|
|
| خط ۱: |
خط ۱: |
| [[پرونده:کنفرانس ایران به‌پا خاسته - ۱.jpg|alt=کنفرانس «ایران بهپاخاسته در مقابل رژیم اعدام‌ها»|بندانگشتی|447x447پیکسل|کنفرانس «ایران بهپاخاسته در مقابل رژیم اعدام‌ها»]]
| | '''وو نگوین جیاپ''' (گیاپ) (Vo Nguyen Giap)، (زاده ۲۵اوت ۱۹۱۱، درگذشته ۴اکتبر۲۰۱۳)، ژنرال برجسته ویتنامی بود که بدون آموزش نظامی رسمی، به یکی از بزرگ‌ترین استراتژیست‌های نظامی قرن بیستم تبدیل شد و نقش کلیدی در شکست فرانسه و ایالات متحده در ویتنام ایفا کرد. جیاپ که در ابتدا معلم تاریخ و روزنامه‌نگار بود، در جوانی به حزب کمونیست پیوست و تحت تأثیر هوشی مین، سازمان ویت‌مینه را برای مبارزه با استعمار فرانسه و اشغال ژاپن تأسیس کرد. در جنگ اول هندوچین (۱۹۴۶-۱۹۵۴)، او با استفاده از تاکتیک‌های چریکی و جنگ مردمی، پیروزی تاریخی در نبرد دین‌بین‌فو را به دست آورد که منجر به پایان حاکمیت فرانسه شد. در جنگ ویتنام (۱۹۵۵-۱۹۷۵)، جیاپ فرمانده نیروهای شمالی بود و عملیات‌هایی مانند حمله تت در ۱۹۶۸ را هدایت کرد که ضربه روانی شدیدی به آمریکا وارد کرد و در نهایت به اتحاد ویتنام در ۱۹۷۵ منجر شد. استراتژی‌های او بر پایه جنگ طولانی‌مدت، بسیج مردمی و بهره‌برداری از ضعف‌های دشمن بود، که الهام‌بخش جنبش‌های آزادی‌خواهی در جهان شد. جیاپ پس از جنگ، سمت‌های سیاسی مانند معاون نخست‌وزیر و وزیر دفاع را بر عهده داشت، اما در دهه ۱۹۸۰ به حاشیه رانده شد. میراث او به عنوان "ناپلئون ویتنامی" یا "ببر دین‌بین‌فو"، نماد مقاومت در برابر امپریالیسم است و آثارش مانند "جنگ مردمی، ارتش مردمی" تأثیرگذار بوده‌اند. او با وجود انتقادها به خاطر تلفات بالا، به عنوان یک نابغه نظامی شناخته می‌شود که دو قدرت بزرگ را شکست داد. |
| '''کنفرانس «ایران بهپاخاسته در مقابل رژیم اعدام‌ها»،''' به تاریخ ۴شهریور ۱۴۰۴، شهرداری منطقه ۱۷ پاریس با حضور [[مریم رجوی]]، رئیس‌جمهور برگزیده [[شورای ملی مقاومت ایران]]، و همراهی شهرداران فرانسوی، نمایندگان منتخب و کارشناسان برجسته حقوق‌بشر برگزار شد. این رویداد، که توسط کمیته‌های حامی ایران دموکراتیک و حقوق‌بشر سازمان‌دهی شده بود، به یادبود قتل‌عام بیش از ۳۰,۰۰۰ زندانی سیاسی در سال ۱۳۶۷، اغلب از [[سازمان مجاهدین خلق ایران]]، و بررسی اعدام‌های جاری رژیم ایران اختصاص داشت. | |
|
| |
|
| از شرکت‌کنندگان برجسته می‌توان به ژان‌فرانسوا لوگاره، شهردار پیشین منطقه ۱ پاریس و رئیس بنیاد مطالعات خاورمیانه؛ ژوفروا بولار، شهردار منطقه ۱۷؛ ژیلبر میتران، رئیس بنیاد فرانس‌لیبرته؛ پروفسور هرتا دویبلر گملین، وزیر پیشین دادگستری آلمان؛ یواخیم روکر، رئیس پیشین شورای حقوق‌بشر سازمان ملل؛ [[جاوید رحمان|پروفسور جاوید رحمان]]، [[گزارشگر ویژه حقوق بشر|گزارشگر ویژه سازمان ملل]] برای ایران؛ مارک الیس، مدیر اجرایی انجمن بین‌المللی وکلا؛ دومینیک آتیاس، رئیس پیشین فدراسیون کانون‌های وکلای اروپا؛ آلن ویوین، وزیر پیشین امور اروپایی فرانسه؛ ولفگانگ شومبورگ، قاضی پیشین دادگاه کیفری بین‌المللی؛ سونیا بیسرکو، رئیس کمیته هلسینکی صربستان؛ و ژاک بوتو، معاون شهردار پاریس مرکزی اشاره کرد. همچنین، مادران و بازماندگان قربانیان مانند مادر ابراهیم‌پور، نیلوفر عظیمی، آزاده عالمی و آرمان حبیبی شهادت‌هایی ارائه کردند. | | == زندگی اولیه و آموزش == |
| | وو نگوین جیاپ در ۲۵ اوت ۱۹۱۱ در روستای آن زا، استان کوانگ بینه، در هندوچین فرانسه (ویتنام کنونی) متولد شد. او در خانواده‌ای پایین‌طبقه متوسط با سابقه ضداستعماری بزرگ شد؛ پدرش، وو کوانگ نگیهم، یک دانشمند ضداستعماری بود و مادرش، نگوین تی کین، از خانواده‌ای مبارز می‌آمد. جیاپ از کودکی تحت تأثیر داستان‌های ژنرال‌های ویتنامی قرار گرفت و در ۱۴ سالگی به جنبش ملی‌گرایانه پنهان پیوست. او در دبیرستان کووک هوک در هوئه تحصیل کرد و در آنجا با ایده‌های انقلابی هوشی مین آشنا شد. در سال ۱۹۲۶، در سن ۱۴ سالگی، به انجمن جوانان انقلابی ویتنام (تان نین) پیوست و در ۱۸ سالگی به دلیل حمایت از فعالیت‌های انقلابی دستگیر شد و ۱۳ ماه از سه سال محکومیت خود را گذراند. |
|
| |
|
| سخنرانی‌ها بر نقض حقوق‌بشر در ایران، از جمله بیش از ۱۰۰,۰۰۰ اعدام از سال ۱۳۵۷، با ۶۵۰ مورد در سال ۲۰۲۴، و تخریب گورهای جمعی مانند [[قطعه‌ی ۴۱ بهشت زهرا|قطعه ۴۱ بهشت زهرا]] برای پنهان کردن جنایات علیه بشریت متمرکز بود. گزارش ۲۰۲۴ جاوید رحمان اعدام‌های دهه ۶۰ را [[نسل‌کشی]] و جنایت علیه بشریت خواند و خواستار محاکمه عاملان شد. مقاله‌ای در تیر ۱۴۰۴ در خبرگزاری فارس وابسته به سپاه پاسداران، قتل‌عام ۱۳۶۷ را «تجربه موفق تاریخی» نامید که لزوم تحقیقات سازمان ملل را برجسته کرد.
| | == فعالیت‌های انقلابی اولیه == |
| | پس از آزادی، جیاپ به فعالیت‌های ضداستعماری ادامه داد و یکی از بنیان‌گذاران حزب کمونیست هندوچین شد. او در دانشگاه هانوی حقوق خواند و در سال ۱۹۳۷ دکترای خود را گرفت. سپس به عنوان معلم تاریخ در هانوی مشغول شد و روزنامه‌هایی مانند "هون تره تاپ موی" و "تراوایل" را تأسیس کرد که توسط مقامات فرانسوی بسته شدند. جیاپ علاقه خاصی به تاکتیک‌های نظامی ناپلئون داشت و می‌توانست نقشه‌های نبردهای او را از حفظ ترسیم کند. در سال ۱۹۳۹ با کوانگ تای ازدواج کرد، اما همسرش در سال ۱۹۴۱ در زندان فرانسوی‌ها درگذشت. جیاپ در سال ۱۹۴۰ به چین گریخت و با هوشی مین دیدار کرد، جایی که برنامه‌ریزی برای پیشبرد اهداف ملی‌گرایانه ویتنام را آغاز کردند. |
|
| |
|
| شرکت‌کنندگان سیاست مماشات غرب را محکوم کرده و خواستار قرار گرفتن [[سپاه پاسداران انقلاب اسلامی|سپاه پاسداران]] در فهرست سازمان‌های تروریستی، بسته شدن سفارتخانههای ایران به‌عنوان مراکز تروریسم، و حمایت از [[طرح ده ماده‌ای مریم رجوی برای ایران فردا|برنامه ۱۰ ماده‌ای]] رجوی شدند. این برنامه چشم‌اندازی برای ایران دموکراتیک، سکولار، بدون اعدام، با برابری جنسیتی، آزادی بیان، حقوق اقوام و غیرهسته‌ای ارائه می‌دهد. بیش از ۱۰۰۰ شهردار فرانسوی بیانیه‌ای در رد دیکتاتوری سلطنتی و مذهبی و تأیید NCRI به‌عنوان بدیل مشروع امضا کردند. کنفرانس با شعار «زن، مقاومت، آزادی» و تأکید بر همبستگی جهانی و ضرورت پایان دادن به مصونیت برای جلوگیری از جنایات آینده به پایان رسید.
| | == تأسیس ویت‌مینه و آغاز جنگ اول هندوچین == |
| | در ژانویه ۱۹۴۱، جیاپ و هوشی مین به ویتنام بازگشتند و سازمان ویت‌مینه را برای مبارزه با استعمار فرانسه و اشغال ژاپن تأسیس کردند. جیاپ نیروهای ویت‌مینه را با کمک چینی‌ها آموزش داد و در دسامبر ۱۹۴۴، جنگ چریکی علیه ژاپنی‌ها را آغاز کرد. پس از شکست ژاپن و کناره‌گیری امپراتور بائو دای در سپتامبر ۱۹۴۵، هوشی مین استقلال ویتنام را اعلام کرد و جیاپ به عنوان وزیر دفاع و داخلی منصوب شد. او کمپین ضربه و گریز علیه نیروهای فرانسوی در کوه‌های تونکین را رهبری کرد. جنگ اول هندوچین در ۱۹ دسامبر ۱۹۴۵ آغاز شد و جیاپ فراخوان به اسلحه داد. استراتژی او، تحت تأثیر مائو تسه‌تونگ، بر تاکتیک‌های چریکی، حملات غافلگیرکننده و حمایت دهقانی تمرکز داشت. |
|
| |
|
| == سخنان افتتاحی و تأکید بر حافظه تاریخی == | | == پیروزی در دین‌بین‌فو == |
| ژان فرانسوا لوگاره، شهردار پیشین منطقه ۱ پاریس، سخنان خود را با تأکید بر اهمیت حافظه تاریخی و یادبود قتل‌عام ۱۳۶۷ آغاز کرد. وی با اشاره به سالگرد آزادی پاریس، ارتباط نمادین آن را با مبارزه برای آزادی در ایران برقرار کرد. او قتل‌عام سال ۱۳۶۷ را یادآور «قتل بیش از ۳۰ هزار قربانی تنها در عرض چند هفته» دانست و بر ضرورت یادبود این واقعه تأکید کرد. وی همچنین به مقاومت بی‌وقفه سازمان مجاهدین خلق ایران اشاره کرد و گفت: «نزدیک به ۶۰ سال است که بی‌وقفه در حال مبارزه است. و در طول همه این دهه‌ها، مبارزه قهرمانانه و خستگی‌ناپذیر مقاومت ایران دست‌آوردهایی داشته است. امروز رژیم آخوندها بیش از هر زمان دیگری تضعیف شده است.»<ref name=":0">[https://news.mojahedin.org/i/%D9%BE%D8%A7%D8%B1%DB%8C%D8%B3-%D8%B4%D9%87%D8%B1%D8%AF%D8%A7%D8%B1%DB%8C-%D9%85%D9%86%D8%B7%D9%82%D9%87-%DB%B1%DB%B7-%DA%A9%D9%86%D9%81%D8%B1%D8%A7%D9%86%D8%B3-%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86-%D8%A8%D9%BE%D8%A7-%D8%AE%D8%A7%D8%B3%D8%AA%D9%87-%D9%85%D9%82%D8%A7%D8%A8%D9%84-%D8%B1%DA%98%DB%8C%D9%85-%D8%A7%D8%B9%D8%AF%D8%A7%D9%85-%D9%87%D8%A7-%D8%AD%D8%B6%D9%88%D8%B1-%D8%AE%D8%A7%D9%86%D9%85-%D9%85%D8%B1%DB%8C%D9%85-%D8%B1%D8%AC%D9%88%DB%8C پاریس – شهرداری منطقه ۱۷ - کنفرانس «ایران بپا‌خاسته در مقابل رژیم اعدام‌ها» با حضور خانم مریم رجوی]</ref>
| | جیاپ نیروهای خود را از ۶۰ هزار نفر افزایش داد و پس از یادگیری از اشتباهات اولیه، در سال ۱۹۵۴ پیروزی قاطع در نبرد دین‌بین‌فو را به دست آورد. این نبرد در ۱۸۰ مایلی غرب هانوی رخ داد و جیاپ ۵۰ هزار نیرو و توپ‌های ۱۰۵ میلی‌متری آمریکایی را مستقر کرد. پس از ۵۵ روز بمباران، فرانسوی‌ها تسلیم شدند و این پایان حاکمیت استعماری فرانسه بود. جیاپ لقب "ببر دین‌بین‌فو" را گرفت. این پیروزی الهام‌بخش جنبش‌های آزادی‌خواهی در جهان شد و جیاپ را به عنوان یک استراتژیست برجسته معرفی کرد که بدون آموزش رسمی نظامی، از تکنیک‌های نوین چریکی استفاده کرد. |
|
| |
|
| == حمایت از مقاومت و برنامه ۱۰ ماده‌ای مریم رجوی == | | == نقش در جنگ ویتنام == |
| ژوفروا بولار، شهردار منطقه ۱۷ پاریس، میزبانی این کنفرانس را «مایه خرسندی بسیار» خواند و حمایت قاطع خود را از مبارزه شجاعانه زنان و مردان ایرانی برای آزادی و دموکراسی اعلام کرد. وی با محکوم کردن مجازات اعدام، به نصب بنر بزرگ تصاویر زندانیان سیاسی محکوم به مرگ بر ساختمان شهرداری اشاره کرد و گفت: «در کشوری همچون فرانسه، مهد حقوق‌بشر، مجازات اعدام غیرقابل پذیرش است.» او حمایت بی‌قید و شرط خود را از برنامه ۱۰ ماده‌ای مریم رجوی اعلام کرد و این برنامه را «چشم‌اندازی روشن و دموکراتیک از آینده ایران» دانست که خواستار لغو مجازات اعدام، برابری زن و مرد، جدایی دین و دولت و احترام به حقوق اقلیت‌ها است. وی همچنین به بیانیه بیش از ۱۰۰۰ شهردار فرانسوی اشاره کرد که خواهان قرار گرفتن سپاه پاسداران در فهرست سازمان‌های تروریستی هستند.<ref name=":0" />
| | پس از کنفرانس ژنو در ۱۹۵۴، ویتنام در خط ۱۷ درجه تقسیم شد و جیاپ به عنوان معاون نخست‌وزیر، وزیر دفاع و فرمانده نیروهای شمالی خدمت کرد. او از ویت‌کنگ در جنوب ویتنام حمایت کرد و جنگ به طور کامل در ۱۹۶۵ تشدید شد. جیاپ در کتاب ۱۹۶۲ خود، "جنگ مردمی، ارتش مردمی"، بر حمله در چندین مکان برای پراکنده کردن نیروهای برتر دشمن تأکید کرد. او معتقد بود که ایالات متحده اراده جنگ طولانی‌مدت را ندارد و گفت: "جنگ طولانی‌مدت شکست بزرگی برای آنهاست. روحیه‌شان پایین‌تر از علف است." تحقیقات اخیر نشان می‌دهد که او ممکن است با حمله تت مخالف بوده باشد، زیرا در زمان آن در بوداپست بود. |
|
| |
|
| == مهم‌ترین نکات سخنرانی مریم رجوی == | | == عملیات کلیدی در جنگ ویتنام == |
| [[پرونده:کنفرانس ایران به‌پا خاسته - ۲.jpg|alt=سخنرانی مریم رجوی در کنفرانس «ایران بهپاخاسته در مقابل رژیم اعدام‌ها»|بندانگشتی|445x445پیکسل|سخنرانی مریم رجوی در کنفرانس «ایران بهپاخاسته در مقابل رژیم اعدام‌ها»]]
| | در جنگ ویتنام، جیاپ نیروهای شمالی را برای حمایت از ویت‌کنگ متعهد کرد. حمله تت در ۱۹۶۸، طی تعطیلات سال نو قمری، شامل بیش از ۳۶ هزار نیرو بود و علی‌رغم تلفات سنگین، ضربه روانی به آمریکا زد و به خروج نهایی آنها کمک کرد. عملیات نگوین هوئه در ۱۹۷۲ نیز تلفات زیادی داشت اما نتوانست پایگاهی در جنوب ایجاد کند. جیاپ در ۱۹۷۴ به عنوان فرمانده کل توسط ژنرال وان تیئن دونگ جایگزین شد اما وزیر دفاع باقی ماند و کمپین نهایی را هدایت کرد که به اتحاد ویتنام در ۱۹۷۶ منجر شد. استراتژی‌های او ترکیبی از مهارت‌های تاکتیکی، لجستیکی و دیپلماتیک بود که برتری اقتصادی، فناوری و نظامی غرب را شکست داد. |
| مریم رجوی، رئیس‌جمهور برگزیده مقاومت ایران، در سخنرانی خود در کنفرانس پاریس، به تشریح وضعیت حقوق‌بشر در ایران، دلایل اصلی سرکوب و برنامه مقاومت برای تضمین آزادی‌ها در آینده پرداخت. مهم‌ترین نکات سخنرانی وی به شرح زیر است:
| |
|
| |
|
| === ۱. بیلان قتل‌عام و اعدام رژیم === | | == دوران پس از جنگ و انزوا سیاسی == |
| | پس از جنگ، جیاپ تا ۱۹۸۰ وزیر دفاع ملی بود و تا ۱۹۸۲ عضو پولیتبورو. در سال ۱۹۸۲، به دلیل مخالفت با حمله به کامبوج، از قدرت کنار گذاشته شد و دهه ۱۹۸۰ را به عنوان یک منزوی سیاسی گذراند. در سال ۱۹۹۵، با رابرت مک‌نامارا، وزیر دفاع سابق آمریکا دیدار کرد و فاش کرد که حادثه دوم خلیج تونکین در ۱۹۶۴ رخ نداده است، که برای توجیه افزایش نظامی آمریکا استفاده شد. جیاپ تا ۹۰ سالگی در سیاست ویتنام فعال بود و با رهبران جهان دیدار می‌کرد. او به عنوان "آتشفشان" به دلیل خلق‌وخوی تندش شناخته می‌شد و توسط ژنرال وستمورلند آمریکایی به خاطر بی‌توجهی به تلفات انتقاد شد، اما برخی او را نابغه نظامی نمی‌دانند. |
|
| |
|
| * '''ابعاد هولناک اعدام‌ها:''' وی با اشاره به اعدام‌های اخیر بهروز احسانی و مهدی حسنی و محکومیت به اعدام ۱۴ زندانی سیاسی دیگر، از آمار بالای اعدام‌ها در دوره پزشکیان (۱۶۳۰ نفر در یک سال) و ماه ژوئیه (۱۱۴ نفر) پرده برداشت.
| | == میراث و تأثیرات جهانی == |
| * '''دلیل اصلی سرکوب:''' رجوی ریشه این رویکرد دیوانه‌وار را در ترس رژیم از مردم و نگرانی از دست دادن کنترل اوضاع دانست. او اعتراضات روزمره مردم به گرانی، فقر و نبود امکانات را زمینه‌ساز این سرکوب‌ها قلمداد کرد.
| | میراث جیاپ به عنوان یک رهبر نظامی برجسته، استراتژیست "جنگ مردمی" و نماینده وفادار ویتنام باقی مانده است. او در آثار معروفی مانند "ژنرال‌های مشهور" منتشر شده در لندن و دانشنامه جدید بریتانیا در ۱۹۸۵، در کنار ژنرال تران هونگ دائو، به عنوان یکی از بزرگ‌ترین ژنرال‌های تاریخ جهان ذکر شده است. آژانس‌هایی مانند AFP، رویترز و پرنسا لاتینا او را به عنوان یک استراتژیست نظامی برجسته ستوده‌اند که از مبارزات استقلال الهام گرفته است. جیاپ الهام‌بخش رهبرانی مانند ولوپیلای پرابهاکاران بود و استراتژی‌هایش تأثیرگذار بر جهادیست‌ها و جنبش‌های نامنظم جنگ بود. او در ۴ اکتبر ۲۰۱۳ در هانوی درگذشت و به عنوان قهرمان نظامی، انقلابی، محیط‌زیست‌گرا و مبارز برای تغییرات پیشرو یاد می‌شود. |
| * '''مصونیت از مجازات:''' دلیل دیگر این جنایات را فرهنگ مصونیت از مجازات خواند. او تأکید کرد کسانی که امروز مرتکب جنایت می‌شوند، همان عاملان قتل‌عام دهه ۶۰ و به‌ویژه ۱۳۶۷ هستند که هرگز مجازات نشدند.
| |
|
| |
|
| ----
| | == آثار و ارزیابی‌های تاریخی == |
| | جیاپ نویسنده چندین اثر در مورد استراتژی نظامی بود، از جمله "جنگ مردمی، ارتش مردمی" که ویژگی‌های جنگ آزادی‌بخش ویتنام را معرفی می‌کند. او تأکید داشت که تاکتیک‌هایش از تاریخ ویتنام الهام گرفته شده، نه از مائو یا ناپلئون. مورخ آمریکایی استنلی کارنو او را با اولسیس گرانت، رابرت لی، اروین رومل یا داگلاس مک‌آرتور مقایسه کرده است. ژنرال پیتر مک‌دونالد بریتانیایی در "جیاپ، ارزیابی"، کیفیت‌های رهبری او مانند اطمینان، قدرت روانی، تمرکز و هوش را ستوده است. جیاپ نماد شکست استعمار بود و پیروزی‌هایش مرگ استعمار را نوید داد. |
|
| |
|
| === ۲. افشای جنایت‌های گذشته و ادامه کارزار دادخواهی ===
| | جیاپ به عنوان یک ژنرال بدون فارغ‌التحصیلی از آکادمی نظامی، از ۳۴ چریک مسلح با سلاح‌های قدیمی در ۱۹۴۴ شروع کرد و به فرماندهی نیروهای عظیم رسید. او یک روشنفکر انقلابی بود که محیط‌زیست و تغییرات پیشرو را ترویج می‌کرد. مرگ او در ۱۰۳ سالگی، توجه جهانی را جلب کرد و او را به عنوان معمار شکست آمریکا در ویتنام یاد می‌کنند. میراث او در قلب دوستان بین‌المللی باقی مانده و به عنوان یک استراتژیست بزرگ "جنگ مردمی" شناخته می‌شود. |
| | |
| * '''قتل‌عام ۱۳۶۷:''' رجوی به فتوای خمینی که منجر به قتل‌عام ۳۰۰۰۰ زندانی سیاسی، عمدتاً از اعضای مجاهدین خلق، شد، اشاره کرد. وی کتاب «نسل‌کشی مجاهدین- قتل‌عام ۶۷ در شهرستان‌ها» را سندی غیرقابل انکار برای این جنایات دانست.
| |
| * '''تخریب مزار شهیدان:''' او از اقدام رژیم برای تخریب قطعه ۴۱ قبرستان بهشت زهرا که محل دفن اعدام‌شدگان دهه ۶۰ است، انتقاد کرد و این عمل را تلاشی برای پوشاندن آثار جنایت علیه بشریت خواند.
| |
| * '''مخالفت با هر دو دیکتاتوری:''' رجوی با تأکید بر اینکه مقاومت ایران مخالف هر دو دیکتاتوری شاه و شیخ است، گفت: «رژیم شاه هم وجود زندانیان سیاسی را تکذیب می‌کرد، اما بعد از انقلاب همه دیدند که او وحشیانه‌ترین شکنجه‌ها را علیه زندانیان سیاسی اعمال می‌کرد.»
| |
| | |
| ----
| |
| | |
| === ۳. فراخوان برای تغییر سیاست غرب و حمایت از مقاومت ===
| |
| | |
| * '''انتقاد از مماشات:''' وی سیاست چهار دهه گذشته غرب را «به بن‌بست رسیده» خواند و علت آن را «نادیده گرفتن مهم‌ترین عنصر یعنی مردم ایران و مقاومت سازمان‌یافته آن» دانست.
| |
| * '''راه‌حل اصلی:''' رجوی تأکید کرد که راه‌حل نه جنگ خارجی است و نه مماشات، بلکه سرنگونی به‌دست مردم و مقاومت ایران است.
| |
| * '''فراخوان به عدالت:''' وی از کشورهای اروپایی خواست از اقدام استرالیا در اخراج سفیر رژیم به دلیل اقدامات تروریستی تبعیت کنند و سفارتخانههای رژیم را که «لانه‌های تروریسم و جاسوسی» هستند، تعطیل کنند.
| |
| | |
| ----
| |
| | |
| === ۴. برنامه مقاومت ایران برای «ایران فردا» ===
| |
| | |
| * '''شالوده اصلی حکومت آینده:''' وی آزادی و عدالت را «شالوده اصلی هر حکومت دموکراتیک» دانست و تأکید کرد که بدون آن، «هرج و مرج و انتقام‌جویی» جایگزین قانون می‌شود.
| |
| * '''حقوق‌بشر در ایران آزاد:''' رجوی به برنامه مقاومت ایران برای تضمین حقوق‌بشر بر اساس اعلامیه جهانی حقوق‌بشر و میثاق‌های بین‌المللی اشاره کرد، از جمله:
| |
| ** لغو حکم اعدام و منع شکنجه
| |
| ** آزادی کامل بیان، عقیده و مذهب
| |
| ** لغو قوانین شریعت آخوندی
| |
| ** انحلال سپاه پاسداران و وزارت اطلاعات
| |
| ** برپایی نظام قضایی مستقل
| |
| * '''شعار مقاومت:''' او سخنان خود را با شعار «زن- مقاومت-آزادی» و «نه به حجاب اجباری، نه به دین اجباری و نه به حکومت اجباری» به پایان رساند و ابراز امیدواری کرد که روزی در تهران آزاد شده از حاضران استقبال کند.<ref>[https://www.maryam-rajavi.com/conference-district-17-municipality-of-paris-justice-and-the-judiciary-in-tomorrows-iran/ کنفرانس در شهرداری منطقه ۱۷ پاریس]</ref>
| |
| | |
| == شهادت‌نامه‌های تکان‌دهنده ==
| |
| یکی از بخش‌های احساسی کنفرانس، شهادت مادر ابراهیم‌پور، از اعضای مقاومت ایران بود. او به شرح رنج‌ها و فداکاری‌های خانواده‌اش پرداخت. او از شهادت همسر، دو فرزند و دیگر اعضای خانواده‌اش در راه مبارزه با رژیم گفت. او با صدایی سرشار از اندوه و غرور، به اعدام فرزندانش اشاره کرد و گفت: «پسر بزرگم... یک روز قبل از ازدواجش شهید شد. تو خیابون داشت می‌رفت، پاسدارا بستنش به رگبار... این پسرم چهار ماه... زیر شکنجه بود. معلوم نشد زیر شکنجه شهید شد یا تیر خلاص بهش زدن. جسدش رو من تونستم بگیرم... تمام استخوانش شکسته بود... ۳۰ نفر از فامیلای من، از بستگان من، شهید شدن.» او در سخنانش، به اعتصاب غذای زندانیان و کانون‌های شورشی در داخل ایران درود فرستاد.<ref name=":0" />
| |
| | |
| == ضرورت پاسخگو کردن عاملان جنایت ==
| |
| پروفسور هرتا دویبلر گملین، وزیر پیشین دادگستری آلمان، پس از شنیدن سخنان مادر ابراهیم‌پور، از عمق تأثر خود سخن گفت. وی با اشاره به تجارب خود در دوران آپارتاید در آفریقای جنوبی و حکومت‌های دیکتاتوری در شیلی و آرژانتین، اظهار داشت که «ما به خوبی می‌دانیم که امیدی به گذار وجود دارد.» او تأکید کرد: «همه ما باید در برابر ماشین مرگبار اعدام و مجازات اعدام رژیم آخوندها در ایران صدای خود را بلند کنیم... امروز ما اعمال وحشتناک قتل‌عام ۱۳۶۷ را به یاد می‌آوریم و همگی احساس شرم می‌کنیم که جنایتکاران مسئول آن هنوز به دادگاه سپرده نشده‌اند. جای آنها آنجا است، باید مورد حسابرسی قرار بگیرند و محکومیت به زندان در انتظارشان باشد.»<ref name=":0" />
| |
| | |
| == تحلیل وضعیت بین‌المللی و داخلی رژیم ==
| |
| سفیر یواخیم روکر، رئیس پیشین شورای حقوق‌بشر سازمان ملل، به تضعیف فزاینده رژیم در عرصه بین‌المللی اشاره کرد و گفت: «هر چه موقعیت خارجی ضعیف‌تر می‌شود، سرکوب و وحشت در داخل افزایش می‌یابد... این امر با حقایق تکان‌دهنده‌ای پشتیبانی می‌شود: نزدیک به هزار اعدام در سال گذشته و تا ژوئیه امسال بیش از ششصد مورد.» او به گزارش پروفسور جاوید رحمان درباره قتل‌عام ۱۳۶۷ اشاره کرد و خواستار گنجاندن این موضوع در قطعنامه سالانه مجمع عمومی سازمان ملل شد. وی همچنین تأکید کرد که مذاکرات با رژیم ایران باید شامل لغو مجازات اعدام و آزادی زندانیان سیاسی باشد و این خواسته‌ها «نباید پشت‌پرده بمانند بلکه باید روی میز باشند.»<ref name=":0" />
| |
| | |
| == جنایت علیه بشریت و نسل‌کشی ==
| |
| پروفسور جاوید رحمان، گزارشگر ویژه پیشین سازمان ملل برای ایران، در سخنان خود به طور صریح به جنایت علیه بشریت و نسل‌کشی اشاره کرد. وی به گزارش نهایی خود با عنوان «گزارش جنایات سبعانه» اشاره کرد و گفت: «ده‌ها هزار مخالف سیاسی از سال ۱۳۵۷ تا ۱۳۶۷ هدف اعدام‌های خودسرانه، فراقضایی، شکنجه و ناپدیدسازی اجباری قرار گرفتند... این جنایات مصداق بارز جنایت علیه بشریت در قالب قتل و نابودی و همچنین نسل‌کشی است.» او به سرمقاله خبرگزاری فارس اشاره کرد که قتل‌عام ۱۳۶۷ را «یک تجربه موفق تاریخی» خوانده و خواستار تکرار آن شده بود. رحمان تأکید کرد که «جامعه جهانی باید قاطع‌ترین موضع را در برابر فرهنگ ریشه‌دار مصونیت در ایران اتخاذ کند.»<ref name=":0" />
| |
| | |
| == اهمیت صلاحیت قضایی جهانی و حفظ شواهد ==
| |
| دکتر مارک الیس، مدیر اجرایی انجمن بین‌المللی وکلا، به ضرورت پاسخگویی حقوقی رژیم پرداخت. وی افزایش اعدام‌ها و تخریب گورهای جمعی را «دو روی یک سکه حقوقی» دانست که با هدف تثبیت مصونیت از مجازات صورت می‌گیرد. او بر اصل صلاحیت قضایی جهان‌شمول تأکید کرد و گفت: «برخی جنایت‌ها چنان هولناک‌اند... که همه دولت‌ها باید صلاحیت خود را برای تحقیق و محاکمه آنها اعمال کنند... صرف‌نظر از اینکه جرم در کجا ارتکاب یافته یا ملیت مرتکب یا قربانی چه بوده است.» او با اشاره به پرونده حمید نوری در سوئد، این اصل را «یک مسیر امیدبخش برای پر کردن شکاف حسابرسی» دانست. وی سخنان خود را با این جمله به پایان برد: «ایران آزاد خواهد شد و تا آن لحظه جهان نظاره‌گر است، شواهد باید حفظ شوند و مرتکبان این جنایت‌ها محاکمه خواهند شد.»<ref name=":0" />
| |
| | |
| == سخنان دومینیک آتیاس: یادبود، مقاومت، و لزوم مبارزه ==
| |
| [[پرونده:کنفرانس ایران به‌پا خاسته - ۳.jpg|alt=سخنرانی دومینیک آتیاس در کنفرانس «ایران بهپاخاسته در مقابل رژیم اعدام‌ها»|بندانگشتی|444x444پیکسل|سخنرانی دومینیک آتیاس در کنفرانس «ایران بهپاخاسته در مقابل رژیم اعدام‌ها»]]
| |
| دومینیک آتیاس، رئیس کانون وکلای اروپا، سخنان خود را با تأکید بر کلیدواژه‌های یادواره، سوگواری و مقاومت آغاز کرد. او قتل‌عام سال ۱۳۶۷ را «جنایت علیه بشریت» خواند و به اعدام سی هزار مرد، زن و نوجوان اشاره کرد. وی از اشرف‌السادات احمدی، یکی از قربانیان زن، به عنوان «ستاره‌ای در میان سی هزار ستاره» یاد کرد و با اشاره به تاریخچه مبارزاتی او در برابر هر دو رژیم شاه و آخوندها، بر شعار «نه شاه، نه ملا» تأکید کرد. آتیاس با محکوم کردن تخریب ۹۵۰۰ قبر در بهشت زهرا توسط رژیم، این عمل را «پلیدی مطلق» و تداوم جنایات علیه بشریت دانست. وی افزود: «رژیم ایران نخستین جلاد زنان در جهان است.» و از مریم اکبری منفرد به عنوان نماد مقاومت زنان زندانی یاد کرد.<ref>[https://news.mojahedin.org/i/%D8%AF%D9%88%D9%85%DB%8C%D9%86%DB%8C%DA%A9-%D8%A2%D8%AA%DB%8C%D8%A7%D8%B3-%D8%A2%D8%AE%D9%88%D9%86%D8%AF%D9%87%D8%A7-%D9%88%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86-%DA%A9%D8%B1%D8%AF%D9%86-%DB%B9%DB%B5%DB%B0%DB%B0-%D9%82%D8%A8%D8%B1-%D9%82%D8%B7%D8%B9%D9%87-%DB%B4%DB%B1-%D8%A8%D9%87%D8%B4%D8%AA-%D8%B2%D9%87%D8%B1%D8%A7-%D8%A8%D8%A7%D8%B1-%D8%AF%DB%8C%DA%AF%D8%B1-%D8%AC%D9%86%D8%A7%DB%8C%D8%A7%D8%AA%D8%B4%D8%A7%D9%86-%D8%B9%D9%84%DB%8C%D9%87-%D8%A8%D8%B4%D8%B1%DB%8C%D8%AA-%D8%AA%D8%AF%D8%A7%D9%88%D9%85-%D8%A8%D8%AE%D8%B4%DB%8C دومینیک آتیاس: آخوندها با ویران‌کردن ۹۵۰۰قبر در قطعه ۴۱ بهشت زهرا بار دیگر جنایات‌شان علیه بشریت را تداوم بخشیدند]</ref>
| |
| | |
| == شهادت نسل‌های مقاومت: مبارزه از دل خانواده‌ها ==
| |
| این بخش از کنفرانس شاهد شهادت‌نامه‌های تأثیرگذاری از نسل‌های جوان مقاومت بود. نیلوفر عظیمی به نمایندگی از نسل جوانی که در مقاومت متولد شده و رشد کرده است، سخن گفت. او با اشاره به سابقه مبارزاتی خانواده‌اش علیه هر دو دیکتاتوری شاه و خمینی، از رنج‌های مادرش فاطمه ضیایی آزاد، از بازماندگان «واحدهای ویژه» سرکوب زنان در زندان، و پدرش که هم در زمان شاه و هم در دوران خمینی زندانی شد، صحبت کرد. وی به شهادت عمویش در دوران شاه و دخترعمویش در حمله به کمپ اشرف در سال ۲۰۱۱ اشاره کرد و گفت: «چه در زمان دیکتاتوری شاه و چه تحت دیکتاتوری مذهبی، مجاهدین خلق و هوادارانشان همواره سرکوب شده‌اند زیرا دیکتاتورها می‌دانند که این سازمان علیه هرگونه استبداد است.»
| |
| | |
| آزاده عالمی، نیز با صدایی لرزان از خاطرات کودکی خود در زندان اوین سخن گفت. او از صداهای قفل‌ها و شکنجه‌ها که مادرش را شب‌ها از او جدا می‌کرد، یاد کرد و گفت: «در همین سلول بود که آموختم مقاومت یعنی چه... ما با یک یقین تزلزل‌ناپذیر بزرگ شدیم: آزادی یک امتیاز نیست، این یک حق است.» وی بر ادامه مبارزه نسل خود تأکید کرد و خاطرنشان ساخت که «ما مبارزه می‌کنیم تا روزی دیگر هیچ‌کس به خاطر عقایدش اعدام، شکنجه یا زندانی نشود.»
| |
| | |
| آرمان حبیبی نیز با تأکید بر عزم نسل جوان گفت: «ما، نسل‌هایی که هرگز ایران، کشور اصلی خود را ندیده‌ایم، به این مبارزه ادامه خواهیم داد تا مردم ایران به آزادی و دموکراسی که شایسته آن هستند، دست یابند.»<ref name=":0" />
| |
| | |
| == تحلیل‌های حقوقی و قضایی: نیاز به عدالت و لغو اعدام ==
| |
| پروفسور ولفگانگ شومبورگ، قاضی دادگاه بین‌المللی کیفری، در سخنان خود بر آینده بی‌عدالتی در ایران متمرکز شد. وی طرح ۱۰ ماده‌ای مریم رجوی را «برنامه‌ای درخشان» برای آینده‌ای بهتر دانست و گفت: «بدون حقیقت، عدالت وجود ندارد، و بدون عدالت، صلحی هم نخواهد بود.» او مجازات اعدام را در همه شرایط محکوم کرد و افزود که «قاضی‌ای که صرفاً به دستور دولت حکم اعدام دهد، مرتکب قتل شده است.» وی با انتقاد از نبود قوه قضاییه مستقل در ایران، رژیم را «یک دولت قلابی، یک دولت شکست‌خورده» خواند و بر لزوم تمرکز بر راه‌حل سوم یعنی مقاومت سازمان‌یافته تأکید کرد. شومبورگ به شدت از ایده پسر شاه به عنوان جایگزین انتقاد کرد و او را «دلقکی آمریکایی» نامید و اظهار داشت: «باید این تصور پوچ... را کنار بگذاریم و بر راه حل واقعی تمرکز کنیم.»<ref name=":0" />
| |
| | |
| == مصونیت، سکوت و همدستی جامعه جهانی ==
| |
| سونیا بیسرکو، بنیان‌گذار کمیته هلسینکی برای حقوق‌بشر در صربستان، تجارب خود از جنگ‌های ترور و نسل‌کشی را با وضعیت ایران مقایسه کرد. او تحریک آشکار رژیم به تکرار قتل‌عام را جدی دانست و گفت: «رژیمی که هزاران نفر را در گورهای جمعی دفن کرد، اکنون آن کشتارها را به عنوان 'موفقیتی تاریخی' ستایش می‌کند.» وی افزود: «مصونیت عاملان قتل‌عام ۶۷ که به بالاترین مقام‌ها رسیدند، رژیم را جسور کرده است... سکوت امروز یعنی همدستی.» او بر نقش حیاتی هیئت حقیقت‌یاب سازمان ملل برای تحقیق و افشاگری تأکید کرد.<ref name=":0" />
| |
| | |
| == راه‌حل سیاسی: حمایت از مقاومت سازمان‌یافته ==
| |
| آلن ویوین، وزیر پیشین امور اروپایی فرانسه، بر لزوم فشار آوردن بر رهبران سیاسی تأکید کرد تا «در گرداب مذاکرات بی‌‌پایان فرو نرویم.» او گفت: «باید به شکل متحد و با بالاترین قاطعیت عمل کنیم.» وی به خطر دستیابی رژیم به سلاح هسته‌ای اشاره کرد و آن را «فاجعه‌بار» خواند.
| |
| | |
| ژاک بوتو، معاون شهردار پاریس، با تأکید بر حمایت طولانی‌مدت خود از مقاومت ایران، بر این باور بود که مقاومت تنها پاسخ مشروع به دیکتاتوری است. وی گفت: «چه دیکتاتوری سلطنت گذشته باشد و چه استبداد مذهبی حاکم... باید روشن بگوییم: نه شاه، نه شیخ.» او شورای ملی مقاومت ایران را «تنها آلترناتیو مشروع و واقعی» در برابر رژیم آخوندها دانست و خواستار حمایت قاطع جامعه بین‌المللی از این شورا شد.<ref name=":0" />
| |
| | |
| == پاسخگو کردن عاملان جنایت ==
| |
| کنفرانس «ایران بپا‌خاسته در مقابل رژیم اعدام‌ها» بیش از یک رویداد سیاسی، به منزله یک فراخوان بین‌المللی برای عدالت و پاسخگویی بود. سخنرانان در این نشست، با ارائه شهادت‌ها و تحلیل‌های حقوقی، ابعاد مختلف نقض فاحش حقوق‌بشر در ایران را برجسته کردند. از شهادت‌های تکان‌دهنده قربانیان تا تحلیل‌های حقوقی درباره جنایت علیه بشریت، همه بر این نکته تأکید داشتند که سکوت جامعه جهانی در برابر جنایت‌های گذشته، زمینه‌ساز تکرار آنها در آینده است. این کنفرانس بر ضرورت حمایت از مقاومت سازمان‌یافته، لغو مجازات اعدام و پاسخگو کردن عاملان جنایت‌های دهه ۶۰ و پس از آن تأکید کرد. شرکت‌کنندگان معتقد بودند که راه حل داخلی برای تغییر در ایران وجود دارد و با ادامه مبارزه مقاومت، آینده‌ای آزاد و دموکراتیک برای مردم ایران قابل تحقق است.
| |
|
| |
|
| == منابع == | | == منابع == |
وو نگوین جیاپ (گیاپ) (Vo Nguyen Giap)، (زاده ۲۵اوت ۱۹۱۱، درگذشته ۴اکتبر۲۰۱۳)، ژنرال برجسته ویتنامی بود که بدون آموزش نظامی رسمی، به یکی از بزرگ‌ترین استراتژیست‌های نظامی قرن بیستم تبدیل شد و نقش کلیدی در شکست فرانسه و ایالات متحده در ویتنام ایفا کرد. جیاپ که در ابتدا معلم تاریخ و روزنامه‌نگار بود، در جوانی به حزب کمونیست پیوست و تحت تأثیر هوشی مین، سازمان ویت‌مینه را برای مبارزه با استعمار فرانسه و اشغال ژاپن تأسیس کرد. در جنگ اول هندوچین (۱۹۴۶-۱۹۵۴)، او با استفاده از تاکتیک‌های چریکی و جنگ مردمی، پیروزی تاریخی در نبرد دین‌بین‌فو را به دست آورد که منجر به پایان حاکمیت فرانسه شد. در جنگ ویتنام (۱۹۵۵-۱۹۷۵)، جیاپ فرمانده نیروهای شمالی بود و عملیات‌هایی مانند حمله تت در ۱۹۶۸ را هدایت کرد که ضربه روانی شدیدی به آمریکا وارد کرد و در نهایت به اتحاد ویتنام در ۱۹۷۵ منجر شد. استراتژی‌های او بر پایه جنگ طولانی‌مدت، بسیج مردمی و بهره‌برداری از ضعف‌های دشمن بود، که الهام‌بخش جنبش‌های آزادی‌خواهی در جهان شد. جیاپ پس از جنگ، سمت‌های سیاسی مانند معاون نخست‌وزیر و وزیر دفاع را بر عهده داشت، اما در دهه ۱۹۸۰ به حاشیه رانده شد. میراث او به عنوان "ناپلئون ویتنامی" یا "ببر دین‌بین‌فو"، نماد مقاومت در برابر امپریالیسم است و آثارش مانند "جنگ مردمی، ارتش مردمی" تأثیرگذار بوده‌اند. او با وجود انتقادها به خاطر تلفات بالا، به عنوان یک نابغه نظامی شناخته می‌شود که دو قدرت بزرگ را شکست داد.
زندگی اولیه و آموزش
وو نگوین جیاپ در ۲۵ اوت ۱۹۱۱ در روستای آن زا، استان کوانگ بینه، در هندوچین فرانسه (ویتنام کنونی) متولد شد. او در خانواده‌ای پایین‌طبقه متوسط با سابقه ضداستعماری بزرگ شد؛ پدرش، وو کوانگ نگیهم، یک دانشمند ضداستعماری بود و مادرش، نگوین تی کین، از خانواده‌ای مبارز می‌آمد. جیاپ از کودکی تحت تأثیر داستان‌های ژنرال‌های ویتنامی قرار گرفت و در ۱۴ سالگی به جنبش ملی‌گرایانه پنهان پیوست. او در دبیرستان کووک هوک در هوئه تحصیل کرد و در آنجا با ایده‌های انقلابی هوشی مین آشنا شد. در سال ۱۹۲۶، در سن ۱۴ سالگی، به انجمن جوانان انقلابی ویتنام (تان نین) پیوست و در ۱۸ سالگی به دلیل حمایت از فعالیت‌های انقلابی دستگیر شد و ۱۳ ماه از سه سال محکومیت خود را گذراند.
فعالیت‌های انقلابی اولیه
پس از آزادی، جیاپ به فعالیت‌های ضداستعماری ادامه داد و یکی از بنیان‌گذاران حزب کمونیست هندوچین شد. او در دانشگاه هانوی حقوق خواند و در سال ۱۹۳۷ دکترای خود را گرفت. سپس به عنوان معلم تاریخ در هانوی مشغول شد و روزنامه‌هایی مانند "هون تره تاپ موی" و "تراوایل" را تأسیس کرد که توسط مقامات فرانسوی بسته شدند. جیاپ علاقه خاصی به تاکتیک‌های نظامی ناپلئون داشت و می‌توانست نقشه‌های نبردهای او را از حفظ ترسیم کند. در سال ۱۹۳۹ با کوانگ تای ازدواج کرد، اما همسرش در سال ۱۹۴۱ در زندان فرانسوی‌ها درگذشت. جیاپ در سال ۱۹۴۰ به چین گریخت و با هوشی مین دیدار کرد، جایی که برنامه‌ریزی برای پیشبرد اهداف ملی‌گرایانه ویتنام را آغاز کردند.
تأسیس ویت‌مینه و آغاز جنگ اول هندوچین
در ژانویه ۱۹۴۱، جیاپ و هوشی مین به ویتنام بازگشتند و سازمان ویت‌مینه را برای مبارزه با استعمار فرانسه و اشغال ژاپن تأسیس کردند. جیاپ نیروهای ویت‌مینه را با کمک چینی‌ها آموزش داد و در دسامبر ۱۹۴۴، جنگ چریکی علیه ژاپنی‌ها را آغاز کرد. پس از شکست ژاپن و کناره‌گیری امپراتور بائو دای در سپتامبر ۱۹۴۵، هوشی مین استقلال ویتنام را اعلام کرد و جیاپ به عنوان وزیر دفاع و داخلی منصوب شد. او کمپین ضربه و گریز علیه نیروهای فرانسوی در کوه‌های تونکین را رهبری کرد. جنگ اول هندوچین در ۱۹ دسامبر ۱۹۴۵ آغاز شد و جیاپ فراخوان به اسلحه داد. استراتژی او، تحت تأثیر مائو تسه‌تونگ، بر تاکتیک‌های چریکی، حملات غافلگیرکننده و حمایت دهقانی تمرکز داشت.
پیروزی در دین‌بین‌فو
جیاپ نیروهای خود را از ۶۰ هزار نفر افزایش داد و پس از یادگیری از اشتباهات اولیه، در سال ۱۹۵۴ پیروزی قاطع در نبرد دین‌بین‌فو را به دست آورد. این نبرد در ۱۸۰ مایلی غرب هانوی رخ داد و جیاپ ۵۰ هزار نیرو و توپ‌های ۱۰۵ میلی‌متری آمریکایی را مستقر کرد. پس از ۵۵ روز بمباران، فرانسوی‌ها تسلیم شدند و این پایان حاکمیت استعماری فرانسه بود. جیاپ لقب "ببر دین‌بین‌فو" را گرفت. این پیروزی الهام‌بخش جنبش‌های آزادی‌خواهی در جهان شد و جیاپ را به عنوان یک استراتژیست برجسته معرفی کرد که بدون آموزش رسمی نظامی، از تکنیک‌های نوین چریکی استفاده کرد.
نقش در جنگ ویتنام
پس از کنفرانس ژنو در ۱۹۵۴، ویتنام در خط ۱۷ درجه تقسیم شد و جیاپ به عنوان معاون نخست‌وزیر، وزیر دفاع و فرمانده نیروهای شمالی خدمت کرد. او از ویت‌کنگ در جنوب ویتنام حمایت کرد و جنگ به طور کامل در ۱۹۶۵ تشدید شد. جیاپ در کتاب ۱۹۶۲ خود، "جنگ مردمی، ارتش مردمی"، بر حمله در چندین مکان برای پراکنده کردن نیروهای برتر دشمن تأکید کرد. او معتقد بود که ایالات متحده اراده جنگ طولانی‌مدت را ندارد و گفت: "جنگ طولانی‌مدت شکست بزرگی برای آنهاست. روحیه‌شان پایین‌تر از علف است." تحقیقات اخیر نشان می‌دهد که او ممکن است با حمله تت مخالف بوده باشد، زیرا در زمان آن در بوداپست بود.
عملیات کلیدی در جنگ ویتنام
در جنگ ویتنام، جیاپ نیروهای شمالی را برای حمایت از ویت‌کنگ متعهد کرد. حمله تت در ۱۹۶۸، طی تعطیلات سال نو قمری، شامل بیش از ۳۶ هزار نیرو بود و علی‌رغم تلفات سنگین، ضربه روانی به آمریکا زد و به خروج نهایی آنها کمک کرد. عملیات نگوین هوئه در ۱۹۷۲ نیز تلفات زیادی داشت اما نتوانست پایگاهی در جنوب ایجاد کند. جیاپ در ۱۹۷۴ به عنوان فرمانده کل توسط ژنرال وان تیئن دونگ جایگزین شد اما وزیر دفاع باقی ماند و کمپین نهایی را هدایت کرد که به اتحاد ویتنام در ۱۹۷۶ منجر شد. استراتژی‌های او ترکیبی از مهارت‌های تاکتیکی، لجستیکی و دیپلماتیک بود که برتری اقتصادی، فناوری و نظامی غرب را شکست داد.
دوران پس از جنگ و انزوا سیاسی
پس از جنگ، جیاپ تا ۱۹۸۰ وزیر دفاع ملی بود و تا ۱۹۸۲ عضو پولیتبورو. در سال ۱۹۸۲، به دلیل مخالفت با حمله به کامبوج، از قدرت کنار گذاشته شد و دهه ۱۹۸۰ را به عنوان یک منزوی سیاسی گذراند. در سال ۱۹۹۵، با رابرت مک‌نامارا، وزیر دفاع سابق آمریکا دیدار کرد و فاش کرد که حادثه دوم خلیج تونکین در ۱۹۶۴ رخ نداده است، که برای توجیه افزایش نظامی آمریکا استفاده شد. جیاپ تا ۹۰ سالگی در سیاست ویتنام فعال بود و با رهبران جهان دیدار می‌کرد. او به عنوان "آتشفشان" به دلیل خلق‌وخوی تندش شناخته می‌شد و توسط ژنرال وستمورلند آمریکایی به خاطر بی‌توجهی به تلفات انتقاد شد، اما برخی او را نابغه نظامی نمی‌دانند.
میراث و تأثیرات جهانی
میراث جیاپ به عنوان یک رهبر نظامی برجسته، استراتژیست "جنگ مردمی" و نماینده وفادار ویتنام باقی مانده است. او در آثار معروفی مانند "ژنرال‌های مشهور" منتشر شده در لندن و دانشنامه جدید بریتانیا در ۱۹۸۵، در کنار ژنرال تران هونگ دائو، به عنوان یکی از بزرگ‌ترین ژنرال‌های تاریخ جهان ذکر شده است. آژانس‌هایی مانند AFP، رویترز و پرنسا لاتینا او را به عنوان یک استراتژیست نظامی برجسته ستوده‌اند که از مبارزات استقلال الهام گرفته است. جیاپ الهام‌بخش رهبرانی مانند ولوپیلای پرابهاکاران بود و استراتژی‌هایش تأثیرگذار بر جهادیست‌ها و جنبش‌های نامنظم جنگ بود. او در ۴ اکتبر ۲۰۱۳ در هانوی درگذشت و به عنوان قهرمان نظامی، انقلابی، محیط‌زیست‌گرا و مبارز برای تغییرات پیشرو یاد می‌شود.
آثار و ارزیابی‌های تاریخی
جیاپ نویسنده چندین اثر در مورد استراتژی نظامی بود، از جمله "جنگ مردمی، ارتش مردمی" که ویژگی‌های جنگ آزادی‌بخش ویتنام را معرفی می‌کند. او تأکید داشت که تاکتیک‌هایش از تاریخ ویتنام الهام گرفته شده، نه از مائو یا ناپلئون. مورخ آمریکایی استنلی کارنو او را با اولسیس گرانت، رابرت لی، اروین رومل یا داگلاس مک‌آرتور مقایسه کرده است. ژنرال پیتر مک‌دونالد بریتانیایی در "جیاپ، ارزیابی"، کیفیت‌های رهبری او مانند اطمینان، قدرت روانی، تمرکز و هوش را ستوده است. جیاپ نماد شکست استعمار بود و پیروزی‌هایش مرگ استعمار را نوید داد.
جیاپ به عنوان یک ژنرال بدون فارغ‌التحصیلی از آکادمی نظامی، از ۳۴ چریک مسلح با سلاح‌های قدیمی در ۱۹۴۴ شروع کرد و به فرماندهی نیروهای عظیم رسید. او یک روشنفکر انقلابی بود که محیط‌زیست و تغییرات پیشرو را ترویج می‌کرد. مرگ او در ۱۰۳ سالگی، توجه جهانی را جلب کرد و او را به عنوان معمار شکست آمریکا در ویتنام یاد می‌کنند. میراث او در قلب دوستان بین‌المللی باقی مانده و به عنوان یک استراتژیست بزرگ "جنگ مردمی" شناخته می‌شود.
منابع