۶٬۵۳۲
ویرایش
حبیب‌الله بدیعی: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش
(اصلاح نویسه‌های عربی، اصلاح سجاوندی، اصلاح املا) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۷: | خط ۳۷: | ||
= زندگی‌نامه = | = زندگی‌نامه = | ||
حبیب‌الله بدیعی در سال ۱۳۱۲، در سوادکوه مازندران به دینا آمد. وی فرزند سلطنت خانم و پدرش میرزاعبدالصمد از خان‌های سوادکوه و اهل فرهنگ و ادب بودند.<ref name=":1">ایرنا - [http://www.irna.ir/fa/News/82471087 حبیب‌الله بدیعی کماندار زرین دست]</ref> | حبیب‌الله بدیعی در سال ۱۳۱۲، در سوادکوه مازندران به دینا آمد. وی فرزند سلطنت خانم و پدرش میرزاعبدالصمد از خان‌های سوادکوه و اهل فرهنگ و ادب بودند.<ref name=":1">ایرنا - [http://www.irna.ir/fa/News/82471087 حبیب‌الله بدیعی کماندار زرین دست]</ref>[[پرونده:حبیب الله2.JPG|جایگزین=حبیب‌الله بدیعی|بندانگشتی|270x270پیکسل|حبیب‌الله بدیعی]]در هشت سالگی همراه خانواده خود به تهران کوچ کردند. تحصیلات خود را تا اخذ لیسانس از دانشکده علوم با موفقیت گذراند. در سال ۱۳۲۶، به شاگردی استاد لطف‌الله مفخم درآمد. مدت ۳ سال را در فراگیری ردیف‌های استاد صبا، نزد مفخم تعلیم دید. در سال ۱۳۲۹ پس از ۴ سال نوازندگی به عنوان سولیست در برنامه‌ی رادیو ارتش به نواختن ویولن مشغول شد. در سال ۱۳۳۱ به کلاس استاد ابوالحسن صبا رفت؛ و دوره‌ی تکمیلی آوازها را نزد وی به پایان رساند، هم‌زمان مدت ۲ سال نیز نزد استاد موسیقی کلاسیک خارجی به نام جینگوزیان که قفقازی بود آموزش دید. بدیعی در سال ۱۳۳۳ ارکستر کوچکی را رهبری می‌کرد که بنا به تجدید تشکیلات ارکسترهای رادیو، ارکستر شماره‌ی ۶ نام‌گذاری شد. وی در سال ۱۳۳۷ به دعوت داود پیرنیا سرپرست برنامه‌ی گل‌ها، کار خود را در این برنامه با خوانندگانی چون: غلامحسین بنان، حسین قوامی، اکبر گلپایگانی، محمودی خوانساری، محمد رضا شجریان و… آغاز کرد. در سال ۱۳۴۳ عضو شورای موسیقی رادیو شد. در سال ۱۳۴۵ معاون اداره‌ی رادیو تهران و سپس معاونت اداره‌ی موسیقی، را بعهده گرفت. از سال ۱۳۴۶ تا سال ۱۳۵۱ رئیس اداره‌ی موسیقی رادیو و از سال ۱۳۵۱ تا سال ۱۳۵۸ عضو شورای واحد موسیقی که اعضاء آن متشکل از آقایان: مرتضی حنانه، علی تجویدی و حسینعلی ملاح بود منصوب گردید، ضمن رهبری ارکسترهای شماره‌ی ۲ و ۴ و ۶ مدت ۶ سال رهبری ارکستر باربد را به عهده داشت.<ref>افتخار موسیقی ایران -[http://habibollahbadiee.mihanblog.com/post/15 استاد حبیب‌الله بدیعی]</ref> | ||
در هشت سالگی همراه خانواده خود به تهران کوچ کردند. تحصیلات خود را تا اخذ لیسانس از دانشکده علوم با موفقیت گذراند. در سال ۱۳۲۶، به شاگردی استاد لطف‌الله مفخم درآمد. مدت ۳ سال را در فراگیری ردیف‌های استاد صبا، نزد مفخم تعلیم دید. در سال ۱۳۲۹ پس از ۴ سال نوازندگی به عنوان سولیست در برنامه‌ی رادیو ارتش به نواختن ویولن مشغول شد. در سال ۱۳۳۱ به کلاس استاد ابوالحسن صبا رفت؛ و دوره‌ی تکمیلی آوازها را نزد وی به پایان رساند، هم‌زمان مدت ۲ سال نیز نزد استاد موسیقی کلاسیک خارجی به نام جینگوزیان که قفقازی بود آموزش دید. بدیعی در سال ۱۳۳۳ ارکستر کوچکی را رهبری می‌کرد که بنا به تجدید تشکیلات ارکسترهای رادیو، ارکستر شماره‌ی ۶ نام‌گذاری شد. وی در سال ۱۳۳۷ به دعوت داود پیرنیا سرپرست برنامه‌ی گل‌ها، کار خود را در این برنامه با خوانندگانی چون: غلامحسین بنان، حسین قوامی، اکبر گلپایگانی، محمودی خوانساری، محمد رضا شجریان و… آغاز کرد. در سال ۱۳۴۳ عضو شورای موسیقی رادیو شد. در سال ۱۳۴۵ معاون اداره‌ی رادیو تهران و سپس معاونت اداره‌ی موسیقی، را بعهده گرفت. از سال ۱۳۴۶ تا سال ۱۳۵۱ رئیس اداره‌ی موسیقی رادیو و از سال ۱۳۵۱ تا سال ۱۳۵۸ عضو شورای واحد موسیقی که اعضاء آن متشکل از آقایان: مرتضی حنانه، علی تجویدی و حسینعلی ملاح بود منصوب گردید، ضمن رهبری ارکسترهای شماره‌ی ۲ و ۴ و ۶ مدت ۶ سال رهبری ارکستر باربد را به عهده داشت.<ref>افتخار موسیقی ایران -[http://habibollahbadiee.mihanblog.com/post/15 استاد حبیب‌الله بدیعی]</ref> | |||
بدیعی به گفته خودش از طریق صفحه‌های گرامافون با موسیقی ایرانی و استادان آن از جمله تاج اصفهانی، بدیع‌زاده و صبا آشنایی و به آموزش آن اشتیاق پیدا کرد. خود می‌گوید: «من پیش‌تر در دبیرستان ساز می‌زدم ولی یک بار که یکی از تک‌نوازان به علتی غایب بود، نوازندگی ویولن در رادیو را به من سپردند و همین پایه همکاری با رادیو شد.»<ref>دویچه وله [http://www.dw.com/fa-ir/%D8%A2%D9%88%D8%A7%D9%87%D8%A7%DB%8C-%DA%A9%D9%85%D8%B4%D9%86%DB%8C%D8%AF%D9%87-%D8%A7%D8%B2-%D8%AF%DB%8C%D8%B1%D9%88%D8%B2-%D8%AA%D8%A7-%D8%A7%D9%85%D8%B1%D9%88%D8%B2-%D8%AD%D8%A8%DB%8C%D8%A8-%D8%A7%D9%84%D9%84%D9%87-%D8%A8%D8%AF% - آواهای کم‌شنیده از دیروز تا امروز]</ref> | بدیعی به گفته خودش از طریق صفحه‌های گرامافون با موسیقی ایرانی و استادان آن از جمله تاج اصفهانی، بدیع‌زاده و صبا آشنایی و به آموزش آن اشتیاق پیدا کرد. خود می‌گوید: «من پیش‌تر در دبیرستان ساز می‌زدم ولی یک بار که یکی از تک‌نوازان به علتی غایب بود، نوازندگی ویولن در رادیو را به من سپردند و همین پایه همکاری با رادیو شد.»<ref>دویچه وله [http://www.dw.com/fa-ir/%D8%A2%D9%88%D8%A7%D9%87%D8%A7%DB%8C-%DA%A9%D9%85%D8%B4%D9%86%DB%8C%D8%AF%D9%87-%D8%A7%D8%B2-%D8%AF%DB%8C%D8%B1%D9%88%D8%B2-%D8%AA%D8%A7-%D8%A7%D9%85%D8%B1%D9%88%D8%B2-%D8%AD%D8%A8%DB%8C%D8%A8-%D8%A7%D9%84%D9%84%D9%87-%D8%A8%D8%AF% - آواهای کم‌شنیده از دیروز تا امروز]</ref> | ||
| خط ۴۶: | خط ۴۳: | ||
== بدیعی از نگاه هنرمندان == | == بدیعی از نگاه هنرمندان == | ||
[[پرونده:حبیب الله1.JPG|جایگزین=استاد حبیب‌الله بدیعی|بندانگشتی|استاد حبیب‌الله بدیعی]] | |||
به اعتقاد عموم موسیقیدانان ایران، قدرت آرشه و تسط حبیب‌الله بدیعی در نواختن ویولن و اجرای مدولاسیون‌ها (تغییر گام)، تغییر به‌جا و به موقع پوزیسیون‌ها و تلفیق تکنیک موسیقی کلاسیک با موسیقی سنتی ایرانی، بیش از حد تصور بوده است؛ به‌طوری که زنده یاد پرویز یاحقی در مورد وی می گوید: | به اعتقاد عموم موسیقیدانان ایران، قدرت آرشه و تسط حبیب‌الله بدیعی در نواختن ویولن و اجرای مدولاسیون‌ها (تغییر گام)، تغییر به‌جا و به موقع پوزیسیون‌ها و تلفیق تکنیک موسیقی کلاسیک با موسیقی سنتی ایرانی، بیش از حد تصور بوده است؛ به‌طوری که زنده یاد پرویز یاحقی در مورد وی می گوید: | ||
| خط ۵۱: | خط ۴۹: | ||
زنده یاد فریدون ناصری درباره‌ی استاد بدیعی گفته است: | زنده یاد فریدون ناصری درباره‌ی استاد بدیعی گفته است: | ||
«حبیب‌الله بدیعی یکی از زبردست‌ترین بداهه نوازانی است که طی سال‌های اخیر در موسیقی ایران ظهور کرد. بدیعی نه تنها در ردیف دانی، نوازندگی و آهنگ‌سازی سرآمد موسیقیدانان کشور است، بلکه اگر لازم باشد در قدرت و توان تقلید از بالاترین درجه برخوردار است کما این که پس از درگذشت صبا او تنها کسی بود که توانست چهارمضراب زنگ شتر را به بهترین وجه ممکن اجرا کند». | «حبیب‌الله بدیعی یکی از زبردست‌ترین بداهه نوازانی است که طی سال‌های اخیر در موسیقی ایران ظهور کرد. بدیعی نه تنها در ردیف دانی، نوازندگی و آهنگ‌سازی سرآمد موسیقیدانان کشور است، بلکه اگر لازم باشد در قدرت و توان تقلید از بالاترین درجه برخوردار است کما این که پس از درگذشت صبا او تنها کسی بود که توانست چهارمضراب زنگ شتر را به بهترین وجه ممکن اجرا کند». | ||