کاربر:Javad/صفحه تمرین9: تفاوت میان نسخه‌ها

در نظریة مشترک لرد اسلین و پروفسور دوکارا نیز بر «تداوم موقعیت مجاهدین در عراق تا هنگامی که به موجب قوانین بین‌المللی و قطعنامة ۱۴۳۸ یک حکومت منتخب و مورد شناسایی بین‌المللی بر سر کار آید و مسئولیت امور را عهده‌دار گردد»  تأکید گردیده و خاطرنشان شده است که «هیچ توافق ویژهیی نباید بر وضعیت افراد تحت حفاظت تاثیر منفی بگذارد و حقوقی را که به آنها تعلق دارد، محدود کند».      

در این نظریه با ذکر نمونه‌های تاریخی تصریح شده است که  «یک دولت جانشین [در عراق] در قبال قراردادهایی که سلفش [با مجاهدین] بسته است، مسئول است» .  «البته یک دولت جدید ممکن است بخواهد سیاست سابق کشور راکه در زمان سلفش اعمال می‌شد ترک کند.  اما تنها میتواند چنین کاری را بر اساس ضوابطی که به لغو قراردادها و حقوق مکتسبه اعمال میگردد, انجام دهد.  بهطور خاص این حکومت باید حقوقی را که در ارتباط با حفاظت از حقوق بشر, حقوق اقلیتها و موقعیت پناهندگی اعطا شدهاند،  مراعات کند».   

«دولت سابق عراق, نه بر‌اساس کنوانسیون ۱۹۵۱ ژنو، که عراق امضاکنندهاش نیست، بلکه بر اساس قوانین ملی خودش به مجاهدین موقعیت پناهندگی داده بود. پناهندگی تفویض‌شده به مجاهدین«پناهندگی سیاسی» است و نه پناهندگی «آوارگان».   

به‌موجب مادة 4 قانون پناهندگی عراق،  پناهنده را نمیتوان به کشور خودش اخراج کرد یا او را به‌هیچ شکلی به کشور اصلی خود بازگرداند».   

«مقامهای آمریکایی ملزم به محترم شمردن وضعیت کنونی هستند و همان موقعیت مجاهدین را که قبل از اشغال وجود داشت، بایستی به‌رسمیت بشناسند» .