۷٬۳۴۸
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
'''قیامهای ۴۰ ساله ایران''' به سلسله قیامها، اعتراضات و تظاهراتی گفته میشود که از | '''تظاهرات در ایران یا قیامهای ۴۰ ساله ایران''' به سلسله قیامها، اعتراضات و تظاهراتی گفته میشود که مدت کوتاهی پس از تشکیل جمهوری اسلامی با آغاز تمامیتخواهی و سرکوب آزادیها در ایران توسط حکومت ولایت فقیه آغاز شد. مردم در این تظاهرات خواهان حقوق خود به ویژه آزادی فعالیت سیاسی، آزادی بیان، آزادی پوشش و برابری و عدالت اجتماعی بودهاند. اولین تظاهراتی که در ایران به طور رسمی با پاسخ خشونتآمیز حکومت مواجه شد، تظاهرات ۳۰ خرداد ۱۳۶۰ بود که به فراخوان سازمان مجاهدین خلق ایران در اعتراض به سرکوب و قلع و قمع احزاب و جریانات سیاسی انجام شد. در این تظاهرات که به صورت مسالمت آمیز برگزار شد، نزدیک به نیم میلیون نفر شرکت داشتند. این تظاهرات به فرمان مستقیم خمینی توسط پاسداران به گلوله بسته شد و صدها نفر کشته شدند. | ||
از ۳۰ خرداد به بعد تمامی تظاهرات برگزار شده در ایران با سرکوب خشن حکومتی همراه بوده است. تعداد این اعتراضات اجتماعی به صدها مورد میرسد که به عنوان نمونه میتوان از تظاهرات ۵ مهر ۱۳۶۰، مشهد (۱۳۷۱) با دهها کشته (عدد نامعلوم است)، تظاهرات بوکان ۱۳۷۱ با دهها کشته، تظاهرات قزوین ۱۳۷۳، تظاهرات اسلام شهر ۱۳۷۴ با ۵۰ کشته، تظاهرات در کوی دانشگاه ۱۳۷۸ با دهها کشته، تظاهرات در خرمآباد ۱۳۷۹، سلسله تظاهرات ۱۳۸۸ با ۱۱۲ کشته، تظاهرات دیماه ۱۳۹۶ با ۴۰ کشته، تظاهرات مرداد ۱۳۹۷، تظاهرات آبان ۱۳۹۸ و همچنین از دهها تظاهرات دیگر نام برد. | |||
جمهوری اسلامی در تاریخ ۴۰ سالهی خود نشان دادهاست که به دلیل ضعف ساختاری، قادر نیست وقوع هیچگونه اعتراضی را بپذیرد و لاجرم آنرا با خشونت پاسخ میدهد. جامعه شناسان سرکوب اعتراضات مردمی را نشانهی شکننده بودن حاکمیت سیاسی میدانند. در جوامع دموکراتیک عدم تمرکز قدرت مادام العمر در یک نهاد یا فرد خاص، منجر میشود که واهمهی از دست دادن قدرت در حاکمیت افت کرده و به سرکوب منجر نگردد. در چنین جوامعی بالاترین سقف مطالبات، یعنی دگرگونی کامل در رأس قدرت را نیز از طریق صندوق رأی میتوان دنبال کرد. | |||
== تظاهرات ۱۷ اسفند ۱۳۵۷ == | == تظاهرات ۱۷ اسفند ۱۳۵۷ == |