حافظ
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
خواجه شمس‌الدین محمد بن بهاءالدّین محمد حافظ شیرازی (متولد ح. ۷۲۷ (قمری) – وفات ۷۹۲ (قمری))با تخلص حافظ و ملقب به لسان الغیب، شمس‌الدین، لسان العرفا، ناظم الاولیا، خواجه عرفان، خواجه شیراز، ترجمان الحقیقه، کاشف الحَقایق، تَرجمانُ الاسرار، مَجذوبِ سالک، تَرجمانُ اللسان.
همچنین خود حافظ القابی را در اشعارش بکار برده :
نکته دانی بذله گو چون حافظ شیرین سخن
دلم از پرده بشد حافظ خوشگوی کجاست؟
حافظ خوشکلام شد مرغ سخن سرای تو
اما آشنا ترین لقب خواجه شمس‌الدین محمد بدلیل حفظ قران همانا حافظ است :
عشقت رسد به فریاد ار خود به سان حافظ
قرآن ز بر بخوانی در چارده روایت[۱]
- ↑ گنجور - غزل شماره ۹۴