گزارش جاوید رحمان درباره قتل عام۱۳۶۰ و ۱۳۶۷
| سازمان ملل متحد
United Nations | |
|---|---|
 | |
| دفتر مرکزی | منهتن، نیویورک، ایالات متحده آمریکا |
| زبان‌های رسمی | انگلیسی، زبان فرانسوی|فرانسوی، زبان اسپانیایی|اسپانیولی، زبان روسی|روسی، زبان‌های چینی|چینی و زبان عربی|عربی |
| تعداد اعضا | ۱۹۳ کشور |
| دبیرکل | آنتونیو گوترس |
| تأسیس | ۲۴ اکتبر ۱۹۴۵ |
| وبگاه | UN.org |
گزارش سازمان ملل درباره قتل‌عام دهه ۱۳۶۰، در تاریخ اول مردادماه ۱۴۰۳، منتشر شد. جاوید رحمان گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد در امور ایران، در آخرین یافته‌ها قبل از پایان مأموریتش در ۳۱ ژوئیه ۲۰۲۴، گفت که "جنایات وحشیانه" اعدام‌های قاطع، خودسرانه و فراقانونی طی سال‌های ۱۳۶۱ تا ۱۳۶۱ انجام شده است؛ و در سال ۱۹۸۸ (۱۳۶۷) به جنایات علیه بشریت از قتل و کشتار و هم‌چنین نسل‌کشی تبدیل شد. این اعدام‌ها شامل زنان - برخی از آن‌ها قبل از اعدام مورد تجاوز جنسی - و بسیاری از کودکان بودند. جنایات علیه بشریت نیز شامل زندان، شکنجه و ناپدید شدن اجباری بوده است. جاوید رحمان درباره کشتار بهائیان و اقلیت‌های قومی نیز گفت که بهائیان با نیت نسل‌کشی و آزار و اذیت، هدف قرار دادن و قربانی کردن اقلیت‌های مذهبی، قومی و زبانی و مخالفان سیاسی با مصونیت کامل در دهه اول استقرار جمهوری اسلامی در سال ۱۹۷۹ و از آن زمان ادامه یافت. نباید اجازه داد رژیم ایران و رهبران آن از عواقب جنایات علیه بشریت و نسل‌کشی خود بگریزند. یک مکانیسم بین‌المللی برای تحقیق و پیگرد مسئولین "جنایت‌های وحشیانه" در ایران، از جمله کشتار فراقانونی هزاران زندانی خودسرانه در جریان سرکوب مخالفان سیاسی توسط مقامات در دهه ۱۹۸۰ (۱۳۶۰) ضروری است.
گزارشگر ویژه سازمان ملل
گزارشگران ویژه و گروه‌های کاری بخشی از آنچه به‌عنوان رویه‌های ویژه شورای حقوق بشر شناخته می‌شود. رویه‌های ویژه، بزرگترین مجموعه کارشناسان مستقل در سیستم حقوق بشر سازمان ملل متحد، نام کلی مکانیسم‌های حقیقت‌یابی و نظارت مستقل شورا است که به موقعیت‌های خاص کشور یا موضوعات موضوعی در تمام نقاط جهان می‌پردازد. کارشناسان رویه‌های ویژه به صورت داوطلبانه کار می‌کنند. آن‌ها کارمندان سازمان ملل نیستند و برای کار خود حقوقی دریافت نمی‌کنند. آن‌ها مستقل از هر دولت یا سازمانی هستند و در ظرفیت فردی خود خدمت می‌کنند..
گزارش جاوید رحمان درباره قتل‌عام دهه۶۰
جاوید رحمان گزارشگر ویژه وضعیت حقوق بشر در رژیم ایران، در اول مردادماه ۱۴۰۳، در آخرین یافته‌ها قبل از پایان مأموریتش در ۳۱ ژوئیه - گفت که «جنایات وحشیانه» اعدام‌های قاطع، خودسرانه و فراقانونی طی سال‌های ۱۳۶۱ تا ۱۳۶۱ انجام شده است؛ و در سال ۱۹۸۸ (۱۳۶۷) به جنایات علیه بشریت از قتل و کشتار و هم‌چنین نسل‌کشی تبدیل شد. این اعدام‌ها شامل زنان - برخی از آن‌ها قبل از اعدام مورد تجاوز جنسی - و بسیاری از کودکان بودند. جنایات علیه بشریت نیز شامل زندان، شکنجه و ناپدید شدن اجباری بوده است.
نسل‌کشی بهائیان
جاوید رحمان درباره کشتار بهائیان و اقلیت‌های قومی گفت: بهائیان با نیت نسل‌کشی و آزار و اذیت، هدف قرار دادن و قربانی کردن اقلیت‌های مذهبی، قومی و زبانی و مخالفان سیاسی با مصونیت کامل در دهه اول استقرار جمهوری اسلامی در سال ۱۹۷۹ و از آن زمان ادامه یافت.
جنایت علیه بشریت
جاوید رحمان در میان یافته‌های مندرج در این مقاله نهایی گفت که مکانیسم تحقیق و پاسخگویی باید تحقیقات بی‌طرفانه و شفاف را تحت قوانین بین‌المللی انجام دهد و شواهد را با هدف تعقیب کیفری بیشتر حفظ کند. تداوم پنهان کردن سرنوشت هزاران مخالف سیاسی و محل نگهداری بقایای آن‌ها به منزله جنایت علیه بشریت و ناپدید شدن اجباری است.
پیگرد عاملان جنایات
گزارشگر ویژه سازمان ملل درباره ضروردت پاسخگویی و عاملان جنایت در ایران گفت: من عدم تضمین عدالت و پاسخگویی در ایران و تأثیر آن بر خانواده‌های قربانیان و وضعیت کنونی حقوق بشر در کشور را مشاهده کرده‌ام. دولت ایران به انکار «جنایات وحشیانه» ادامه می‌دهد، عاملان آن به دست عدالت سپرده نشده‌اند. تکرار می‌کنم، برای چنین نقض فاحش حقوق بشر، صرفنظر از اینکه چه زمانی مرتکب شده‌اند، نباید مصونیت از مجازات وجود داشته باشد. نباید اجازه داد رژیم ایران و رهبران آن از عواقب جنایات علیه بشریت و نسل‌کشی خود بگریزند. یک مکانیسم بین‌المللی برای تحقیق و پیگرد مسئولین «جنایت‌های وحشیانه» در ایران، از جمله کشتار فراقانونی هزاران زندانی خودسرانه در جریان سرکوب مخالفان سیاسی توسط مقامات در دهه ۱۹۸۰ (۱۳۶۰) ضروری است.[۱]
(متن کامل انگلیسی گزارش جاوید رحمان)[۲]