راجنیش چاندرا موهان جین: تفاوت میان نسخه‌ها

'''راجنیش''' '''چاندرا موهان جین'''، با نام‌های دیگری مانند «آچاریا راجنیش و باگوان شری راجنیش» مشهور به اُشو «Osho» (زاده ۱۱ دسامبر ۱۳۳۱، روستای کوچوادا در ایالت مادیا پرادش، هندوستان - درگذشته ۱۹ ژانویه ۱۹۹۰، پونا، هندوستان) فیلسوف و عارف شهیر معاصر هند است. اشو در سن بیست و یک سالگی و در ۲۱ مارس ۱۹۵۲ برابر با اول نوروز ۱۳۳۱، به اشراق رسید. او تحصیلات دانشگاهی خود را در دانشگاه ساگر «Sagar» ادامه داد و در سال ۱۹۵۶، با رتبه‌ی اول در رشته‌ی فلسفه فارغ التحصیل شد. او هم‌چنین برنده‌ی مسابقه‌ی مناظره‌ی سراسری هند شد و مدال طلایی را در رشته‌ی تحصیلی خود کسب کرد. اشو در سال ۱۹۵۷، به تدریس در کالج «سانسکریت ریپور» مشغول شد. یک سال بعد او در دانشگاه «جبلپور» به مقام استادی فلسفه رسید. او پس از یک سال این شغل را ترک کرد تا خودش را تماماً وقف آموزش مراقبه به انسان امروزی کند. در سال‌های ۱۹۶۰ او به مسافرت سراسری و بی‌وقفه در هندوستان پرداخت و به «آچاریا راجنیش (آموزگار)» معروف شد و هرکجا که رفت خشم و قهر نظام حاکم را برانگیخت. اشو در سخنرانی‌های جنجال برانگیزش نفاق صاحبان منافع در جامعه را آشکار می‌کرد و بی‌پرده می‌گفت که آنان مانع دستیابی انسان به ابتدایی‌ترین حق خودش یعنی حق خودبودن هستند. او در حضور جمعیت‌های ۱۰ هزار نفری سخن می‌گفت و با سخنانش قلب میلیون‌ها انسان را لمس می‌کرد.<ref name=":1" /> اشو در سال ۱۹۸۱، جهت معالجه به آمریکا رفت و در آن‌جا پنج سال اقامت گزید. پیروان بی‌شمار و سرسپردگان طریقتش که به‌عنوان سانیاسین شهره‌اند، در مدت چهار ماه اراضی کوهپایه‌های ایالت اورگون در آمریکا را خریداری و شهری بنا نهادند که به «راجنیش پورام» مشهور گردید. در سال ۱۹۸۶ پلیس به این شهرک حمله کرده و اشو را از آمریکا اخراج و در زمان بازداشت به مسمومیت وی اقدام کردند که بر اثر همان مسمومیت، در ۱۹ ژانویه ۱۹۹۰ درگذشت. سخنرانی‌های اشو که ضبط و به کتاب تبدیل می‌شدند شامل صدها کتاب هستند و توسط صدها هزار نفر خوانده و جذب شده‌اند. در اواخر دهه‌ی هفتاد، معبد باگوان اشو در پونا برای سالکین حقیقت به یک مکه تبدیل شده بود.<ref name=":0">کتاب اینک برکه‌ای کهن</ref>  

اشو در سال ۱۹۳۸، پس از مرگ پدربزرگش رفت تا با والدینش در شهر گاداوارا که ۲۰ هزار سکنه داشت زندگی کند. مادربزرگش همراهش رفت تا با او زندگی کند و تا سال ۱۹۷۰ که از دنیا رفت، سخاوتمندترین دوست او باقی ماند. او خودش را مرید این نوه‌اش اعلام کرده بود.

اشو نخستین تجربه‌ی ساتوری (satori=اشراق لحظه‌ای) خودش را در سن چهارده سالگی داشت. در طول سالیان، آزمایشات او با مراقبه عمق گرفت. شدت کاوش‌های روحانی او بر سلامت جسمانیاش تأثیر گذاشته بود و والدین و دوستانش می‌ترسیدند که او زیاد عمر نکند.

اشو در بیست و یک سالگی و در ۲۱ مارس ۱۹۵۲ برابر با اول نوروز ۱۳۳۱، به اشراق و به والاترین اوج معرفت انسانی رسید. او می‌گوید که در این‌جا زندگینامه‌ی بیرونی‌اش به پایان رسید و از آن پس در یک موقعیت بی‌نفسی در یگانگی با قوانین درونی حیات، به زندگی ادامه داده است. اشو تحصیلات دانشگاهی خود را در دانشگاه ساگر (Sagar) ادامه داد و در سال ۱۹۵۶، با رتبه‌ی اول در رشته‌ی فلسفه فارغ‌التحصیل شد. او برنده‌ی مسابقه‌ی مناظره‌ی سراسری هند شد و مدال طلایی را در رشته‌ی تحصیلی خود کسب کرد.

اشو در سخنرانی‌های جنجال برانگیزش نفاق صاحبان منافع در جامعه را آشکار می‌کرد و بی‌پرده می‌گفت که آنان مانع دستیابی انسان به ابتدایی‌ترین حق خودش یعنی حق خودبودن هستند. او در حضور جمعیت‌های ۱۰ هزار نفری سخن می‌گفت و با سخنانش قلب میلیون‌ها انسان را لمس می‌کرد.

در سال ۱۹۷۰، نخستین جویندگان حقیقت از غرب وارد شدند که در میان آنان بسیاری از افراد حرفه‌ای وجود داشتند. شهرت باگوان اشو شروع به انتشار در اروپا، آمریکا، استرالیا و ژاپن کرد. اردوگاه‌های ماهانه برای مراقبه به کار ادامه می‌دادند و در ۱۹۷۴، مکانی جدید در پونا یافته شد که آموزش‌های او می‌توانست در آن گسترش پیدا کند.

در سال ۱۹۷۴، درست در بیست و یکمین سالگرد اشراق اشو، معبد جدید در پونا افتتاح گردید و شعاع نفوذ اشو جهانی شد. درهمین زمان، سلامت او به‌طور جدی اُفت پیدا کرد. او بیشتر و بیشتر به خلوت اتاق خود روی می‌آورد و روزانه فقط دو بار بیرون می‌آمد برای سخنرانی‌های بامدادی، و برای مراسم تشرف و توصیه به مریدان در عصر

گروه‌های درمانی که ترکیبی بودند از بینش‌های شرقی و روان‌درمانی غربی تأسیس شدند. ظرف دوسال معبد پونا به عنوان «بهترین مرکز رشد و درمان در دنیا» شناخته شد. سخنرانی‌های اشو شامل تمام سنت‌های مذهبی دنیا بود. در همین زمان، دانشوری وسیع او در علوم و تفکر غربی، و روشنی کلام و عمق مباحث و استدلال‌های او، آن فاصله‌ی باستانی میان شرق و غرب را نزد شنوندگان او از بین می‌برد. سخنرانی‌های اشو که ضبط و به کتاب تبدیل می‌شدند شامل صدها کتاب هستند و توسط صدها هزار نفر خوانده و جذب شده‌اند. در اواخر دهه‌ی هفتاد، معبد باگوان اشو در پونا برای سالکین حقیقت به یک مکه تبدیل شده بود. نخست وزیر هندوستان، مورارجی دسای (Morarji Desai) که یک زاهد هندو بود، هرگونه مانعی را ایجاد کرد تا پیروان او نتوانند معبد باگوان را به نقطه‌ای دورافتاده در هند منتقل کنند تا در آن‌جا بتوانند آموزش‌های باگوان را در محیطی خودکفا پیاده کرده و در عشق و مراقبه و خلاقیت و خنده زندگی کنند.

در سال ۱۹۸۰، در یکی از سخنرانی‌های اشو، عضو یکی از فرقه‌های سنتی هندو به جان او سوء قصد کرد. هنگامی که مذاهب رسمی و کلیساها در شرق و غرب با او مخالفت می‌کردند، او در این زمان حدود ۲۵۰ هزار مرید در سراسر دنیا داشت.

== مرحله‌ای تازه-راجنیش پورام-ایالات متحده آمریکا ==

در اول ماه می ۱۹۸۱، باگوان از سخن گفتن دست کشید و وارد یک دوره «ارتباط ساکت دل-به‌دل» با مریدانش شد. بدنش از یک کمر درد مزمن در رنج بود و به استراحت پرداخته بود. او توسط پزشکان و مراقبینش برای درمان و احتمال یک عمل جراحی فوری به ایالات متحده آمریکا برده شد. مریدان آمریکایی او زمینی به مساحت ۶۴ هزار هکتار را در صحرای مرکزی ایالت اورگان خریداری کردند. آنان از باگوان دعوت کردند به آن‌جا برود که در آن‌جا به سرعت بهبود پیدا کرد. در آن‌جا یک جمع کشاورزی نمونه با سرعتی باورنکردنی و نتایج موفق به راه افتاد و آن زمین‌های بی‌جان و کویری، با تلاش شبانه‌روزی تبدیل شد که می‌توانست ۵ هزار نفر را تغذیه کند. در جشن‌های سالانه که برای دوستداران باگوان از سراسر دنیا تدارک داده می‌شد، بیش از ۲۰ هزار نفر در این شهر تازه تأسیس «راجنیش پورام» تغذیه و اسکان داده می‌شدند. به موازات رشد سریع این جمع در اورگان، جمع‌های بزرگ دیگری در تمام شهرهای عمده‌ی کشورهای غربی و ژاپن ایجاد می‌شد که توسط درآمد کسب و کارهای مستقل خودِ مریدان اداره می‌شدند. در این زمان، اشو به عنوان یک رهبر دینی، برای اقامت دائم در آمریکا تقاضا داد، اما درخواست او توسط دولت آمریکا رد شد. یکی از دلایل رد تقاضای او پیمان سکوتی بود که در آن زمان مراعات می‌کرد. هم‌زمان، این شهر جدید در آمریکا مورد حملات روزافزون قانونی توسط حکومت ایالتی اورگان و اکثریت شهروندان مسیحی آن‌جا قرار داشت. قانون استفاده از زمین اورگان که برای حفظ محیط زیست وضع شده بود، اسلحه‌ای بود برای مبارزه با این شهر جدید، که تلاش عظیمی کرده بود تا آن صحرای خشک و لم‌یزرع را به سرزمینی سبز و حاصل‌خیز تبدیل کند. در واقع آن شهر در دنیا به‌عنوان یک شهرنمونه‌ی زیست‌محیطی شناخته شده بود. در اکتبر ۱۹۸۴، اشو شروع کرد به سخن گفتن برای گروه کوچکی از دوستانش در محل اقامت خود و در جولای ۱۹۸۵ نیز او شروع کرد به سخنرانی برای هزاران سالک

در ۱۴سپتامبر ۱۹۸۵، منشی خصوصی باگوان همراه با چند تن از اعضای تیم مدیران آن شهر ناگهان رفتند و روندی از اعمال غیرقانونی که توسط آنان انجام شده بود آشکار شد. باگوان از مقامات آمریکایی دعوت کرد به آن شهر بروند و تحقیقات کاملی را انجام دهند. مقامات از این فرصت استفاده کردند و به مبارزه با آن جمع شتاب بیشتری دادند. در ۲۹ اکتبر اشو بدون حکم بازداشت در شهر شارلوت در ایالت کارولینای شمالی بازداشت شد. در زمان تفهیم اتهام دست و پای او را به زنجیر کشیدند. در سفر به اورگان که باید در آن‌جا در دادگاه حاضر می‌شد، معمولاً پنج ساعت پرواز بود، اما هشت ساعت به طول انجامید. در چند روز اول بازداشت، هیچ‌گونه اثر و ردپایی از جرمی علیه او وجود نداشت. بعدها او آشکار کرد که در زندان ایالتی اوکلاهما او را تحت نام دیوید واشینگتن ثبت نام کرده بودند و در یک سلول همراه با فرد زندانی دیگری که مبتلاً به تبخال مُسری بود نگه داشته بودند؛ مرضی که در صورت سرایت می‌توانست به مرگ باگوان منجر شود. پس از دوازده روز مجازات زندان و زنجیر و درست یک ساعت پیش از این‌که آزاد شود، بُمبی را در زندان پورتلند در اورگان یافتند. تمام ساکنین آن مکان بجز اشو از آن‌جا تخلیه شده بودند و او را برای یک ساعت دیگر در آن‌جا نگه داشتند. در نیمه‌ی ماه نوامبر وکیل‌هایش مصرانه از او خواستند تا به دو مورد از ۳۴ مورد خلافی که او را به نقض