مسعود رجوی: تفاوت میان نسخه‌ها

مسعود رجوی پاسخ نامه‌ی شعرا و نویسندگان را چنین داد:<blockquote>«به‌نام خدا و به‌نام خلق قهرمان ایران. شاعر شاعران! خورشید درخشان آسمان ادب ایران! احمد شاملو! با‌ سلامهای انقلابی، پیام شورانگیز شما و ۱۲‌تن دیگر از نامدارترین درخشندگان منظومه «ادب وهنر» میهن ستمزده‌مان، به‌مناسبت سالروز شهادت بنیانگذاران مجاهدین خلق ایران را دریافت کردم. </blockquote><blockquote>برای مجاهدین خلق و میلیشیای مردمی و برای همه انقلابیون ایران به‌طور اعم، جای سرفرازی است که اکنون بیش‌از‌پیش از حمایت شما و سایر دوستانتان برخوردار شده‌اند. اگر‌ چه این مطلب هرگز چیز جدیدی نبوده و از قدیم‌الأیام هر «ابراهیمی» که قصد گذر کردن از «آتش» داشت، شما و سایر رزمندگان میدان «هنر» را در کنار خود می‌یافت. </blockquote><blockquote>و چه خوب گفته بودید که:</blockquote><blockquote>«امروز شعر حربه خلق است.</blockquote><blockquote>زیرا که شاعران، خود شاخه‌یی ز جنگل خلقند.</blockquote><blockquote>نه یاسمین و سنبل گلخانه فلان</blockquote><blockquote>بیگانه نیست شاعر امروز، با دردهای مشترک خلق</blockquote><blockquote>او با لبان مردم لبخند می‌زند</blockquote><blockquote>درد و امید را با استخوان خویش، پیوند می‌زند»</blockquote><blockquote>پس ما و هر آن کس که «مژده شکستن زمستان» را در دل می‌پروراند، حق داریم که مضافاً بر سلاحهای مادی، از تسلیح به دیگر حربه‌های معنوی خلق بر خود ببالیم و بار دیگر بر بالین شهیدان والامقام خلق ـ‌تمامی خلق‌ـ سوگند یاد کنیم که هم‌چنان تا قله «رهایی»، سنگر مبارزات عادلانه ضداستبدادی، ضداستعماری و ضداستثماری را ترک نگوییم. مبارزه‌یی که لاجرم در‌ برابر ارتجاع و اپورتونیسم نیز قد برافراشته و خواهان حمایت فزاینده شماست.</blockquote><blockquote>پس ای حربه‌های معنوی خلق! شاعران و نویسندگان عالی مقام!</blockquote><blockquote>اجازه می‌خواهم از جانب بسیاری از فرزندان خلق قهرمان و محرومی که چه در دوران «زور عریان» و چه در دوران «فریب» یک آن نیز دامان ستمکشان را رها نکرده‌اند، بار دیگر بر نیاز تمامی خلق و نیاز تمامی فرزندان جانبازش بر ضرورت کار انسانی و انقلابی خلاق شما تأکید کنم… </blockquote><blockquote>خرداد ۱۳۶۰»</blockquote>