کاربر:Safa/4صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها

امانوئل کانت فیلسوف آلمانی در سال ۱۷۹۵ در تعریف حاکمیت قانون استدلال کرد که ملت ها جامعه مسالمت جوی جهانی را نه ازطریق تشکیل دولت جهانی، بلکه با تبدیل هر کشور به مملکتی آزاد و احترام گذارنده به شهروندان و بازدیدکنندگان خارجی اش ایجاد کنند و به این ترتیب اجتماعی صلح جو در سراسر عالم گسترش می بابد، با این اندیشه کانت هم تفکر فلسفی و سیاسی را ارتقاء داد هم توسعه حقوق بین الملل و ایجاد نهادهایی مانند اتحادیه بین المجالس که از پیشینیان جامعه ملل و ناظر دائمی کنونی سازمان ملل متحد است را موجب شد.

پس از آن نخستین اشاره به جامعه ملل درسخنرانی ۸ ژانویه ۱۹۱۸ «وودرو ویلسون»، رئیس جمهور امریکا در تشریح «۱۴ اصل» خود به کنگره ایالات متحده آمد.

جامعه ملل در دهم ژانویه سال ۱۹۲۰ ، پس از جنگ جهانی اول تاسیس گردید. این تشکیلات زمانی رسما بر پا شد که ۹۹ کشور میثاق آن، یعنی قسمت اول معاهده ورسای، را امضا کردند.

هدف اصلی از تشکیل جامعه ملل حفظ صلح جهانی از طریق ترویج خلع سلاح، جلوگیری از بروز جنگ از راه امنیت جمعی ، حل و فصل اختلافات میان کشورها از طریق مذاکره و دیپلماسی و بهبود رفاه جهانی بود. با این حال، جامعه ملل دچار برخی نقاط ضعف اساسی بود. اگر کشورهای درگیر در اختلاف، نادیده گرفتن تصمیمات جامعه ملل را بر می گزیدند، جامعه ملل می توانست تحریم های اقتصادی وضع کند اما از آنجا که نیروی نظامی نداشت هیچ راهی برای اجرای این تصمیمات نبود. علاوه بر این، همه کشورها عضو جامعه ملل نبودند. ایالات متحده برای مثال، بر خلاف تلاش ها و فعالیت های پرزیدنت ویلسون در پیدایش جامعه ملل ، هرگزعضو آن نبود. کشورهای دیگر که پس از آن به جامعه ملحق شده بودند، آن را ترک کردند و جامعه ملل اغلب موفق به اقدام در زمینه مورد نیاز نبود.

با وجود این نقاط ضعف، جامعه ملل قادر به حل و فصل برخی اختلافات و متوقف کردن برخی جنگ های کوچک بود. جامعه با موفقیت در اختلاف بین سوئد و فنلاند بر سر جزایر آلاند در ژوئن سال ۱۹۲۰ مداخله کرد، و تهاجم یونان به بلغارستان را در سال ۱۹۲۵ متوقف کرد. با این حال، جامعه در جلوگیری یا توقف جنگ ملل قدرتمند بی اثربود. هنگامی که ایتالیا به (حبشه)، اتیوپی در سال ۱۹۳۶ حمله کرد، جامعه عمل تجاوز را محکوم و تحریم هایی وضع کرد، اماتحریم ها هیچ تاثیری نداشت. علاوه بر این، جامعه ملل در رویارویی با وقایع منجر به بروز جنگ جهانی دوم ناتوان بود.

در ۱۲ ژوئن ۱۹۴۱ ، نمایندگان بریتانیا، کانادا، استرالیا، نیوزیلند و اتحادیه آفریقای جنوبی، دولت های در تبعید بلژیک، چکسلواکی، یونان، لوکزامبورگ، هلند، نروژ، لهستان و یوگسلاوی و ژنرال دوگل، رهبر دولت فرانسه آزاد، در کاخ قدیمی سنت جیمز ملاقات و بیانیه ای را امضا کردند که اعلام می کرد:

«تنها اساس واقعی صلح پایدار در مشارکت ارادی مردمان آزاد در جهانی است که در آن، فارغ از تهدید تجاوز، همه بتوانند از امنیت اقتصادی و اجتماعی بهره مند شوند. قصد ما این است که با هم و با دیگر مردمان آزاد، هم در جنگ و هم در صلح ، برای نیل به این هدف همکاری کنیم.»

دو ماه بعد، رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا، فرانکلین دی روزولت و نخست وزیر بریتانیا، وینستون چرچیل در نقطه ای از دریا یعنی همان دریایی که در آن نبرد نومیدانه آتلانتیک به وقوع پیوسته بود، ملاقات و در ۱۴ اوت ۱۹۴۱ ، اعلامیه مشترکی صادر کردند که در تاریخ به عنوان منشور آتلانتیک شناخته شده است.

۱. ایالات متحده یا دولت انگلستان هیچ چشم داشت سرزمینی ندارند.

۳. همه مردم حق تعیین سرنوشت دارند.

۵. همکاری های اقتصادی جهانی و پیشبرد رفاه اجتماعی می بایست وجود داشته باشد.

۶. اعضا برای ایجاد جهانی آزاد از آز و ترس همکاری می کنند.

۷. اعضا برای آزادی دریاها همکاری می کنند.

۸. قرار بود کشورهای متجاوز خلع سلاح شوند و پس از جنگ خلع سلاح همگانی باشد.

در جلسه بعدی شورای نیروهای متفق در کاخ سنت جیمز لندن در ۲۴ سپتامبر ۱۹۴۱ ، دولت های بلژیک، چکسلواکی، یونان ، لوکزامبورگ ، هلند، نروژ ، لهستان، اتحاد جماهیر شوروی، یوگسلاوی و نمایندگان ژنرال دوگل به اتفاق آرا، پایبندی به اصول سیاست های مندرج در منشور را به تصویب رساندند.

در روز اول سال نو ۱۹۴۲ ، نمایندگان ایالات متحده، انگلستان ،اتحاد جماهیر شوروی و چین سندی کوتاه را امضا کردند که به اعلامیه ملل متحد معروف است. روز بعد، نمایندگانی از ۱۱ کشور دیگر امضا خود را به متن افزودند. این سند مهم مسوولیت دولت های امضا کننده در قبال تلاش های جنگی را به حداکثر می رساند و آنها را از ایجاد صلحی جداگانه بر حذر می داشت.

سه سال بعد، هنگام تدارک کنفرانس سان فرانسیسکو، تنها آن دسته از کشورهایی که به متحدین اعلام جنگ داده و عضو بیانیه ماه مارس ۱۹۴۵ سازمان ملل متحد بودند به شرکت در آن کنفرانس دعوت شدند.