۹٬۸۹۹
ویرایش
خط ۱۶: | خط ۱۶: | ||
== گاهشمار زندگی موسولینی == | == گاهشمار زندگی موسولینی == | ||
بنیتو | بنیتو موسولینی، در ۲۹ جولای ۱۸۸۳ در روستای دوویادی پرداپیو متولد شد. نام پدر او آلساندرو موسولینی یک آهنگر و مارکسیستی پرشور و مادرش رزا موسولینی یک معلم مدرسه ابتدایی و کاتولیک بود. خانواده موسولینی درآمد چندانی نداشت، در خانه آنها کتاب زیاد بود و بنیتو مطالعه را دوست داشت. بنیتو بدخلق بود و به ندرت میخندید و دوستی نداشت. بنیتو زورگو و خشن بود دوست داشت با دیگر بچهها دعوا راه بیندازد. او مینویسد: | ||
«بارها با سری که سنگ خورده و شکسته، خونین و مالین به خانه برگشتم. ولی بلد بودم که چطور از خودم دفاع کنم.» | |||
مادرش را که به او میگفت کارهای بزرگی از او بر میآید، میپرستید. | |||
در سال ۱۹۲۸ در زندگینامهاش نوشت: <blockquote>«بیش از هر کش مادرم را دوست داشتم. او خیلی آرام و مهربان و درعین حال نیرومند بود... مادرم نه تنها ما را بزرگ می کرد، بلکه در دبستان هم درس می داد. حتی در آن زمان که درک و فهمم از انسان ها زیاد نبود، غالبا فکر می کردم کار او چقدر وفادارانه و صبورانه است. تنها ترس من ناخشنود کردن او بود.»</blockquote>موسولینی در مدرسه دانشآموزی ضعیف بود و به همین علت از مدرسه اخراج شد و به یک مدرسهی شبانهروزی در فانزای ایتالیا رفت، در آنجا هم به علت چاقو زدن به هم کلاسی خود مجدداً اخراج شد، پس از اخذ دیپلم از یک مدرسهی جدید، مدت کوتاهی به عنوان آموزگار «جایگزین» به انجام وظیفه پرداخت. | |||
بنیتو موسولینی در سال ۱۹۰۲، برای فرار از خدمت سربازی به سوئیس رفت و در آن جا بود که با بسیاری از سوسیالیستها منجمله کلارا زتکین همپیمان شد. موسولینی در سال ۱۹۰۴ به ایتالیا بازگشت و فعالیت خود را به عنوان روزنامه نگار در روزنامهی سوسیالیستی آوانتی "AVANTI" آغاز کرد. وی خیلی زود به یک سوسیالیست معروف در ایتالیا تبدیل شد و شروع به ترویج دیدگاههای خود برای جنگ بر علیه آلمان در جنگ جهانی اول کرد. | |||
موسولینی | سوسیالیستهایی که مخالف مداخله در جنگ بودند این نظریات را نپذیرفتند. موسولینی به زودی از سوسیالیسم جدا شد و روزنامهی خود را با نام پوپولو دِ ایتالیا "Il Popolo d'Italia" راهاندازی کرد. موسولینی خود را یک روشنفکر میدانست، علایق وی در زمینه فلسفه اروپایی به سورل، فوتوریست ایتالیایی به نام فیلیپو تومازو مارینتی، سوسیالیست فرانسوی گوستاو هروه، آنارشیست ایتالیایی اریکو مالاتستا و فیلسوفان آلمانی فریدریش انگلس و کارل مارکس بود. | ||
موسولینی زبانهای فرانسوی و آلمانی را به صورت خودآموز فراگرفته بود و دست نوشتههایی از نیچه، شوپنهاور و کانت را به زبان ایتالیایی ترجمه کرد. | |||
در سپتامبر ۱۹۱۱، موسولینی در شورشی که توسط سوسیالیستها بر علیه جنگ ایتالیا در لیبی هدایت شد، مشارکت کرد. او با خشم «جنگ امپریالیستی» ایتالیا در لیبی را محکوم کرد، کاری که برای وی پنج ماه زندان به ارمغان آورد. پس از آزادی، به اخراج ایوانوئه بونومی و لئونیدا بیسولاتی از حزب سوسیالیست کمک کرد؛ چرا که آنان را دو تجدیدنظرطلبی میدانست که از جنگ حمایت کردند. موسولینی با وجود هوش بالا، خلق و خوی تند و خشنی داشت و خودخواه بود. | |||
او در روزنامهی خود به حمایت از جنگ ادامه داد. هنگامی که ایتالیا در جنگ علیه آلمان به متفقین پیوست، موسولینی به عنوان سرباز داوطلب وارد ارتش ایتالیا به نام ""Esercito شد و مدتی بعد سرجوخه شد، ولی در سال ۱۹۱۷ به علت زخمهای نارنجک مرخص شد. | |||
موسولینی با | موسولینی با انتصاب به سِمت سردبیری روزنامه حزب سوسیالیست به نام !Avanti (به پیش!) پاداش کارهایش را دریافت. وی، تیراژ روزنامه را از ۲۰٬۰۰۰ به ۱۰۰٬۰۰۰ رساند. جان گانتر در ۱۹۴۰ وی را «یکی از موفقترین روزنامهنگاران در قید حیات» نامید؛ موسولینی در همان حال که راهپیمایی به سوی رُم را سازمان میداد یک گزارشگر پُرکار نیز بود و تا سال ۱۹۳۵ برای بنگاه خبری هرست مطلب مینوشت. موسولینی به قدری با نوشتارهای مارکسیستی آشنا بود که نه تنها در نوشتههای خودش از شناخته شدهترین آثار مارکسیستی نقل قول میکرد بلکه از آثار کمتر شناخته شده نیز استفاده میکرد. در این دوران موسولینی خود را یک مارکسیست میدانست و مارکس را به عنوان «بزرگترین نظریهپرداز سوسیالیسم» میدانست. در این دوره، موسولینی گاهی از نام مستعار "Vero Eretico" (مرتد بیریا) بهره میگرفت. | ||
موسولینی یک دکترین پایهای سوسیالیسم یعنی مساواتخواهی را رد کرد و تحت تاثیر اندیشههای ضدمسیحی نیچه به ویژه خدا مردهاست قرارداشت و باور داشت که اندیشههای نیچه سوسیالیسم را نیرومند خواهد ساخت. نوشتههای وی نشان داد که سرانجام او مارکسیسم و مساواتخواهی را به سود مفهوم ابرانسان نیچه و ضدیت وی با مساواتخواهی رها ساختهاست. موسولینی در اواخر سال ۱۹۳۰، کم کم حمایت هواداران خود را از دست داد. پس از پایان جنگ او از حزب سوسیالیست به سوی فاشیسم گرایش یافت و در سال ۱۹۱۹ در تظاهرات فاشیستهای میلان که متشکل از ۲۰۰ عضو بود شرکت کرد و به عضویت حزب درآمد. | |||
موسولینی در اواخر سال ۱۹۳۰، کم کم حمایت هواداران خود را از دست داد. | |||
با نزدیک شدن جنگ جهانی دوم او افراد خود را بر خلاف میل آنها به جنگ وادار کرد و اگر چه او به مدت ۱۵ سال آمادهباش نظامی را آموزش داد، اما هنگامی که هیتلر به لهستان حمله کرد ارتش او کاملاً آماده نبود. | با نزدیک شدن جنگ جهانی دوم او افراد خود را بر خلاف میل آنها به جنگ وادار کرد و اگر چه او به مدت ۱۵ سال آمادهباش نظامی را آموزش داد، اما هنگامی که هیتلر به لهستان حمله کرد ارتش او کاملاً آماده نبود. | ||
خط ۵۱: | خط ۴۴: | ||
موسولینی تنها درسی را که از جنگ جهانی اول گرفته بود نادیده گرفت و درس این بود که ایالات متحدهی آمریکا به تنهایی پیامد آن جنگ را رقم زدهبود. ایالات متحدهی آمریکا ابر قدرت بود نه آلمان. | موسولینی تنها درسی را که از جنگ جهانی اول گرفته بود نادیده گرفت و درس این بود که ایالات متحدهی آمریکا به تنهایی پیامد آن جنگ را رقم زدهبود. ایالات متحدهی آمریکا ابر قدرت بود نه آلمان. | ||
زمانی که رم و دیگر شهرهای بزرگ ایتالیا زیر بمباران متفقین بود موسولینی با هیتلر ملاقاتی انجام داد تا کاری انجام دهند. در این زمان موسولینی از مقام فرماندهی کل قوا عزل شد و ارتش را به پادشاه سپرد. او حمایت حزب خود و بسیاری از ایتالیاییها را از دست دادهبود. | |||
<blockquote>"ستارهی من سقوط کرده است. دیگر هیچ انگیزهی مبارزهای در من باقی نمانده است. من کار و تلاش میکنم، در حالی که میدانم تمام اینها یک نمایش مضحک است. . . من چشم به پایان این تراژدی دوختهام و به طرز عجیبی از همه چیز فاصله گرفتهام، از بازیگری هیچ نمیدانم. احساس میکنم من آخرین تماشاگر هستم".</blockquote>موسولینی در مصاحبهی ۱۹۴۵ ایتالیا در تمام جبههها متحمل شکست شد و به دنبال ورود انگلستان و آمریکا به ساحل سیسیل، بسیاری از دست یاران موسولینی در نشست شورای بزرگ فاشیست در ۲۵ ژوئیهی ۱۹۴۳ به مخالفت با او برخاستند. و این مخالفت فرصتی را در اختیار پادشاه قرار داد تا دستور برکناری و دست گیری موسولینی را صادر کند. | |||
"ستارهی من سقوط کرده است. دیگر هیچ انگیزهی مبارزهای در من باقی نمانده است. من کار و تلاش میکنم، در حالی که میدانم تمام اینها یک نمایش مضحک است. . . من چشم به پایان این تراژدی دوختهام و به طرز عجیبی از همه چیز فاصله گرفتهام، از بازیگری هیچ نمیدانم. احساس میکنم من آخرین تماشاگر هستم". | |||
موسولینی در مصاحبهی ۱۹۴۵ ایتالیا در تمام جبههها متحمل شکست شد و به دنبال ورود انگلستان و آمریکا به ساحل سیسیل، بسیاری از دست یاران موسولینی در نشست شورای بزرگ فاشیست در ۲۵ ژوئیهی ۱۹۴۳ به مخالفت با او برخاستند. و این مخالفت فرصتی را در اختیار پادشاه قرار داد تا دستور برکناری و دست گیری موسولینی را صادر کند. | |||
پادشاه ویکتور امانوئل سوم فیلدمارشال پیدرو بادگلیو را به عنوان نخست وزیر جدید ایتالیا منصوب کرد. چند ماه بعد موسولینی توسط آلمانیها از یک اقامتگاه در بالای کوه جایی که در آن زندانی بود آزاد شد. | پادشاه ویکتور امانوئل سوم فیلدمارشال پیدرو بادگلیو را به عنوان نخست وزیر جدید ایتالیا منصوب کرد. چند ماه بعد موسولینی توسط آلمانیها از یک اقامتگاه در بالای کوه جایی که در آن زندانی بود آزاد شد. | ||
خط ۷۵: | خط ۶۶: | ||
اُدیسیو به موسولینی که به سختی نفس میکشید نزدیک شد و گلولهی دیگری را در سینهی او خالی کرد. اجساد بی جان آنها روز بعد برای مشاهدهی عموم به صورت وارونه آویزان شد. | اُدیسیو به موسولینی که به سختی نفس میکشید نزدیک شد و گلولهی دیگری را در سینهی او خالی کرد. اجساد بی جان آنها روز بعد برای مشاهدهی عموم به صورت وارونه آویزان شد. | ||
بنیتو موسولینی، در نهایت در ۲۸ آوریل ۱۹۴۵ به همراه کلارا پتاچی بدست رزمندگان مقاومت ایتالیا اعدام شد. | |||
== سخنان آقاخان کرمانی == | == سخنان آقاخان کرمانی == |
ویرایش