ارتفاع آن را بالا می‌برند و همچنین با کم کردن سرعت پرواز، مصرف سوخت را پایین می‌آورند.

درمقابله با پهپادهای رژیم‌ایران، نیروی دریایی آمریکا سفارش ساختن پارازیت‌اندازهایی را داد که قادر بودند میدان مغناطیسی زیادی تولید کنند در نتیجه سیستم هدایت پهپاد دچار اختلال در کنترل می‌شد و پهپاد سقوط می‌کرد. این سامانه که فقط برای مقابله با پهپادهای رژیم ایران ساخته شده بود جواب داشت چرا که سیاست ترامپ این بود که نمی‌خواست هیچ شلیکی صورت بگیرد.

اما این فناوری هر روز گسترش پیدا می‌کند و نمایشگاه‌هایی در اطراف جهان برای عرضه آنچه در جهت استفاده و چه در جهت به پایین کشیدن این پرنده‌های مرموز تشکیل می‌شود، ادامه دارد.