کاربر:Khosro/صفحه تمرین رهی معیری: تفاوت میان نسخه‌ها

رهی معیری علاوه بر غزل‌های زیبا و دل‌نشین، در ساختن تصنیف نیز مهارت کامل داشت. از ترانه‌های معروف او می‌توان به: ''خزان عشق'' که همان تصنیف مشهور ''شد خزان گلشن آشنایی،'' که جواد بدیع زاده آن را در دستگاه همایون اجرا کرده است، و  ''نوای نی''، ''دارم شب و روز''، ''شب جدایی''، ''یار رمیده''، ''یاد ایام''، ''بهار''، ''کاروان''، و  ''مرغ حق''، اشاره کرد. ترانه‌های رهی معیری مشهور و زبانزد خاص و عام شد؛ و هنوز هم خاطره‌ی آن آهنگ‌ها و ترانه‌های شورانگیز در یادها باقی مانده است.<ref>[https://mandegar.tarikhema.org/%D8%B2%D9%86%D8%AF%DA%AF%DB%8C%E2%80%8C%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87-%D8%B1%D9%87%DB%8C-%D9%85%D8%B9%DB%8C%D8%B1%DB%8C زندگینامه رهی معیری - سایت تاریخ ما]</ref>  

سوز دل میدانی، بنشین تا بنشانی، آتش دل را

یک نفس مرو که جز غم، همنفس ندارم

شکوه ها ز دوریت هر شب با مه و ستاره دارم

از غمت چون ابر بهارم ای به از گلهای بهاری روی دلبندت

مرو مرو که بی تابم من

مه فتنه گرم چه روی ز برم؟ چون ز دلداری آمدی باری،

دور از یارم خون می بارم

رهائی از غم نمی توانم

تو چاره ای کن که میتوانی

دور از یارم خون می بارم

به کجائی غمگسار من

چون سرشک از شوق بودم خاکبوس درگهی

نغمه‌ها بودی مرا تا همزبانی داشتم

و گر پرسی چه می خواهی؟ ترا خواهم ترا خواهم

نمی خواهم که با سردی چو گل خندم ز بی دردی

چه غم کان نوش لب در ساغرم خونا به میریزد

ز شادیها گریزم در پناه نامرادیها

بسودای محالم ساغر می خنده خواهد زد

نیابد تا نشان از خک من آیینه رخساری

خاریم و طربنک تر از باده بهاریم

خکیم و دلاویز تر از بوی عبیریم

از شوق تو بی تاب تر از باد صباییم

آن کیست که مدهوش غزلهای رهی نیست؟

و آنچه در جام شفق بینی بجز خوناب نیست

زندگی خوشتر بود در پرده وهم خیال

شب ز آه آتشین بکدم نیاسایم چو شمع

کوه گردون سای را اندیشه ز سبلاب نیست

ما به آن گل از وفای خویشتن دل بسته ایم

آنچه نایاب است در عالم وفا و مهر ماست

جای آسایش چه می جویی رهی در ملک عشق

در پیش بیدردان چرا فریاد بی‌حاصل کنم

گر شکوه ای دارم ز دل با یار صاحبدل کنم

در پرده سوزم همچو گل در سینه جوشم همچو مل

اول کنم اندیشه ای تا برگزینم پیشه ای

آخر به یک پیمانه می اندیشه را باطل کنم

تا خویشتن را لحظه ای از خویشتن غافل کنم

خکی نیم تا خویش را سرگرم آب و گل کنم

گرچه همچون برق از گرمی سراپا سوختم

لاله ام کز داغ تنهایی به صحرا سوختم

همچو آن شمعی که افروزند پیش آفتاب

سوختم در پیش مه رویان و بیجا سوختم

شمع و گل هم هر کدام شعله ای در آتشند

در میان پکبازان من نه تنها سوختم

جان پک من رهی خورشید عالمتاب بود

داغی که نمی بینی دردی که نمی دانی

ساقی بده پیمانه ای ز آن می که بی خویشم کند

زان می که در شبهای غم بارد فروغ صبحدم

نور سحرگاهی دهد فیضی که می خواهی دهد