۶٬۵۳۲
ویرایش
حافظ: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
| عنوان =خواجه شمس‌الدین محمد بن بهاءالدّین محمد، حافظ شیرازی | | عنوان =خواجه شمس‌الدین محمد بن بهاءالدّین محمد، حافظ شیرازی | ||
| نام = | | نام = | ||
| تصویر = | | تصویر =لسان_الغیب.JPG | ||
| اندازه تصویر = | | اندازه تصویر = | ||
| عنوان تصویر =لسان الغیب(حافظ شیرازی) | | عنوان تصویر =لسان الغیب(حافظ شیرازی) | ||
| خط ۷۸: | خط ۷۸: | ||
سرمايه كم كنيد كه سود و زيان يكي‌ست» | سرمايه كم كنيد كه سود و زيان يكي‌ست» | ||
[[پرونده:احمد شاملو.JPG|جایگزین=احمد شاملو|بندانگشتی|احمد شاملو]] | |||
و بايد ديد سوداييان عالم پندار چه كسانند و غرض از سود و زيان اين پنداربافان چه بوده است. وقتي شاملو در محفلي باشد, اگر در باب شعر امروز هم سخني به ميان نيايد, راجع به حافظ حتماً حرف زده خواهد شد. انس دايمي او و پژوهش ديرندة او در باب افكار حافظ, همواره موجب ميشود كه با ذكر نكتهاي به بيتي, در دنياي حافظ برويم و سلسله را او مي جنباند و به نهايت مي رساند...<ref>حافظ به روایت شاملو</ref> | و بايد ديد سوداييان عالم پندار چه كسانند و غرض از سود و زيان اين پنداربافان چه بوده است. وقتي شاملو در محفلي باشد, اگر در باب شعر امروز هم سخني به ميان نيايد, راجع به حافظ حتماً حرف زده خواهد شد. انس دايمي او و پژوهش ديرندة او در باب افكار حافظ, همواره موجب ميشود كه با ذكر نكتهاي به بيتي, در دنياي حافظ برويم و سلسله را او مي جنباند و به نهايت مي رساند...<ref>حافظ به روایت شاملو</ref> | ||
| خط ۸۷: | خط ۸۷: | ||
گوته ترجمه‌ی دیوان حافظ را خوانده و به تقلید از آن دیوان شرقی – غربی را سروده است. گوته در یکی از بخش‌های این کتاب که آن را حافظ نامه نامیده است، چنین می گوید: | گوته ترجمه‌ی دیوان حافظ را خوانده و به تقلید از آن دیوان شرقی – غربی را سروده است. گوته در یکی از بخش‌های این کتاب که آن را حافظ نامه نامیده است، چنین می گوید: | ||
[[پرونده:واعظان.JPG|جایگزین=واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می کنند چون به خلوت می روند آن کار دیگر می کنند|بندانگشتی|واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می کنند چون به خلوت می روند آن کار دیگر می کنند]] | |||
این که تو نمی توانی پایانی داشته باشی، نشانه‌ی بزرگی توست؛ | این که تو نمی توانی پایانی داشته باشی، نشانه‌ی بزرگی توست؛ | ||