طلسم اختناق: تفاوت میان نسخه‌ها

یک نمونه‌ی آن در ایران در دوران [[محمدرضا پهلوی|سلطنت محمدرضا پهلوی]] بود. حکومت او یک دیکتاتوری فردی و وابسته‌گرا به شمار می‌رفت. محمدرضا پهلوی هیچ صدای مخالفی را برنمی‌تابید. از جمله پس از سرکوب قیام ۱۵ خرداد سال ۱۳۴۲ به‌دست نظامیان شاه اختناقی کامل در ایران حکم‌فرما شد. البته با قیام مردم شاه دو بار ناچار شد از کشور بگریزد. بار اول در جریان کودتای ناموفق ۲۵ مرداد ۱۳۳۲ و بار دوم در انقلاب سال ۱۳۵۷ که سفری بی‌بازگشت بود.<ref>[https://www.tasnimnews.com/fa/news/1393/10/26/622131/%D9%86%DA%AF%D8%A7%D9%87%DB%8C-%D9%85%D9%82%D8%A7%DB%8C%D8%B3%D9%87-%D8%A7%DB%8C-%D8%A8%D9%87-%D8%AF%D9%88-%D8%A8%D8%A7%D8%B1-%D9%81%D8%B1%D8%A7%D8%B1-%D8%B4%D8%A7%D9%87-%D8%A7%D8%B2-%DA%A9%D8%B4%D9%88% خبرگزارس تسنیم مقاله نگاهی مقایسه‌ای به ۲ بار فرار شاه از کشور]</ref>

نمونه‌ی دیگر از حاکم شدن اختناق بر ایران در دوران جمهوری اسلامی است. استبداد دینی حاکم بر ایران با انسداد سیاسی پس از [[تظاهرات ۳۰ خرداد ۱۳۶۰|۳۰ خرداد ۱۳۶۰]] که تمام شئون زندگی مردم را در بر می‌گرفت، اختناق را به‌طور کامل بر ایران حاکم کرد و تمامی آزادی‌های به وجود آمده پس از [[انقلاب ضد سلطنتی|انقلاب ضدسلطنتی]] را از میان برد. به طوری که کسی را یارای مخالفت با استبداد [[ولایت فقیه]] نبود. [[روح‌الله خمینی]] صراحتاٌ‌ اظهار تأسف می‌کرد که چرا در همان فردای انقلاب چوبه‌های دار را بر پا نکرده و قلم‌ها را نشکسته است.<ref>[https://farsi.rouhollah.ir/library/sahifeh-imam-khomeini/vol/9/page/282 صحیفه خمینی جلد ۹ صفحه ۲۸۲]</ref>

پس شکستن طلسم اختناق، یعنی از میان بردن فضای ترس و وحشت و تأثیرات روانی آن بر جامعه در راستای عمومی کردن مبارزه آزادی‌‌خواهانه مردم به صورتی که حکومت دیگر قادر به سرکوب سیستماتیک با تکیه بر ابزار اجرایی خود نباشد. اواخر دوران شاه نمونه‌ی شکستن طلسم اختناق است. با منحل شدن ساواک شیرازه رژیم شاه از هم فروپاشید.  

== چگونگی اِعمال اختناق توسط دیکتاتورها ==

سه عنصر اساسی، سرکوب و اختناق نظام ولایت فقیه را از سایر نظام‌های دیکتاتوری در جهان متمایز می‌کند.

=== شکستن طلسم اختناق در جمهوری اسلامی ===

حاکمیت ولایت فقیه یک حاکمیت استبداد دینی است که با نظام‌های توتالیتر متفاوت است. یعنی فراتر از هر دیکتاتوری به جنایات خود مشروعیت مذهبی می‌دهد. این حکومت هر اعتراضی را با انگ‌های مذهبی از دور خارج می‌کند. معترضین دهه شصت را منافق می‌نامید و معترضین قیام‌های اخیر را تحت عنوان فتنه و فتنه‌گر سرکوب می‌کند. سرکوب در جمهوری اسلامی چنان‌چه گفته شد یک سرکوب پلیسی-نظامی نیست بلکه یک سرکوب سازمان‌یافته‌ی نظامی- پلیسی به شمار می‌رود و در آن عنصر نظامی برجسته‌‌تر است. در چنین حالتی دیگر عملیات [[چریک شهری]] پاسخگوی شدت سرکوب نیست و شکستن طلسم اختناق تنها از طریق ارتش آزادی‌بخش امکان پذیر است. یعنی بازویی قوی و سازمان‌یافته که از پس عنصر عریان سرکوب نظامی در جامعه بربیاید و بتواند با کنار زدن آن راه را برای مردم باز کند.  

سازمان مجاهدین در سال ۱۳۶۶ با همین جمع‌بندی به ضرورت تشکیل ارتش آزادی‌بخش رسیده و آن‌را تأسیس کرد. این سازمان هم‌اکنون در گسترش خود با تاسیس [[کانون‌های شورشی]] و حضور جوانان در سازمان رزم مشخص در شهرها و نقاط مختلف ایران با ماشین سرکوب سپاه پاسداران به مقابله می‌پردازد. این استراتژی در نهایت بر حضور ارتش آزادی‌بخش در رویارویی نهایی تکیه دارد و آن‌را زمینه‌سازی می‌کند.