ناصر صادق

ناصر صادق، (زاده‌ی ۱۳۲۴-درگذشت ۳۰ فروردین ۱۳۵۱) ناصر در خانواده‌ای مذهبی بزرگ شد، پدرش حاج احمد صادق عضو هیئت امنای مسجد هدایت و از یاران و دوستان نزدیک سیدمحمود طالقانی و مهندس مهدی بازرگان بود. وی تحصیلات متوسطه را در دبیرستان مروی تهران گذراند و همزمان وارد فعالیت‌های سیاسی و مذهبی مانند شرکت در جلسات مسجد جلیل و مسجد هدایت شد، با تشکیل انجمن دین و دانش این فعالیت‌ها را گسترش داد. بعد از اتمام دوران دبستان و دبیرستان وارد دانشکده فنی دانشگاه تهران گردید.

ناصر صادق سال ۱۳۴۲ در رشته مکانیک وارد دانشکده فنی دانشگاه تهران شد و حین تحصیل ضمن فعالیت‌های سیاسی خود در مهر ۱۳۴۴ با محمد حنیف‌نژاد آشنا شد پس از مدتی بعنوان عضوی اولیه به این سازمان پیوست.

پس از اتمام تحصیلات دانشگاهی سال ۱۳۴۶ برای خدمت نظام‌وظیفه به شیراز رفت و مسئول شاخه شیراز سازمان مجاهدین شد. پس از پایان مدت خدمت نظام سال ۱۳۴۸ به تهران بازگشت و همراه با محمد بازرگانی مسئولیت تدارکات گروه از جمله تهیه سلاح را بر عهده گرفت.

در این مسیر برای تهیه‌ی سلاح به شاه‌مراد دلفانی از نفرات حزب توده که پس از آزادی به خدمت ساواک درآمده بود مراجعه کرد و از طریق وی خانه‌های تیمی سازمان مجاهدین کشف و در ضربه‌ی سراسری اول شهریور ۱۳۵۰ وی نیز به همراه اکثر کادرهای سازمان مجاهدین دستگیر گردید.

ناصر صادق در ۳۰ فروردین ۱۳۵۱ به همراه علی باکری، علی میهن‌دوست و محمد بازرگانی تیرباران شد و مزار او در قطعه ۳۳ بهشت زهرای تهران است.

فعالیت های دوران جوانی

ناصر صادق به لحاظ آشنایی خانوادگی باآیت‌الله طالقانی ازهمان دوران نوجوانی درجلسات سیاسی و مذهبی شرکت می‌کردو درسالهای آخر دبیرستان به همراه چند تن دیگر از دوستانش انجمنی سیاسی مذهبی بوجودآورد. سرکوب خونین ۱۵ خرداد تأثیر عظیمی بر روحیه فعال و پرشور او داشت. او درآن هنگام، سال آخر دبیرستان را می‌گذراند و به جرم فعالیت‌های سیاسی، مامورین درصدد دستگیری او بودند که با کوشش مدیر مدرسه، اینکار عملی نشد. پس از اتمام دوره دبیرستان وارد دانشگاه شد. دردانشگاه صرفنظر از فعالیت‌های سیاسی – اجتماعی و ... در ورزش نیز استعداد و علاقه زیادی از خود نشان می‌داد به طوری که در ژیمناستیک قهرمان دانشگاه شده بود. 

عضویت در سازمان

ناصرصادق در سال 44 جزو اولین کسانی بود که به سازمان مجاهدین خلق پیوست.زندگی در درون یک تشکیلات انقلابی، تمام قوا و استعدادهای ناصر را شکوفا کرد و او را عنصری کارآمد مبدل ساخت.

بعد از اتمام دوران دانشگاه برای طی دوره سربازی به شیراز رفت و به عنوان افسر توپخانه درپادگان شیراز، به فراگیری اصول نظامی پرداخت.

او از تمام امکانات دوران خدمت وظیفه به نحو احسن استفاده کرد. و آنچنان تجارب غنی درزمینه نظامی به دست آورد که بعدها مسئول تدارکات نظامی سازمان گشت. البته ناصردراین دوران باز هم لحظه ای از حرکتهای آگاه کننده و افشاگری هایش غافل نبود. او برای اولین بار نماز جماعت را در پادگان اجرا کرد. و بارهابرسرحقوق سربازان ساده با افسران  رده بالاتردرگیر شد.

بعداز اتمام سربازی به دستور سازمان یکسال و نیم هم درشیراز  ماند. و مسئولیت شاخه شیراز را به عهده گرفت. 

طی سه سالی که ناصر درشیراز بود بارها به میان کپرنشینهای شیراز می رفت و از نزدیک با درد و رنج آنها آشنا میشد. او توانست طی این مدت رابطه نزدیکی با ایلات و عشایر فارس برقرار کند و از این طریق اطلاعات جالبی در مورد وضع ایلات و عشایر در اختیار سازمان بگذارد. 

ناصر صادق درسال 49 به عضویت کادر مرکزی سازمان درآمد. با رفتن عده ای ازمسئولین سازمان به فلسطین برای طی دوره های نظامی مسئولیتهای ناصر دوچندان شد. اما او با کوششی خستگی ناپذیر کار میکرد. شرکت فعال درطرحریزی نقشه هواپیماربائی از دوبی و نیز مسئولیت تدارکات سازمان بر دوش او بود. 

دستگیری و زندان

ناصر صادق بنا بر مسولیتی که داشت برای تهیه اسلحه برای پیشبرد امر مبارزه اقدام کرد . به این منظوربا فردی بنام شاهمراد دلفانی تماس گرفت و از این طریق تحت تعقیب پیچیده ساواک قرار گرفت. ساواک ماهها او را باصرف انرژی و هزینه گزاف تعقیب میکرد تا به اطلاعات بیشتری در مورد او و سایر اعضای سازمان دست پیدا کند و سرانجام طی یورش اول شهریور، به همراه عده ای دیگری از اعضاء و کادرمرکزی سازمان دستگیر شد.

دفاعیات ناصر صادق

به دلیل شرایط سیاسی آن زمان و افشاگری که نسبت به دستگیری اعضای سازمان مجاهدین خلق انجام شده بود. حکومت شاه ناچار بود که حداقل یکی از محاکمات آنها را به شکل علنی برگزار نماید. به همین دلیل دادگاهی که ناصر و سه عضو دیگر مرکزیت سازمان یعنی محمد بازرگانی، علی میهندوست و مجاهد خلق مسعود رجوی به همراه چندنفر دیگر از اعضاء و وابستگان سازمان محاکمه می‌شدند، علنی اعلام شد. در جلسات دادگاه تعدادی از خانواده‌ها شرکت داشتند و تعدادی خبرنگار داخلی و خارجی نیز حضور داشتند.

هرچند تلاش بر این بود که دادگاه بصورت آبرومندانه‌ای‌ برگزار شود ولی مجاهدین با دفاع افشاگرانه خود توانستند طرح‌های حکومت شاه را خنثی کنند. سرانجام در پایان دادگاه حکم اعدام ۴ عضو مرکزیت سازمان مجاهدین صادر شدکه ناصر صادق یکی از آنها بود.

در دادگاه، ناصر صادق دفاعیهٔ مفصلی ارائه داد که شامل اهداف سازمان، دلایل مبارزه و چشم‌انداز رسیدن به جامعه بی‌طبقه‌ی توحیدی بود.

ناصر صادق در دفاعیات خود گفته بود:

ما باید خونمان ریخته شود تا هزاران سلحشور سر بلند کنند.

و یا اینکه

«ای توده‌های خلق، اگر امروز فرزندان شما در زير رگبار گلوله‌ها جان می‌سپارند و يا در زير شلاق‌های رژيم به فرياد درآمده‌اند، اگر شرايط موجود بسيار سخت و غم افزاست، اما ما به شما نويد می‌دهيم، ما به شما طلوع فجر را در شب تاريک مژده می‌دهيم، ما دماغه کشتی پيروزی را در افق اقيانوس خلق‌ها می‌بينيم، ما طلوع صبح را می‌بينيم، ما پيروزی توحيد را می بينيم.»

درگذشت

ناصر صادق در ۳۰ فروردین ۱۳۵۱ به همراه علی باکری، علی میهن‌دوست و محمد بازرگانی تیرباران شد و مزار او در قطعه ۳۳ بهشت زهرای تهران است.

جستارهای وابسته ==