کاربر:Khosro/صفحه تمرین1: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۹: | خط ۱۹: | ||
|relatedto = حقوق زنان | |relatedto = حقوق زنان | ||
}} | }} | ||
روز جهانی منع شکنجه علیه زنان در ۲۵ نوامبر ۱۹۹، توسط سازمان ملل متحد نام‌گذاری و اعلام شد. این نام‌گذاری به یادبود خاطره‌ی خواهران میرابال صورت گرفت؛ این سه خواهر که اهل جمهوری دومینیکن بودند در سال ۱۹۶۰، در دوران حکومت دیکتاتوری رافائل تروخیلو، (۱۹۳۰ – ۱۹۶۱)، به قتل رسیدند. نام‌گذاری این روز برای نخستین بار در گردهمایی | روز جهانی منع شکنجه علیه زنان در ۲۵ نوامبر ۱۹۹، توسط سازمان ملل متحد نام‌گذاری و اعلام شد. این نام‌گذاری به یادبود خاطره‌ی خواهران میرابال صورت گرفت؛ این سه خواهر که اهل جمهوری دومینیکن بودند در سال ۱۹۶۰، در دوران حکومت دیکتاتوری رافائل تروخیلو، (۱۹۳۰ – ۱۹۶۱)، به قتل رسیدند. نام‌گذاری این روز برای نخستین بار در گردهمایی فمنیستی‌ای که در بوگوتا پایتخت کلمبیا در سال ۱۹۸۱، تشکیل شد؛ به عنوان روز جهانی منع خشونت علیه زنان اعلان شد. در پی این اقدام، در روز ۱۹ اکتبر ۱۹۹۹، در کمیته سوم سازمان ملل متحد (پنجاه و چهارمین دوره مجمع عمومی)، جمهوری دومینیکن با نمایندگانی از جانب کشور خود و همچنین با ۷۴ کشور عضو، با ارائه پیش‌نویس قطعنامه‌ای، متقاضی شدند که روز ۲۵ نوامبر به عنوان روز جهانی منع خشونت علیه زنان در نظر گرفته شود؛ کمیته سوم نیز بدون رأی گیری این پیش نویس قطعنامه را تصویب کرد و روز ۲۵ نوامبر به عنوان روز جهانی منع خشونت علیه زنان نام‌گذاری شد. خشونت علیه زنان یک اصطلاح تخصصی است که در کلیّت به اعمال خشونت‌آمیز علیه زنان گفته می‌شود، پایه اصلی این شکل از خشونت، جنسیت است یعنی صرف زن بودن علّت اعمال خشونت و آزار و اذیت قربانی است و نه هیچ تخلف و جرمی که طبق قانون مستوجب مجازات باشد. | ||
== خشونت علیه زنان درجهان == | == خشونت علیه زنان درجهان == | ||
[[پرونده:خواهران میرابل.jpg|جایگزین=خواهران میرابل|بندانگشتی|338x338پیکسل|خواهران میرابل]] | [[پرونده:خواهران میرابل.jpg|جایگزین=خواهران میرابل|بندانگشتی|338x338پیکسل|خواهران میرابل]] | ||
رفتار خشونت آمیز علیه زنان یکی از گسترده ترین و فراگیرترین موارد نقض حقوق بشر در جهان امروز است . معضل گریبان‌گیر | رفتار خشونت آمیز علیه زنان یکی از گسترده ترین و فراگیرترین موارد نقض حقوق بشر در جهان امروز است . معضل گریبان‌گیر همه‌ی حکومتها، از کشورهای پیشرفته تا کشورهای در حال توسعه می‌باشد. در گزارشی که در پنجاه و هفتمین نشست کمیسیون سالانه سازمان ملل متحد در باره جایگاه زنان در شهر نیویورک قرائت شد، با استناد به آمارهای موجود در سازمان ملل متحد و بانک جهانی، عنوان شد که علت مرگ بیشتر زنان در میانگین سنی ۱۵ تا ۴۴ سال، به خاطر رفتار خشونت آمیز و نه حوادثی مانند سرطان و جنگ و غیره بوده است. هرگونه، عمل خشن بر اساس جنسیت،خشونت علیه زنان محسوب می‌شود. که شامل اشکال مختلف روانی و جسمی، مانند ممانعت از پیشرفت‌های شغلی، ایجاد محدودیت‌های مالی، ممانعت از توانمندی‌‌های فردی و ... می‌باشد. طبق تعریف سازمان بهداشت جهانی، خشونت علیه زنان «هر نوع رفتار خشن و وابسته به جنسیت که موجب آسیب جسمی، روانی یا رنج زنانه می‌شود، چنین رفتاری می‌تواند با استفاده از تهدید، اجبار یا سلب مطلق اختیار و آزادی در ظاهر و علنی یا بصورت پنهان رخ دهد». وخیم‌ترین خشونت علیه زنان در جوامع مختلف، خشونت‌های خانگی است، طبق مطالعات سازمان بهداشت جهانی در هر ۱۸ ثانیه یک زن مورد هجوم و بدرفتاری قرار می‌گیرد، از همه زنانی که در سال ۲۰۱۲، در جهان قربانی قتل شده‌اند، به طور تقریبی نیمی از آن‌ها توسط همسران یا یکی از اعضای خانواده‌شان کشته شده‌اند. در این زمینه تفاوت چندانی بین کشورهای پیشرفته و عقب مانده نیست. مطابق تازه‌ترین گزارش منتشر شده از جانب شورای وزرای اروپا «هر ساله نزدیک به ۳۵۰۰ زن در ۲۷ کشور اتحادیه اروپا، بر اثر خشونت همسرانشان به قتل می رسند. طبق گزارش پلیس فدرال ایالات متحده آمریکا ۷۹ درصد مردان آمریکایی نیز همسران خود را مورد ضرب و شتم و خشونت قرار می‌دهند.»<ref>[https://parstoday.com/dari/radio/uncategorised-i57405 ویژه روز جهانی منع خشونت علیه زنان، وب سایت پارس تودی]</ref> | ||
== خشونت علیه زنان در ایران == | == خشونت علیه زنان در ایران == | ||
| خط ۸۸: | خط ۸۸: | ||
حجاب در جامعه ایران طی هزاران سال یک امر اجتماعی بود که زنان مطابق فرهنگ و سلیقه خود و خانواده‌شان درباره‌ی آن تصمیم می‌گرفتند. معیار، برتری یا فرودستی هیچ زنی محسوب نمی‌شد. این موضوع در ۱۰۰ اخیر توسط حکومتها و بطور مشخص در نظام جمهوری اسلامی، به یک عامل سرکوب و فشار تبدیل شد. حجاب زنان اولین بار در ۱۳۱۴، توسط رضا شاه، یک موضوع حکومتی و سیاسی شد، و با تصویب یک قانون جدید به نام «کشف حجاب»، دختران و زنان ایرانی را از استفاده روسری، چادر و روبند منع نمود. همچنین تغییر کلاه مردان از کلاه پهلوی و عمامه به کلاه شاپو، جزیی از این قانون بود. در جریان اعتراضات مردم به این تغییرات اجباری، در تیرماه ۱۳۱۴، کشتاری در مسجد گوهرشاد مشهد صورت گرفت. اما بعد از این‌که محمدرضا شاه به جای پدرش بر تخت سلطنت نشست، به دلیل اعتراضات فراگیر و عمومی در سال ۱۳۲۰، مجبور شد قانون کشف حجاب اجباری را لغو کند. بعد از سرنگونی شاه و پیروزی انقلاب ضد سلطنتی، با روی کار آمدن نظام جمهوری اسلامی، مسئله حجاب شکل دیگری گرفت. حکومت جمهوری اسلامی، حجاب اجباری زنان را به صورت یک قانون نهادینه کرد و کل قوای قضایی، امنیتی و نظامی کشور را مأمور به محافظت از این قانون نمود. همچنان که در قانون اساسی آمده است، بی حجابی و بد حجابی جرم محسوب می‌شود و مستوجب زندان و شلاق و پرداخت جریمه می‌باشد. این روند ۴۰ سال است که ادامه دارد. زنان ایرانی در هر فرصتی اعتراض و مخالفت‌های خود را به قانون حجاب اجباری نشان داده‌اند. طبق گزارش ویژه‌ای که مرکز پژوهش مجلس نظام جمهوری اسلامی ارائه داده است، حدود ۷۰ درصد زنان ایرانی یا اعتقاد به حجاب ندارند و یا جزء زنانی هستند که بد حجاب محسوب می‌شوند و به حجاب اجباری اعتراض دارند.<ref>[https://women.ncr-iran.org/fa/1397/12/27/حجاب-اجباری/ حجاب اجباری، وب سایت زنان نیروی تغییر]</ref> | حجاب در جامعه ایران طی هزاران سال یک امر اجتماعی بود که زنان مطابق فرهنگ و سلیقه خود و خانواده‌شان درباره‌ی آن تصمیم می‌گرفتند. معیار، برتری یا فرودستی هیچ زنی محسوب نمی‌شد. این موضوع در ۱۰۰ اخیر توسط حکومتها و بطور مشخص در نظام جمهوری اسلامی، به یک عامل سرکوب و فشار تبدیل شد. حجاب زنان اولین بار در ۱۳۱۴، توسط رضا شاه، یک موضوع حکومتی و سیاسی شد، و با تصویب یک قانون جدید به نام «کشف حجاب»، دختران و زنان ایرانی را از استفاده روسری، چادر و روبند منع نمود. همچنین تغییر کلاه مردان از کلاه پهلوی و عمامه به کلاه شاپو، جزیی از این قانون بود. در جریان اعتراضات مردم به این تغییرات اجباری، در تیرماه ۱۳۱۴، کشتاری در مسجد گوهرشاد مشهد صورت گرفت. اما بعد از این‌که محمدرضا شاه به جای پدرش بر تخت سلطنت نشست، به دلیل اعتراضات فراگیر و عمومی در سال ۱۳۲۰، مجبور شد قانون کشف حجاب اجباری را لغو کند. بعد از سرنگونی شاه و پیروزی انقلاب ضد سلطنتی، با روی کار آمدن نظام جمهوری اسلامی، مسئله حجاب شکل دیگری گرفت. حکومت جمهوری اسلامی، حجاب اجباری زنان را به صورت یک قانون نهادینه کرد و کل قوای قضایی، امنیتی و نظامی کشور را مأمور به محافظت از این قانون نمود. همچنان که در قانون اساسی آمده است، بی حجابی و بد حجابی جرم محسوب می‌شود و مستوجب زندان و شلاق و پرداخت جریمه می‌باشد. این روند ۴۰ سال است که ادامه دارد. زنان ایرانی در هر فرصتی اعتراض و مخالفت‌های خود را به قانون حجاب اجباری نشان داده‌اند. طبق گزارش ویژه‌ای که مرکز پژوهش مجلس نظام جمهوری اسلامی ارائه داده است، حدود ۷۰ درصد زنان ایرانی یا اعتقاد به حجاب ندارند و یا جزء زنانی هستند که بد حجاب محسوب می‌شوند و به حجاب اجباری اعتراض دارند.<ref>[https://women.ncr-iran.org/fa/1397/12/27/حجاب-اجباری/ حجاب اجباری، وب سایت زنان نیروی تغییر]</ref> | ||
== قاچاق زنان به خارج | == قاچاق زنان به خارج از ایران == | ||
[[پرونده:قاچاق زنان و دختران ایرانی.jpg|جایگزین=قاچاق دختران و زنان ایرانی به کشورهای عربی خلیج فارس|بندانگشتی|332x332پیکسل|قاچاق دختران و زنان ایرانی به کشورهای عربی خلیج فارس]] | [[پرونده:قاچاق زنان و دختران ایرانی.jpg|جایگزین=قاچاق دختران و زنان ایرانی به کشورهای عربی خلیج فارس|بندانگشتی|332x332پیکسل|قاچاق دختران و زنان ایرانی به کشورهای عربی خلیج فارس]] | ||
طبق تعریف مجمع عمومی سازمان ملل متحد، قاچاق انسان شامل «جابجایی غیرقانونی و مخفیانه اشخاص در درون مرزهای ملی، عمدتاً از کشورهای در حال توسعه و کشورهای دارای اقتصاد بی ثبات به منظور بهره کشی جنسی و اقتصادی از زنان و دختران به خاطر سودجویی کاربران، قاچاقچیان، سندیکاهای تبهکار و سایر فعالیتهای قاچاق از جمله کار خانگی اجباری، ازدواج قلابی، فرزندخواندگی دروغین و استخدام مخفیانه» است. قاچاق دختران و زنان به خارج از ایران به‌خصوص به کشورهای عربی خلیج فارس، امری | طبق تعریف مجمع عمومی سازمان ملل متحد، قاچاق انسان شامل «جابجایی غیرقانونی و مخفیانه اشخاص در درون مرزهای ملی، عمدتاً از کشورهای در حال توسعه و کشورهای دارای اقتصاد بی ثبات به منظور بهره کشی جنسی و اقتصادی از زنان و دختران به خاطر سودجویی کاربران، قاچاقچیان، سندیکاهای تبهکار و سایر فعالیتهای قاچاق از جمله کار خانگی اجباری، ازدواج قلابی، فرزندخواندگی دروغین و استخدام مخفیانه» است. قاچاق دختران و زنان به خارج از ایران به‌خصوص به کشورهای عربی خلیج فارس، امری امری سازمان یافته است که بنا به اخبار منتشر شده نهادهای مختلف حکومتی ایران از جمله سپاه پاسداران در آن دست دارند؛ تا آنجا که حسن عباسی در سال ۱۳۸۷، در یک سخنرانی علنی به قاچاق دختران و زنان ایرانی به کشورهای عربی خلیج فارس اعتراف کرد و همه مسئولان را، اعم از رئیس جمهور ، وزیر اطلاعات، مجمع تشخیص مصلحت نظام، سپاه پاسداران، بسیج، رئیس قوه قضائیه، فرمانده نیروی انتظامی و شهردار تهران به دلیل، عدم مقابله، پاسخگو نبودن، بی توجهی و جلو گیری نکردن از فاجعه قاچاق دختران و زنان ایرانی به کشورهای عربی محکوم کرد. و ی گفت وضعیت نظام اسلامی ما به جایی رسیده که دختران شیعه را می‌برند در کشور امارات به حراج می‌گذارند.<ref>[https://women.ncr-iran.org/fa/1397/08/16/برده-داری-نوین-قاچاق-انسان-در-ایران/ برده داری نوین- قاجاق انسان، وب سایت زنان نیروی تغییر]</ref> | ||
== دستگیری، زندان و اعدام زنان در ایران == | == دستگیری، زندان و اعدام زنان در ایران == | ||
از آغاز | از آغاز روی کار آمدن نظام جمهوری اسلامی ایران، افراد بسیار زیادی زندانی و یا اعدام شده‌اند که آمار قابل توجهی از آن‌ها زنان می‌باشد. از ۳۰ هزار زندانی سیاسی که در تابستان سال ۶۷، اعدام شدند، حدوداً یک سوم آنان زندانیان سیاسی زن و دختر بودند. فجایعی که بر سر این زنان و دختران در زندانهای جمهوری اسلامی آمده در کمتر کشوری سابقه داشته است. این روایتها در کتابهای خاطرات زندان زیر آمده است: | ||
چشم در چشم هیولا، هنگامه حاج حسن | |||
حقیقت ساده، منیره برادران | |||
زیر بوته لاله عباسی، نسرین پرواز | |||
بهای انسان بودن، اعظم حاج حیدری | |||
پر کبوتر، ثریا زنگباری | |||
کرانه حقیقی یک رویا، ملیحه مقدم | |||
فراموشم مکن، عفت ماهباز | |||
یادهای زندان، فریبا ثابت | |||
مجمع الجزایر رنج، هما جابری | |||
آخرین خنده لیلا، مهری حاجی نژاد | |||
اگر دیوارها لب می‌گشودند، مهین لطیف و .... | |||
در دوران ریاست جمهوری روحانی حداقل ۷۳ تا ۹۷ زن اعدام شده و بیشتر از ۱۸۰ زندانی سیاسی زن در زندان به سر می‌برند. در حالی که قوانین بین المللی به طورعام، وجود زندانی سیاسی و عقیدتی را مردود می‌شمارد. طبق ماده ۱۸، اعلامیه جهانی حقوق بشر همه انسان‌ها آزاد هستند و تمام مردم باید بتوانند عقیده و مذهب خود را، چه در خفا و چه به طور علنی تبلیغ کنند. کنوانسیون بین المللی حقوق مدنی و سیاسی نیز تأکید بر این دارد که هیچ انسانی نباید قربانی دستگیری خودسرانه شود. بر اساس ماده ۹کنوانسیون بین المللی حقوق و سیاسی همه انسان‌ها باید از حق آزادی و امنیت برخوردار باشند. | |||
زنانی که هم‌اکنون زندانی سیاسی عقیدتی هستند از وضعیت اسفناک زندان و شرایط سختی که در این زندان‌ها وجود دارد گزارش کرده‌اند. برخی از این زندانیان عبارتند از: | زنانی که هم‌اکنون زندانی سیاسی عقیدتی هستند از وضعیت اسفناک زندان و شرایط سختی که در این زندان‌ها وجود دارد گزارش کرده‌اند. برخی از این زندانیان عبارتند از: | ||