کاربر:بخشایشی/صفحه تمرین

روز ۱۷ ژوئن ۲۰۰۳ برابر با ۲۷ خرداد ۱۳۸۲ تعداد ۱۳۰۰ نفر از نیروهای پلیس فرانسه در یک یورش گسترده به مقر شورای ملی مقاومت ایران بیش از ۱۶۵ نفر را دستگیر کردند. مریم رجوی، رئیس جمهور برگزیده مقاومت ایران نیز در میان دستگیر شدگان بود. از نیمه شب همان روز به ‌غیر از مریم رجوی و ۲۱ نفر دیگر، بقیه دستگیر شدگان به تدریج آزاد شدند. به دنبال این واقعه تعدادی از ایرانیان در اعتراض به دستگیری مریم رجوی و اعتراض به احتمال استرداد وی به جمهوری اسلامی ایران، دست به اعتصاب و خودسوزی زدند. دو پناهنده ایرانی به علت خودسوزی جان باختند و تعدادی دیگر راهی در بیمارستان بستری شدند. به دنبال این واقعه بسیاری از شخصیت‌های فرانسوی و اروپایی نسبت به این اقدام دولت فرانسه اعتراض و آنرا محکوم کردند. ۱۷روز بعد از این واقعه مریم رجوی از زندان آزاد شد. سرانجام روز سه شنبه ۲۵ شهریور ۱۳۹۳ (۱۶ سپتامبر ۲۰۱۴) قاضی تحقیق ضد تروریسم دادسرای پاریس با صدور دستور منع تعقیب در پرونده‌ای که با اتهام تروریسم و تأمین مالی تروریسم شروع شده و در قدم‌های بعد در فقدان هرگونه سند در مورد تروریسم به اتهام‌های مالی مانند پولشویی و تقلب تبدیل شده بود، با تصریح بر اینکه هیچ دلیلی برای اتهام‌های مالی و هیچ نشانه‌یی مبنی بر پولشویی، تقلب، جعل و ... در این پرونده دیده نمی‌شود، پرونده ۱۷ ژوئن را كه از ۱۴ سال پیش علیه مجاهدین و مقاومت ایران گشوده شده بود، برای همیشه مختومه اعلام كرد. 

شرح واقعه

در ساعت ۶ صبح ۱۷ ژوئن ۲۰۰۳ برابر با ۲۷ خرداد ۱۳۸۲ بزرگترین تهاجم پلیس، نیروهای امنیتی و ژاندارمری فرانسه به بزرگترین و قدیمی‌ترین جنبش مقاومت در برابر نظام حاکم بر ایران صورت گرفت. واقعه‌یی که به‌سرعت در تقریباً تمامی دنیا پیچید و به خبر اول تمامی خبرگزاری‌های جهان تبدیل شد. در این روز تعداد ۱۳۰۰ نفر از نیروهای پلیس فرانسه در یک یورش گسترده به مقر شورای ملی مقاومت ایران و همچنین خانه‌های شماری از هواداران مقاومت و خانواده‌‌های شهدای این مقاومت، بیش از ۱۶۵ نفر را دستگیر کردند. مریم رجوی، در میان دستگیر شدگان بود. در این حمله ظرف چند دقیقه نرده‌ها از جا کنده و تمامی درها و پنجره‌ها بر سر راه نیروهای پلیس خرد شدند. برخی دیوارها شکافته و کف بعضی از اتاق‌ها به تصور جاسازی تسلیحات، حفاری شدند. تمامی ابزار و وسایل و نوشته‌ها و کامپیوترها ضبط و به مقر «د.اس.ت» منتقل می‌شوند. مأموران پلیس کلیه پناهندگان ایرانی را با ضرب و شتم روی زمین خوابانده و پس از دستبند زدن، آنها را روانه زندان کردند. از ساعت ۱ نیمه شب همان روز به ‌غیر از ۲۲ نفر که مریم رجوی نیز در میان آنها بود، بقیه دستگیر شدگان به تدریج آزاد شدند. وسایل فردی و پول دستگیر شدگان هیچگاه به آنها بازگردانده نشد.

رسانه‌های فرانسه این حمله ‌را بزرگترین عملیات پلیسی ۳۰ سال گذشته توصیف کردند. مقر شورای ملی مقاومت ایران از سال ۱۳۶۰ پس از پرواز مسعود رجوی از فرودگاه پایگاه یکم شکاری تهران به پاریس، در این نقطه برقرار شد.

شکل گیری اعتراضات

تظاهرات اعتراضی

با دستگیری مریم رجوی و سایر پناهندگان ایرانی و اعضای مقاومت، ایرانیان حامی مجاهدین خودشان را به بازداشتگاه رساندند و با دادن شعار اعتراض خود را از این عمل دولت فرانسه ابراز کردند. معترضین از آن‌جا به‌سوی وزارت کشور می‌روند تا علیه این اقدام اعتراض کنند. همه از گوشه و کنار جمع می‌شوند و اولین‌ تجمع شکل می‌گیرد. هر کس از گوشه‌یی خودش را به‌ آن نقطه رسانده است. شعارهای آزادی مریم اوج می‌گیرد و تعداد نفرات پلیس افزایش می‌یابد. خبرنگاران نیز خودشان را رسانده‌اند.

بر شمار افراد پلیس که اطراف جمعیت معترض حلقه زده‌اند، اضافه می‌شود. صدای شعارها لحظه‌یی قطع نمی‌شود. و این خروش تا دو هفته دیگر در مکانهای مختلف پاریس امتداد می‌یابد. هر روز در یک گوشه از پاریس، ایرانیانی را که با‌ تظاهرات خود نسبت به‌دستگیریهای غیرقانونی اعتراض دارند، دستگیر می‌کنند. در میدان کنکورد، برج ایفل، مجلس ملی فرانسه، و در کلیسا و حتی خیابانها. آنها دستور دارند که از هر گونه تجمع ایرانیها جلوگیری کنند. از هر جا که تعدادی را دستگیر می‌کنند صدای شعارها در نقطه دیگری بلند می‌شود. هر تعداد را که می‌توانند بعداز بازداشت چند روزه به‌کشورهای خودشان برمی‌گردانند. در یک مورد تعدادی را بعداز بازداشت به‌بیمارستان روانی منتقل می‌کنند. پزشکان و کارکنان بیمارستان وقتی متوجه موضوع می‌شوند ضمن اظهار تأسف همه را آزاد می‌کنند.

حالا دیگر همه اعتراضات در گوشه و کنار پاریس به ‌کوچه گرد کشیده شدند. کوچه‌یی که دو هفته، انبوه هواداران و اعتصاب‌غذاکنندگان را در خود جای داد. همه با نگرانی و انتظار، اخبار را دنبال می‌کنند، دیگر کوچه گرد به‌ کانون اخبار مربوط به ‌ایران و مقاومت ایران تبدیل شده است و مهمترین خبرگزاریها نمایندگان خود را به‌این محل گسیل می‌دارند. ایرانیان، تحصن خود را با استواری و پایداری شگفت‌انگیزی ادامه می‌دهند.