کاربر:Safa/صفحه تمرین
نلسون ماندلا، با نام اصلی رولیهلاهلا ماندلا (زاده ۱۸ ژوئیه ۱۹۱۸ (۲۷ تیرماه ۱۲۹۷) – درگذشت ۵ دسامبر ۲۰۱۳) رئیس‌جمهور آفریقای جنوبی پس از اولین انتخابات دموکراتیک از سال ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۹ بود. وی از مبارزان ضد آپارتاید در آفریقای جنوبی و رهبر کنگره ملی آفریقا بود. که به خاطر شرکت در فعالیت‌های مسلحانه مخفی، محاکمه و زندانی شد.
ماندلا مشهورترین چهره مبارزه ضد آپارتاید است که بیشتر ۲۷ سال زندان خود را، در جزیره روبن سپری کرد، رژیم آپارتاید و استعمارگران حامی این رژیم وی و کنگره ملی آفریقا را کمونیست و تروریست می‌دانستند، مبارزه مسلحانه بخشی جدایی‌ناپذیر از مبارزه ضد آپارتاید بود. ماندلا پس از آزادی از زندان در سال ۱۹۹۰، سیاست صلح‌طلبی را در پیش گرفت، و با این کار موجب تسهیل انتقال آفریقای جنوبی به سوی دموکراسی شد، ماندلا در طی ۴ دهه اخیر عمر خود جوایز متعددی را دریافت کرد، وی تا اواخر عمر در مورد مسائل مهم، عقاید خود را مطرح می‌کرد. بیشتر مردم آفریقای جنوبی به نشانه احترام وی را مخولو (پدربزرگ) صدا می‌زنند. ماندلا را در آفریقای جنوبی اغلب تحت عنوان مادیبا می‌شناسند، این عنوان افتخاری را بزرگان خاندان ماندلا به وی داده‌اند. وی بنیان‌گذار بنیاد ریش‌سفیدان می‌باشد.[۱]
پیشینه نلسون ماندلا
نلسون ماندلا در ژوییه ۱۹۱۸ در روستای کوچک و دورافتاده‌ای در ناحیه متاتا از استان کیپ در اتحادیه آفریقای جنوبی به دنیا آمد. پدرش عضو شورای سلطنتی مردم تمبو بود، که نقشی کلیدی در به سلطنت رسیدن جونگینتابا دالیندیبو در تمبو داشت، پدر ماندلا چهار همسر داشت، و در مجموع سیزده فرزند (چهار پسر و نه دختر) داشت.نخستین آموزگارش نام نلسون را به تقلید از هوراشیو نلسون، دریادار انگلیسی بر او نهاد.
ماندلا در سال ۱۹۳۷در نوزده سالگی، به دانشکده وسلی در فورت بیوفورت که بیشتر خانواده سلطنتی در آن مشغول به تحصیل بودند رفت، او به ورزش‌های بوکس و دو و میدانی علاقه‌مند شد. پس از شرکت در کنکور، شروع به تحصیل در مقطع کارشناسی علوم انسانی در دانشگاه فورت هار کرد، او در این دانشگاه با اولیور تامبو، آشنا شد و آنها تبدیل به دوست و همکار همیشگی شدند.
مبارزات سیاسی ماندلا
ماندلا پس از ورود به دانشگاه فورت هار، از رهبران دانشجویان معترض شد و در همان سال اول از دانشگاه اخراج شد و از ادامه تحصیل باز ماند. او در واکنش به حکم ازدواجی اجباری از سوی حاکم تمبو، به ژوهانسبورگ گریخت و به تدریج وارد مبارزات سیاسی شد. ماندلا در سال ۱۹۴۴ عضو «کنگره ملی آفریقا» شد. در سال ۱۹۴۸ بود که جریانی راستگرا به نام «حزب ملی» به قدرت رسید و تبعیض نژادی را در افریقای جنوبی نهادینه کرد.
ماندلا که مدتی به عنوان دستیار یک دفتر وکالت کار کرده بود، در سال ۱۹۵۲ نخستین دفتر حقوقی مخصوص رنگین‌پوستان را در ژوهانسبورگ دایر کرد. این شرکت که توسط ماندلا و دوست دیرینه‌اش، اولیور تامبو اداره می‌شد، خدمات حقوقی رایگان یا ارزان در اختیار سیاهپوستان قرار می‌داد.
نخستین دستگیری ماندلا در ۵ دسامبر ۱۹۵۶ بود که همراه با ۱۵۰ نفر دیگر به اتهام «خیانت به کشور» بازداشت شد. محاکمه این عده تا سال ۱۹۶۱ ادامه یافت، اما همه متهمان در پایان تبرئه شدند.
مبارزه مسلحانه علیه آپارتاید
«کنگره ملی آفریقا» در این زمان بر اعتراضات عمومی و کارزارهای مدنی علیه سیستم نژادپرستی افزوده بود و ماندلا نقشی محوری در این مبارزات داشت. پس از ممنوعیت این حزب در سال ۱۹۶۱، ماندلا اقدام به تشکیل شاخه نظامی آن کرد. او بارها گفته بود که با وجود اعتقاد به مبارزه مسالمت‌آمیز، زیر فشار رژیم آپارتاید به انتخاب مشی چریکی مجبور شده است.
ماندلا در این زمان برای جذب کمک‌های مالی و آموزش کادرهای این شبکه، از آفریقای جنوبی خارج شد اما در بازگشت و پس از هفده ماه تعقیب و گریز، بازداشت و محاکمه شد.
۱۷ سال از محکومیت ماندلا در زندان مخوفی در جزیره «روبن» در نزدیکی کیپ تاون سپری شد که به «آلکاتراز آفریقای جنوبی» شهرت داشت. محکومان سیاسی حاضر در این زندان مجبور به بیگاری شبانه‌روزی بودند.
ماندلا را در سال ۱۹۶۴ به دادگاه برده و به اتهام ۱۵۰ مورد اقدامات خرابکارانه و توطئه علیه رژیم اپارتاید به حبس ابد محکوم کردند. دفاعیات ماندلا در این محکمه ۴ ساعته، شهرت جهانی دارد. او اتهام توطئه را نپذیرفت و از جمله گفت که در راه آرمان خود آماده مردن است.
ماندلا در زندان جزیره روبن هم بیکار ننشست و به زندانیان خواندن و نوشتن آموخت. او نام زندان روبن را «دانشگاه جزیره روبن» گذاشت.
هم‌اینک، بازدید از سلول شماره ۵ این زندان، برنامه ثابت گردشگرانی است که به آفریقای جنوبی می‌روند.
در سال ۱۹۸۵ به ماندلا پیشنهاد شد که در قبال فراخوان به کناره‌گیری «کنگره ملی آفریقا» از مبارزه مسلحانه، عفو شود. ماندلا این پیشنهاد را نپذیرفت اما زمزمه آزادی او در سال ۱۹۸۸اوج گرفت.
در ۱۱ فوریه سال ۱۹۹۰ بود که ماندلا پس از ۲۷ سال حبس، آزاد شد. او در سخنرانی آزادی خود در برابر جمع کثیری از مردم کیپ تاون گفت: «من در کمال افتخار و شادی، در برابر شما ایستاده‌ام و به شما اعلام می‌کنم که ما سرانجام آزاد شدیم.»
دستگیری و زندانی شدن
در سال ۱۹۶۱، ماندلا رهبری اومخونتو وسیزوه (به معنای «نیزه ملت»، و نیز با علامت اختصاری «MK») شاخه نظامی کنگره ملی آفریقا (ANC) را که خود یکی از بنیانگذاران آن بود بر عهده گرفت. چند دهه بعد، خصوصاً در دهه ۱۹۸۰، اومخونتو وسیزوه تبدیل به جنگ چریکی علیه رژیم حاکم شد. ماندلا همچنین در خارج از کشور مبادرت به جمع‌آوری کمک‌های مالی برای MK کرد، و در دیدار با برخی از دولت‌های آفریقا ترتیباتی برای آموزش شبه نظامی داد.
در ۵ اوت ۱۹۶۲، ماندلا پس از هفده ماه گریز دستگیرشده و در دژ ژوهانسبورگ زندانی شد. ویلیام بلوم، یکی از کارکنان سابق وزارت امور خارجه آمریکا، گفته است سازمان سیا محل اختفای ماندلا را به پلیس اعلام کرده بود. سه روز بعد، در حضور ماندلا در دادگاه، وی متهم به رهبری اعتصاب کارگران در سال ۱۹۶۱ و ترک غیرقانونی کشور شد. در ۲۵ اکتبر ۱۹۶۲، ماندلا به پنج سال زندان محکوم شد. دو سال بعد در ۱۱ ژوئن ۱۹۶۴، به اتهام شرکت ماندلا در کنگره ملی آفریقا (ANC) برای وی حکم دیگری صادر شد.
ماندلا در جزیره روبن زندانی شد و از بیست و هفت سال زندان متعاقب آن هیجده سال را در این زندان به سر برد. در این زندان بود که ماندلا زندگینامه خود را، تحت عنوان راه طولانی به سوی آزادی نوشت. نلسون ماندلا از نمادهای برجسته مبارزه برای آزادی و برابری سیاهپوستان و از زمینه سازان وحدت آفریقای جنوبی جدید به شمار می‌رود.
ماندلا پس از آزادی تمام سعی خود را برای لغو آپارتاید به کار برد. او در سال ۱۹۹۳ و سه سال پس از آزادی، جایزه نوبل صلح را دریافت کرد و پس از آن در ۱۰ مه مه سال ۱۹۹۴ و طی انتخاباتی که از هر نژادی در آن حق شرکت داشتند، به عنوان نخستین رییس جمهور رنگین پوست آفریقای جنوبی برگزیده شد.
ماندلا پس از پیروزی در این انتخابات قسم خورد که برای آشتی نژادی در آفریقای جنوبی بکوشد. وی در تلاش برای تحقق این وعده، ازهمیاری اسقف دزموند توتو و کمیسیون آشتی برخوردار بود.
ماندلا در سال ۱۹۹۹ با صحنه سیاست وداع گفت و به فعالیت‌های اجتماعی روی آورد. کودکان و مبتلایان به ایدز، کانون فعالیت‌های نوین ماندلا شدند.
از بازی‌های زمانه آن که پسر دوم ماندلا در سال ۲۰۰۵ و در ۵۴ سالگی بر اثر ابتلا به ایدز درگذشت. ماندلا اذعان کرد که در زمان ریاست جمهوری‌اش، به اندازه کافی علیه این بیماری تلاش نشد و گفت: «ما مبارزه‌ای جانانه را علیه آپارتاید پشت سر گذاشتیم اما از تهدید ایدز غافل ماندیم.»
حزب کنگره ملی ماندلا همچنین در مبارزه با فقر در کشورش نیز چندان کامیاب نبود و شعارش مبنی بر "زندگی بهتر برای همه" تنها برای بخش کوچک و ممتازی از رنگین‌پوستان متحقق شد. جامعه آفریقای جنوبی از فقر، فساد، گسترش جرایم و بیکاری رنج می‌برد.
ماندلا با وجود کناره‌گیری از عرصه سیاست، محبوبیت و نفوذ اخلاقی خود را در جامعه بین‌المللی حفظ کرده بود. او از منتقدان جدی سیاست آمریکا و بریتانیا در عراق بود و برای خاتمه جنگ داخلی در بروندی نیز تلاش بسیار کرد.
برگزاری نخستین جام جهانی فوتبال در آفریقای جنوبی نیز از جمله نتایج تلاش‌های ماندلاست. اما مرگ تراژیک نتیجه‌ی ماندلا در شب پیش از آغاز رقابت‌های جام جهانی در سال ۲۰۱۰، ضربه سختی به جسم بیمار او وارد کرد. ماندلا پس از آن به دهکده زادگاه خود بازگشت و سلامتی‌اش بیش از پیش در معرض خطر قرار گرفت.
جهان با مرگ نلسون ماندلا، یکی از بزرگترین دولتمردان و رزمندگان آزادی را از دست داد. آفریقای جنوبی نیز از یک قطب اخلاقی و پیری فرزانه در آموزش نسل جوان سیاستمداران محروم شد.
بیم این نیز می‌رود که کنگره ملی آفریقا در غیاب ماندلا، راه دیگری را به خلاف مسیر سابق طی کند؛ راهی به سوی سوءاستفاده از قدرت یا قوم‌پرستی.
آزادی
ماندلا تا فوریه ۱۹۹۰ که تلاش کنگره ملی آفریقا و مبارزات بین‌المللی با شعار «نلسون ماندلا را آزاد کنید!» منجر به آزادی وی شد همچنان در زندان باقی‌ماند. فردریک د کلرک رئیس جمهور نیز هم زمان دستور آزادی ماندلا، و پایان ممنوعیت فعالیت کنگره ملی آفریقا را صادر کرد.
ماندلا در روز آزادی خود یعنی ۱۱ فوریه ۱۹۹۰، به ایراد سخنرانی‌ای خطاب به ملت پرداخت. وی هم زمان با اعلام پایبندی خود به صلح و آشتی با اقلیت سفید پوستان کشور، به وضوح اعلام کرد که مبارزه مسلحانه کنگره ملی آفریقا هنوز به پایان نرسیده‌است.
اما وی اعلام کرد که توجه وی معطوف به برقراری صلح برای اکثریت سیاه‌پوست و دادن حق رای به آنان چه در انتخابات کشوری و چه در انتخابات محلی است.
ریاست کنگره ملی آفریقا و ریاست جمهوری آفریقای جنوبی
نخستین انتخابات دموکراتیک آفریقای جنوبی که در آن همه افراد می‌توانستند شرکت کنند در تاریخ ۲۷ آوریل ۱۹۹۴ برگزار شد. کنگره ملی آفریقا اکثریت را در انتخابات به خود اختصاص داد، و ماندلا، به عنوان رهبر کنگره ملی آفریقا، به عنوان نخستین رئیس جمهور سیاه پوست کشور برگزیده شد.
زمانی که آفریقای جنوبی میزبانی جام جهانی راگبی ۱۹۹۵ را بر عهده داشت، نلسون ماندلا اتباع غیر سفیدپوست آفریقای جنوبی را به حمایت از تیم اتحادیه ملی راگبی آفریقای جنوبی که پیش از آن مورد نفرت همگان بود دعوت کرد. پس از آنکه تیم اسپرینگبوک با پیروزی بر نیوزیلند به قهرمانی رسید، ماندلا با پوشیدن لباس اسپرینگبوک جام قهرمانی را به کاپیتان سفیدپوست این تیم، فرانکو پینار اهدا کرد. این اقدام ماندلا گامی مهم در راستای برقراری آشتی میان سیاهان و سفیدپوستان آفریقای جنوبی محسوب شد.
ازدواج
ماندلا سه بار ازدواج کرد. این زوج دو پسر به نام‌های مادیبا (تمبی) و ماکگاتو، و دو دختر داشتند که هر دو ماکازیوه نام داشتند. دختر اول آنان در نه ماهگی درگذشت، و آنان دومین دختر خود را نیز ماکازیوه نامیدند. همه فرزندان آنان در واترفورد کامهلابا تحصیلات خود را انجام دادند. این زوج پس از ۱۳ سال در سال ۱۹۵۷ از یکدیگر جدا شدند، دلیل جدایی آنان شور انقلابی ماندلا بود و اینکه مذهب همسر ماندلا مذهبی بود که به تبلیغ سیاست بی‌طرفی سیاسی می‌پرداخت.
همسر دوم ماندلا، وینی مادیکیزلا-ماندلا، نیز اهل منطقه ترانسکی بود. بعدها، وینی قربانی اختلاف خانوادگی ناشی از نزاع سیاسی کشور شد؛ در حالی که شوهرش به اتهام تروریسم و خیانت در زندان جزیره رابن مشغول گذراندن حبس ابد بود، پدرش به سمت وزارت کشاورزی ترانسکی برگزیده شد. اختلافات سیاسی منجر به جدایی (آوریل ۱۹۹۲) و طلاق (مارس ۱۹۹۶) شد.
ماندلا در هشتادمین سالگرد تولد خود با گراکا ماچل، بیوه سامورا ماچل، رئیس‌جمهور سابق موزامبیک و متحد کنگره ملی آفریقا که دوازده سال پیش در سانحه هوایی کشته شده بود ازدواج کرد.
بازنشستگی
ماندلا پس از پایان دوره ریاست جمهوری خود در سال ۱۹۹۹، تبدیل به یکی از طرفداران سازمان‌های فعال اجتماعی و حقوق بشر شد. وی جوایز بین‌المللی بسیاری از جمله نشان لیاقت و نشان سنت جان از ملکه الیزابت دوم و نشان آزادی ریاست جمهوری از جرج دبلیو بوش دریافت کرد.
ماندلا در سفر خود به کانادا در سال ۱۹۹۸، به سخنرانی در جمع ۴۵٬۰۰۰ دانش‌آموز در اسکایدوم در شهر تورنتو پرداخت و مورد استقبال آنان قرار گرفت. در سال ۲۰۰۱، او نخستین فرد زنده‌ای نام گرفت که به عنوان شهروندی افتخاری کانادا برگزیده شد.
در سال ۲۰۰۳، ماندلا طی چند سخنرانی از سیاست خارجی دولت جرج دبلیو بوش انتقاد کرد.
این اظهارات ماندلا حتی در میان برخی از طرفداران وی نیز، اعتراضاتی را به همراه داشت. بعدها در همان سال، او به حمایت از ۴۶۶۶۴ بنیاد خیریه ایدز که نام آن از روی شماره زندان وی انتخاب شده بود، پرداخت.
ماندلا همچنین از نهضت بین‌المللی مبارزه با فقر که گروه ONE نیز بخشی از آن است اعلام حمایت کرده‌است.
در ۲۳ ژوئیه ۲۰۰۴، شهر ژوهانسبورگ با اعطای نشان آزادی شهر در جشنی بالاترین نشان افتخار خود را به ماندلا اعطا کرد.
مرگ
وی روز پنجشنبه ۵ دسامبر ۲۰۱۳ (۱۴ آذر ۱۳۹۲) در شهر ژوهانسبورگ در آفریقای جنوبی در سن ۹۵ سالگی درگذشت. جیکوب زوما، رئیس‌جمهور آفریقای جنوبی در بیانیه‌ای تلویزیونی این خبر را اعلام کرد و گفت که آقای ماندلا اکنون «ما را ترک کرده‌است.» زوما گفت که ماندلا در ساعت هشت و ۲۰ دقیقه به وقت محلی درحالی که اعضای خانواده‌اش در کنارش بودند در آرامش درگذشت.
خاکسپاری
پیکر وی ده روز پس از مرگ در جمع خانواده و هزاران تن از دوستدارانش در روستای زادگاهش قونو و در گورستانی خانوادگی به خاک سپرده شد. در آیین خاکسپاری او حدود ۴۵۰ نفر از اعضای خانواده‌اش حضور داشتند که او را طبق آداب سنتی قبیله‌ای که در آن زاده شده، به دور از لنز دوربین‌ها به خاک سپردند.
حدود ۴۵۰۰ نفر از سیاستمداران بین‌المللی و هیئت‌های نمایندگی نهادهای اجتماعی مختلف به مراسم خاکسپاری نلسون ماندلا دعوت شده بودند.
میراث
پس از گشودن وصیت‌نامه ماندلا مشخص شد، وی در سال ۲۰۰۴ وصیت‌نامهٔ خود را نوشته و چهار سال بعد اصلاح کرده بود. ماندلا در کنار وصیت‌نامه، برای هریک از بازماندگان خود یک متن توضیحی کنار گذاشته‌است. به موجب این وصیت‌نامه از ماندلا سه میلیون یورو دارایی باقی‌مانده که نیمی از آن صرف امور خیریه می‌شود.
روز بین‌المللی نلسون ماندلا
روز بین‌المللی نلسون ماندلا یا روز ماندلا، آیینی است که هر ساله در ۱۸ ژوئیه به افتخار ماندلا جشن گرفته می‌شود این روز در نوامبر ۲۰۰۹ رسماً توسط سازمان ملل متحد نامگذاری شد ۱۸ ژوئیه زادروز ماندلا است.
آثار
ماندلا کتاب‌ها و مقالات متعددی منتشر کرده‌است. خاطرات وی با نام راه دشوار آزادی با ترجمه مهوش غلامی به فارسی منتشر شده‌است. آخرین کتاب در مورد وی با نام انگلیسی Conversation with Myself – “خودگویی‌های من”- که در سال ۲۰۱۱ از سوی بنیاد ماندلا مشتمل بر ناگفته‌های زندگی وی انتشار یافته در سال ۱۳۹۰ در زبان فارسی با عنوان پندارها و گفتارها با ترجمه علی‌اکبر عبدالرشیدی انتشار یافته‌است.
مسائل جانبی
« ماندلا در سفر باشگاه منچستر یونایتد به آفریقای جنوبی در تابستان ۲۰۰۶ عضو افتخاری این باشگاه شد.
- به گفته تایم ۱۰۰، ماندلا یکی از چهار نفری است که در طول تاریخ در شکل‌گیری قرن بیستم و اوایل قرن بیست و یکم نقش داشته‌است. سه تن دیگر عبارت‌اند از بیل گیتس، پاپ ژان پل دوم، و اوپرا وینفری.
- وی در سال ۱۹۹۲ جایزه منسوب به آتاتورک که از سوی ترکیه به وی اهدا شده بود را نپذیرفت.
فیلم سینمایی سال ۲۰۱۳
این فیلم ۱۴۶ دقیقه‌ای با عنوان ماندلا، راه طولانی تا آزادی با شرکت ادریس البا بازیگر بریتانیایی بر اساس زندگینامه‌ای با همین عنوان از ماندلا تهیه شد. فیلم رکورد فروش فیلم‌هایی که در روزهای تعطیلات اکران نمی‌شوند را شکست و از همان روزهای نخست به پرفروش‌ترین فیلم در بازار سینمایی آفریقای جنوبی بدل شد.
شکست ناپذیر
شعر «شکست ناپذیر که شاعر فقیر و مسلول انگلیسی «ویلیام ارنست هنلی در مواجهه با سختی‌های روزگار و بیماری سل سرود، همدم و همنشین نلسون ماندلا در ایام زندان بود که گاه‌وبیگاه زمزمه می‌کرد.
عنوان فیلم شکست ناپذیر به کارگردانی «کلینت ایستوود و با بازی «مت دیمون» Matt Damon و «مورگان فریمن از این شعر گرفته شده‌است.
جوایز نلسون ماندلا:
- عفو بین‌الملل سفیر جایزه وجدان (۲۰۰۶)
- جایزه صلح نوبل(۱۹۹۳)
- عضو افتخاری حکم افتخاری کانادا
- حکم افتخاری سنت جورج
- مدال آزادی ریاست‌جمهوری
- جایزه صلح لنین (۱۹۹۰)
- بهارات رانتا (۱۹۹۰)
- حکم لیاقت (۱۹۹۵)
- آزادی شهر از ژوهانسوبرگ (۲۰۰۴)